31 Δεκ 2010

Ευχές

Θέλω με αυτήν την ανάρτηση να σας ευχηθώ για το αύριο, για κάθε αύριο. Να ευχηθώ αγάπη στη ζωή μας, κατανόηση, ευαισθησία, με όλο της το κόστος, ελευθερία, με όλη της την ευθύνη.

Και να μην ξεχνάμε τους ανθρώπους μας. Να μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος ανεπηρέαστος, δεν υπάρχει άνθρωπος ανίκητος, αλώβητος, ανυπέρβλητος. Οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που αντέχουν να ξανασηκωθούν μετά τις μεγαλύτερες πτώσεις. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους δίνουμε λόγο να ξανασηκωθούν. Γιατί αν δεν τους δώσουμε, μπορεί να μην ξανασηκωθούν. Και ο κόσμος γίνεται πιο φτωχός όταν χάνονται οι πιο αποφασισμένοι αγωνιστές του.

Θα πιώ απόψε στο όνομα της έγερσης. Στην έγερση συνειδήσεων, ηθών, χεριών και κεφαλιών, στον ξεσηκωμό της σάρκας και της σκέψης, στην ανέγερση ονείρων και πραγματικότητας. Στην υγειά μας.

29 Δεκ 2010

Χρέος

Συχνά παρατηρούμε με σκεπτικισμό ανθρώπους που δείχνουν μία εμφανή προσήλωση σε ασχολίες που στα μάτια μας μπορεί να φαίνονται και ελάσσονες: ένας παππούς που ποτίζει τα φυτά με παροιμιώδη συνέπεια, ένας φούρναρης που έχει ακριβώς την ίδια ώρα έτοιμο το ψωμί κάθε μέρα, ένας επιστήμονας που ξεκινά κάθε πρωί να διαβάζει ένα νέο κείμενο για την επιστήμη του. Και κάθε φορά μας βγαίνει φυσικό να νουθετήσουμε τον αποκλίνοντα, να του υποδείξουμε τις αξίες της ζωής: της δικής μας ζωής.

Και κάνοντας αυτό ξεχνάμε μία λέξη που διαμόρφωσε ζωές και ζωές: το χρέος.
Συνήθως το χρέος το προβάλλουμε ως κοινωνική υποχρέωση, οικογενειακή δέσμευση, ατομικό περιορισμό. Και λέμε ψέματα.

Το χρέος είναι η ανάσα της πράξης, είναι η χορδή στο τόξο της ζωής, είναι η σκανδάλη στο πιστόλι της έκφρασης. Το χρέος δε μεταφέρεται, δε δωρίζεται, δεν ορίζεται, δεν ξεχνιέται, δεν ξεπερνιέται. Είναι εκεί, σαν τον παράφορο έρωτα κι αντιπαλεύει ό,τι κάνεις. Είναι εκεί σαν τον παράφορο έρωτα και σου δίνει δύναμη να κουνήσεις τα σύμπαντα. Το νιώθεις με κάθε χτύπο της καρδιάς σου, το νιώθεις να ορίζει τον χτύπο της καρδιάς σου. Το νιώθεις να βροντάει μέσα στα στήθια σου να ξεφύγει όταν κοιμίζεις την ψυχή σου, το νιώθεις να ξεσπά με τα δάκρυά σου τις πολύτιμες εκείνες στιγμές που τα σπλάχνα σου αγγίζουν ευλαβικά τις πόρτες της καρδιάς σου.

Ο άνθρωπος που έχει χρέος το ανακαλύπτει με μύριους τρόπους. Είναι σαν όλα να τον οδηγούν στο χρέος και όλα να τίθενται εμπόδια. Κάθε σκέψη του δείχνει το επόμενο βήμα και κάθε πράξη του θυμίζει ότι πρέπει να προχωρήσει κι άλλο. Ακόμη πιο πέρα, ακόμη πιο δυνατά, ακόμη πιο πονεμένα, ακόμη πιο ακριβά, ακόμη, ακόμη. Κι όλες οι προσδοκίες γίνονται ανάγκες, όλες οι επιθυμίες ελπίδες και όλες οι μέρες στιγμές, όταν στοχεύεις στο χρέος σου.

Κι όταν δοκιμάζεις να ξεφύγεις είναι σα να ξεριζώνεις την ψυχή σου, που απελπισμένη κρατιέται στο σώμα σου, τρέμοντας να το αφήσει κούφιο, κενό κουφάρι. Και παγώνουν τα μέσα σου, και έρχεται μία ολοβρώμικη απάθεια και θρονιάζεται στο θρόνο της ψυχής σου. Κι έτσι για λίγο νιώθεις ότι το χρέος σε άφησε... Για λίγο μόνο... Γιατί, βήμα βήμα, μέρα τη μέρα, τα νιώθεις τα σύγνεφα που μαζεύονται στα φυλλοκάρδια σου. Και τα νιώθεις να μαυρίζουν και να φορτώνονται με θλίψη και προσδοκία και ανάγκη και πόνο, και μυρίζει το χώμα της καρδιάς σου ξηρασία και κλαίνε τα όνειρα και οδύρονται χωρίς νερό, χωρίς επιθυμιά, χωρίς ορίζοντα. Και πολλαπλασιάζονται τα σύγνεφα, και θεριώνουν και μεγαλώνει ο ουρανός μέσα σου και ξεβολεύει την απάθεια. Και τρέμει ο θρόνος όλο και πιότερο και ραγίζει ο πάγος, και να που ουρλιάζουν πιότερο τα όνειρα, και πονάς. Και αρχίζουν να ματώνουν τα μέσα σου και τα μάτια σου γίνονται ανήσυχα και οι σκέψεις σου συφοριασμένες και τα χέρια σου άπληστα, τα πόδια σου κουρασμένα και το στόμα σου στεγνό.

Και όλα ξεσπούν με την πρώτη αστραπή.

Κι έρχονται θύμισες στο μυαλό σου από τότε που πρωτόνιωσες το χρέος, κι έρχονται και αράζουν μπροστά σου οι θυσίες και οι πόνοι. Και σε κοιτούν κατάματα να δουν αν θα φανείς αντάξιός τους. Και κάνει μέσα σου θύελλα, αλυχτάνε τα όνειρα γιατί μείναν φυλακισμένα για πολύ και σκίζουν το κορμί σου από μέσα και ξεριζώνουν συθέμελα το θρόνο της απάθειας να βρουν ψυχή.
Και γίνεται θεριό ο ουρανός και βρυχάται να ξυπνήσει τα έγκατα του είναι σου, να γεννηθεί νέα ψυχή από τις στάχτες της παλιάς, κι είναι ο πόνος αδυσώπητος.

Κι όλα γιορτάζουν με την πρώτη σου πράξη.

Το χρέος έρχεται πάλι να ανασάνουν οι πράξεις, γεμίζει ο τόπος με τα μπουμπουνητά της έκφρασης, φεύγει, πετά το βέλος της ζωής και περνά πάνω από τα γνώριμα χωράφια της ελπίδας σε ανοιχτούς ορίζοντες. Και γεννοβολά η ψυχή σου αρώματα και χρώματα και όνειρα όμορφα, σαν παιδικά. Και τα μάτια σου εστιάζουν και οι σκέψεις σου παίρνουν μορφή και σχήμα και τα χέρια σου πιάνουν, τα πόδια σου τρέχουν και το στόμα σου τραγουδά.

Και είναι αυτό το χρέος: είναι δικό μας, απαράμιλλο, αναπόφευγο, μοναδικό και ακατάληπτο. Είναι σκαμμένο και χαραγμένο, παράλογο και υπέροχο, πάντα ένα βήμα μπροστά και πάντα μια ανάσα από εμάς, ανεξόφλητο και αεικίνητο. Κι είναι ο δρόμος ένας: να μην ξεχνάμε. Κάθε στιγμή ένα βήμα πιο κοντά, και ένα λυγμό πιο πέρα, για να είναι το χρέος ουσία ζωής και ελευθερίας ναός. Να είναι το χρέος ύπαρξη και ζωή ζώσα.

3 Δεκ 2010

Προσφορά

Υπάρχει, σε εποχές κρίσης, μία πληθώρα αγαθών σε έλλειψη που κανείς δε φαίνεται να προσέχει. Και το όφελος από την διάθεση αυτών των αγαθών είναι τέτοιας κλίμακας που τα κέρδη μπορούν να είναι μυθικά. Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ το επενδυτικό μου μυστικό, με τους λίγους ανθρώπους που θέλησαν να διαβάσουν αυτό το μήνυμα.

Κατανόηση, στήριξη, ανοιχτομυαλιά, ολιστική οπτική.

Κατανόηση στα ανθρώπινα λάθη και πάθη, κατανόηση της απάτης των προβαλλόμενων προτύπων, κατανόηση της πραγματικότητας που βρίσκεται πέρα από το οπτικό μας πεδίο.

Στήριξη των ανθρώπων που σωριάζονται γύρω μας, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, στήριξη αυτών που προσπαθούν και το αξίζουν, στήριξη των προσπαθειών που το αξίζουν. Στήριξη αξιών απέναντι στην ισοπέδωση, στήριξη προτύπων απέναντι στη μαζοποίηση. Στήριξη στην πίστη, απένταντι στην απελπισία.

Ανοιχτομυαλιά σε αλλοεθνείς, αλλόθρησκους, αλλόμορφους, που είναι όλοι συνάνθρωποι. Ανοιχτομυαλιά σε άλλες ιδέες, όσο οπισθοδρομικές ή προοδευτικές ή ασύδοτες κι αν μας φαίνονται. Ανοιχτομυαλιά για να ενσταλαχθεί, φιλτραρισμένη, η όποια χρήσιμη γνώση βρεθεί στο διάβα μας είτε ως θετικό, είτε ως αρνητικό παράδειγμα.

Ολιστική (ή συνολική) οπτική της πραγματικότητας, για να μη δίνουμε περισσότερο βάρος σε προβλήματα φτιαχτά και νοθευμένα, ολιστική οπτική για να μην νιώθουμε περισσότερο βάρος από πράγματα που μας παρουσιάζουν ως καταστροφικά, όταν η ζωή μας μπορεί να μη στηρίζεται σε αυτά. Καθολική άποψη των πραγμάτων, χωρίς να χανόμαστε στις λεπτομέρειες που απειλούν να μας βγάζουν από το δρόμο μας, σαν πινακίδες νέον σε νυχτερινή εθνική οδό.

Το καλύτερο με αυτά τα αγαθά είναι ότι θα είναι μονίμως σε ζήτηση. Το καλύτερο με αυτά τα αγαθά είναι ότι είναι στο χέρι μας να τα παράγουμε. Δεν είπα ότι είναι εύκολο, αλλά κάποια πράγματα αξίζουν πολύ να αγωνίζεσαι για αυτά. Και αξίζει να γίνει στόχος μας πρώτιστος να γίνουμε καλύτεροι μέσα σε τέτοιους αγώνες. Γιατί ο στόχος είναι εκεί που ο ορίζοντας της πραγματικότητας συναντά τον ουρανό του ονείρου.