16 Σεπ 2009

Τα χρόνια

Δε θέλω να μου πείτε γιατί φτάσαμε εδώ.
Δε θέλω να μου πείτε ποιός τα φταίει.
Δε θέλω να κοιτάξω στα παλιά
για να γεμίσει η ψυχή μου με τ' αγέρι
της νιότης μου.

Εδώ είναι η νιότη μου και φλέγεται
να ζήσει.
Εδώ είναι ο χρόνος μου και αγναντεύει τις καλύβες σας.
Τις καλύβες που κλειστήκατε και ξεχαστήκατε
και μείναν τα λειβάδια έξω πράσινα, γι' άλλων τα μάτια.
Και στα ματάκια σας εφορτωθήκανε ξένα ονείρατα.
Πού 'ναι τα βήματα
που σχεδιάσατε για ευτυχία;
Πού είναι η ουσία,
αυτή της ζήσης, η λαμπερή;
Πού είναι η λάμψη σας και πού το φως σας;
Πού είναι οι ημέρες μας;
ΕΔΩ.
Εδώ είναι όλα.
Και κάθε Τώρα που ξεφορτώνομαι μου το θυμίζει
πως πάλι ξέχασα να ζήσω, πάλι.
Και στο κεφάλι μου τρέχουν ιδέες για μία πάλη
σιμά στα σώματα κρυμμένων φίλων..
Αυτή η πάλη που ξαναφέρνει απ' τα χαμένα
όσα μαζί, ακριβά, αγαπήσαμε.
Και εκεί τα χρόνια, βαριά παράσημα, κρατάνε ανάστημα
πάνω από τόσα μικρά και άσχημα που μας παιδεύουν.

Δε θέλω να μου πείτε γιατί φτάσαμε εδώ.
Δε θέλω να μου πείτε ποιός τα φταίει.
Δε θέλω να κοιτάξω στα παλιά
για να γεμίσει η ψυχή μου με τ' αγέρι
της νιότης μου.

Εδώ είναι η νιότη μου και φλέγεται
να ζήσει.
Εδώ είναι η νιότη μου και θα τσακίσει
όλα τα άμορφα, τα θολωμένα
θα ζωγραφίσει με τόσα χρώματα
τα βλέφαρά μας,
που δε θα θέλουμε, δε θα μπορούμε
σε γκρίζα μέτωπα τα όνειρά μας να παραδώσουμε.

Εδώ είναι η νιότη μου.
Σιμά σας κάθομαι, μα όχι για πάντα.
Οπότε αν θέλετε να ειδωθούμε,
μη με ξεχάσετε.

Εδώ είναι η νιότη μου και αγναντεύει ότι δεν έκανα.
Μα από σήμερα δε θα τολμάει
να μου το λέει πως δεν προσπάθησα.
Σας περιμένω.