Για αυτά που αφήνω πίσω

Κάτω από λαμπερό ήλιο και οργιάζουσα φύση φωλιάσανε κάθε είδους μισαλλόδοξοι, ευπρεπισμένοι καπηλευτές των ιδεολογιών και των πιστεύω μας. Και μας ζητούν να τους εκλέξουμε. Εγώ αποφάσισα να μην ασχοληθώ λοιπόν με αυτά. Όχι τώρα και όχι έτσι. Για αυτό δε θα μιλήσω για ό,τι άρρωστο μας κατατρέχει, εξαιτίας των προσώπων που εμείς διατηρούμε στην ψευδεξουσία μας.

Επειδή όλοι ξέρουμε τα άσχημα, αποφάσισα να κάνω μία αλλαγή σε αυτό το ιστολόγιο:
Θα σας πω τα καλά.

Κάθε τόσο θα αναρτώ ένα όμορφο πράγμα που γνώρισα, έζησα ή μου δωρίστηκε στην Ελλάδα ή όπου αλλού θα βρίσκομαι. Γιατί πολύ απλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μόνο όταν την ταΐζεις. Και φαΐ υπάρχει παντού για την ελπίδα μας.

Όταν η τηλεόραση, μιλώντας για αγάπη και έρωτα, δείχνει μοντέλα (προς αποφυγήν) να ερωτεύονται άλλα μοντέλα βουτηγμένα στη διαφημιστική, αρρωστημένη τελειότητα, είναι εμφανές ότι δε γνωρίζει τίποτε για την πραγματική ζωή. Και ευτυχώς η ζωή αναπτύσσεται ανεξάρτητα από διαφημίσεις και προβολές.

Ξεκινώ από την αγάπη του Παναγιώτη και της Ελένης. Παντρεύτηκαν πρόσφατα. Τους ξέρω αρκετά χρόνια για να ξέρω ότι ο δρόμος τους δεν πέρασε μέσα από γκλάμουρ και λάμπες νέον. Οι στιγμές τους δεν ήταν ούτε ξέγνοιαστες, ούτε ήρεμες. Και κάθε μέρα αγαπήθηκαν πιο πολύ, επειδή ο ένας αγάπησε στον άλλο αυτό που κανείς άλλος δε θα άντεχε να αγαπήσει.

Ο Παναγιώτης δε χρειάζεται να πει στην Ελένη ότι είναι μοναδική, αν και θα έπρεπε να το κάνει. Ξενυχτά δίπλα της, όταν χρειάζεται. Είναι η κατάρα της και η ευλογία της. Όταν μιλάει για αυτή, εδώ και καιρό, λέει "η γυναίκα μου". Δουλεύει σα σκυλί για να έχουν αύριο μαζί και για να μπορεί να της κάνει μικρά χατήρια. Δε θέλει να φεύγει μακριά της.

Η Ελένη δε χρειάζεται να πει στον Παναγιώτη ότι είναι μοναδικός. Επέλεξε να ζει τις ιδιοτροπίες του κάθε μέρα. Είναι η κατάρα του κι η ευλογία του. Ανέχεται τις γκρίνιες και μοιράζεται τις παιδιάστικες χαρές του. Όταν μιλάει για αυτόν, εδώ και καιρό, λέει "ο άντρας μου". Τον αγαπά για όποια ομορφιά κουβαλάει μέσα στο υπέροχο και παρανοϊκό του κεφάλι. Δε θέλει να φεύγει μακριά του.

Όταν ο Παναγιώτης παντρεύτηκε την Ελένη, ένα μικρό θαύμα άλλαξε τον κόσμο και κανείς δε θα μπορέσει να τον ξανακάνει όπως ήταν.

Να ζήσετε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Κι εμείς να σας θαυμάζουμε, όπως αξίζει στην αγάπη σας. Σας αφήνω πίσω, και ελπίζω μέχρι να γυρίσω να έχουν ανθίσει πολλά λουλούδια στη γλάστρα σας.

Επιούσια (30/01/2002)

Ένα φεγγάρι να κρατάει το βλέμμα σου,
ένα στρέμμα ματωμένο χώμα,
κόκκινο, των προγόνων σου να μη βαδίζεις μόνος
κι ένα μαχαίρι, να μην πέσεις άμαχος.
Όσα σου δώσουν παραπάνω
να φωνάζεις
ΌΧΙ!
Για φυλακή στα δίνουν.
Ένα φιλί από χείλη αγαπημένα,
ένα χάδι που δε ζητά αντάλλαγμα,
ένα ποτήρι νερό από ξερό πηγάδι.
Όσα σου δώσουν πιο πολλά να λες
ΦΥΓΈΤΕ!
Αγέρα, αρώματα, δρόμο
και ένα καρβέλι ψωμί να μη λυγίσεις.
Όσα ζητήσεις πιότερο,
τόσο δικός τους είσαι.
Τη γαλήνη.
Όσα ποθήσεις πιότερο,
δε σου 'λειψε...

30 χρόνια

30 χρόνια σώπαινα. Έκλεισαν πολλοί κύκλοι στη ζωή μου και πολλές ζωές στους κύκλους μου. Ήρθε η ώρα να πω αυτά που πάντα θέριευαν μέσα μου. Για να ακουστούν από όποιους νοιάζονται να τα ακούσουν.

Καλή αρχή σε όλα.