Ξέρετε γιατί αγαπώ τους δίσκους βινυλίου; Γιατί χρειάζονται να ασχοληθείς μαζί τους: να τους βγάλεις από το κάλυμμα, να τους βάλεις στο πικάπ, να αγγίξεις τη βελόνα και να την τοποθετήσεις προσεκτικά επάνω στο αυλάκι. Η βελόνα με τη σειρά της πρέπει να είναι ζυγισμένη και καθαρή, για να μην εκφυλίζει τον ήχο.
Επίσης τους αγαπώ γιατί μεταφέρουν την ιστορία τους. Θυμάμαι ακόμη το δίσκο των Zeppelin του Xάρη που γράφτηκε σε κασέττα μαζί με το λεκέ του καφέ επάνω του (ναι, ακόμη έπαιζε μια χαρά). Έχω δίσκο των Deep Purple (Stormbringer) όπου ο προηγούμενος ιδιοκτήτης καταγράφει στο κάλυμμα τους δίσκους που ήθελε να πάρει. Ένα μικρό προσωπικό ημερολόγιο, που μεταφέρθηκε 40 χρόνια μετά.
Τους αγαπώ επειδή σε κάποιους τα εξώφυλλα είναι μικρά (ή μεγάλα) αριστουργήματα: Jethro Tull - Thick as a Brick (εφημερίδα), Eloy - Eloy (σκουπιδοντενεκές που ανοίγει το καπάκι του), και μία απίστευτη σειρά από πίνακες στα εξώφυλλα: Steve Hackett στο Voyage of the Acolyte, Jethro Tull στο Aqualung, Grobbschnitt στο Rockpommel's Land, Eloy στο Ocean και το Inside. Πιστέψτε με, η λίστα θα είχε πολλούς ακόμη.
Όλη αυτή η, φαινομενικά αλλοτινή, τρυφερότητα και προσοχή είναι που μας κρατά στα πόδια μας. Από τη γλάστρα, όπου ένα φυτό μεγαλώνει με τους ρυθμούς του, μέχρι την υπομονετική - πέρα από κάθε ποίηση - αγκαλιά των γονιών, είναι η φροντίδα και η ιστορία που γεννά την ομορφιά. Κάθε άγγιγμα με υπομονή και προσοχή, κάθε βελόνα που ακουμπάμε με ηρεμία, θα γεννά μουσική και ζωή.
Δε θα ακούσω άλλο για τους ρυθμούς της εποχής, γιατί εγώ και κάθε ένας γύρω μου είναι η εποχή. Δε θα ακούσω για ανταγωνισμό, σε μία χώρα και ένα λαό (παγκόσμιο) που ματώνει από αυτόν τον ανταγωνισμό. Στα δικά μου χωράφια, που δεν έχουν ιδιοκτήτες και τσιφλικάδες, τα πάντα θα ακολουθούν τους ρυθμούς της ζωής: αργούς και μεστούς. Κι ας παλεύω κάθε μέρα με το μυαλό μου, για να του αποδείξω ότι ο χρόνος δε μετριέται με σχέδια και άγχη, αλλά με πράξεις.
Και κάθε μέρα, θα βγάζω προσεκτικά από το - όλο ιστορία - κάλυμμά τους τις φιλίες, τις αγάπες και τα όνειρά μου. Θα τα βάζω στο πικάπ του πολύτιμου χρόνου, θα αγγίζω τη βελόνα της πράξης και θα την τοποθετώ προσεκτικά επάνω στο αυλάκι της σκέψης. Και θα την έχω ζυγισμένη τη βελόνα, για να μην εκφυλίζεται η μουσική. Για να μην εκφυλίζεται η ζωή μου.
Επίσης τους αγαπώ γιατί μεταφέρουν την ιστορία τους. Θυμάμαι ακόμη το δίσκο των Zeppelin του Xάρη που γράφτηκε σε κασέττα μαζί με το λεκέ του καφέ επάνω του (ναι, ακόμη έπαιζε μια χαρά). Έχω δίσκο των Deep Purple (Stormbringer) όπου ο προηγούμενος ιδιοκτήτης καταγράφει στο κάλυμμα τους δίσκους που ήθελε να πάρει. Ένα μικρό προσωπικό ημερολόγιο, που μεταφέρθηκε 40 χρόνια μετά.
Τους αγαπώ επειδή σε κάποιους τα εξώφυλλα είναι μικρά (ή μεγάλα) αριστουργήματα: Jethro Tull - Thick as a Brick (εφημερίδα), Eloy - Eloy (σκουπιδοντενεκές που ανοίγει το καπάκι του), και μία απίστευτη σειρά από πίνακες στα εξώφυλλα: Steve Hackett στο Voyage of the Acolyte, Jethro Tull στο Aqualung, Grobbschnitt στο Rockpommel's Land, Eloy στο Ocean και το Inside. Πιστέψτε με, η λίστα θα είχε πολλούς ακόμη.
Όλη αυτή η, φαινομενικά αλλοτινή, τρυφερότητα και προσοχή είναι που μας κρατά στα πόδια μας. Από τη γλάστρα, όπου ένα φυτό μεγαλώνει με τους ρυθμούς του, μέχρι την υπομονετική - πέρα από κάθε ποίηση - αγκαλιά των γονιών, είναι η φροντίδα και η ιστορία που γεννά την ομορφιά. Κάθε άγγιγμα με υπομονή και προσοχή, κάθε βελόνα που ακουμπάμε με ηρεμία, θα γεννά μουσική και ζωή.
Δε θα ακούσω άλλο για τους ρυθμούς της εποχής, γιατί εγώ και κάθε ένας γύρω μου είναι η εποχή. Δε θα ακούσω για ανταγωνισμό, σε μία χώρα και ένα λαό (παγκόσμιο) που ματώνει από αυτόν τον ανταγωνισμό. Στα δικά μου χωράφια, που δεν έχουν ιδιοκτήτες και τσιφλικάδες, τα πάντα θα ακολουθούν τους ρυθμούς της ζωής: αργούς και μεστούς. Κι ας παλεύω κάθε μέρα με το μυαλό μου, για να του αποδείξω ότι ο χρόνος δε μετριέται με σχέδια και άγχη, αλλά με πράξεις.
Και κάθε μέρα, θα βγάζω προσεκτικά από το - όλο ιστορία - κάλυμμά τους τις φιλίες, τις αγάπες και τα όνειρά μου. Θα τα βάζω στο πικάπ του πολύτιμου χρόνου, θα αγγίζω τη βελόνα της πράξης και θα την τοποθετώ προσεκτικά επάνω στο αυλάκι της σκέψης. Και θα την έχω ζυγισμένη τη βελόνα, για να μην εκφυλίζεται η μουσική. Για να μην εκφυλίζεται η ζωή μου.
