Αυτές τις ημέρες θυμήθηκα πώς όταν ήμασταν έφηβοι μιλούσαμε για ιδανικούς συντρόφους: "Πώς θα ήθελες να είναι η κοπέλα σου;..." . Θυμάμαι πώς αργότερα μιλήσαμε για ιδανικές δουλειές, ιδανικούς κόσμους. Αναλογίστηκα πώς ονειρευόμαστε ακόμη και σήμερα να γίνουμε ιδανικοί αθλητές, άγιοι, επαναστάτες, ήρωες, ελεύθεροι, μοναδικοί, πλούσιοι, ερημίτες, τραγουδιστές και αλήτες, ποιητές. Και τόσα χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι οι ερωτήσεις που κάναμε ήταν λάθος. Θα έπρεπε να ρωτάμε:
- Τι είσαι έτοιμος να δώσεις για να έχεις τον ιδανικό σύντροφο;
- Τι είσαι έτοιμος να δώσεις για να έχεις την ιδανική δουλειά;
- Τι είσαι έτοιμος να δώσεις για να έχεις τον ιδανικό κόσμο;
- Τι μπορεις να κάνεις για να γίνεις αθλητής, άγιος, επαναστάτης, ήρωας, ελεύθερος, μοναδικός, πλούσιος, ερημίτης, τραγουδιστής κι αλήτης, ποιητής;
Το τι θα πει να είσαι (στα δικά μου μάτια) "ποιητής" το αναγνώρισα όταν συνάντησα το Νίκο, ο οποίος καθημερινά είναι ποιητής. Όχι σε εκδηλώσεις, αλλά στην ανάσα του. Όχι σε συζητήσεις, αλλά σε εκμυστηρεύσεις. Όχι σε εικόνα, αλλά σε ουσία. Όχι στην οθόνη, αλλά στη βασανισμένη, άτσαλη, μεθυσμένη ψυχή. Πόσο αγνοούμε αυτές τις απλές αλήθειες όταν σκεφτόμαστε τον ποιητή! Σκεφτόμαστε ποίηση και λέμε "να έγραφα κι εγώ έτσι!". Αλλά βλέπουμε το γέννημα, ενώ η ποίηση είναι η συνουσία, η εγκυμοσύνη, η γέννα και η λοχεία. Είναι ιδρώτας και πόνος ψυχής, είναι η ιδέα που μεγαλώνει μέρα τη μέρα μέσα σου χωρίς τον έλεγχό σου, αλλά τρέφεται από το δικό σου μυαλό, τη δική σου αγάπη, τις δικές σου εμπειρίες. Είναι ανησυχία και αγρύπνια, είναι αγωνία και πονεμένα γεννητούρια. Είναι η μελαγχολία μετά και η αίσθηση ότι ένα κομμάτι σου δεν είναι πια δικό σου, αλλά φεύγει να ζήσει τη δική του ζωή στις ψυχές, τις ματιές, τις κοροϊδίες και τους επαίνους του κόσμου. Αυτά μου έδειξε ο Νίκος.
Για τον αθλητή ξεχάσαμε τη δυσκολία της ανόδου, τη μοναστική αφιέρωση στο σκοπό, τους τραυματισμούς και τα πισωπατήματα, τη συντριβή της αποτυχίας ένα βήμα πριν το όνειρο, τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις, τους φόβους και την αγωνία. Ο αληθινός αθλητής δεν είναι η επιτυχία του. Είναι η επιμονή, ο αγώνας, ο δρόμος, η αντοχή, η θέληση, η συγκέντρωση, είναι η υπέρβαση του εαυτού. Είναι η αυτοσυντριβή μπροστά στο σκοπό. Και το βραβείο μόνο για τον αθλητή μπορεί να είναι αληθινό βραβείο: γιατί ξέρει τον αγώνα που έκανε ως εκεί.
Ο άγιος δεν είναι ο θαυματοποιός στα δικά μου μάτια. Δεν είναι ο προφήτης ή ο θεραπεύων. Ο άγιος είναι η ταπείνωση, η υποδούλωση των παθών, είναι η νηστεία σκέψης και σώματος, είναι ο συνεχής αγώνας, η αυταπάρνηση και η αυτοδιάθεση, η νίκη πάνω στον εαυτό, τα δακρυσμένα μάτια στην κατεύθυνση του Θεού. Ο άγιος δεν είναι η αλώς, το φωτοστέφανο, αλλά η θυσία και η ευτυχία. Δεν είναι η ηχηρή αυτολύπηση, αλλά η σιωπηλή αυτογνωσία. Ο άγιος δεν είναι άγιος για τον Παράδεισο: είναι άγιος γιατί ερωτεύτηκε αμετανόητα και έμπρακτα το Θεό.
Τον ιδανικό κόσμο, τον ιδανικό σύντροφο, την ιδανική δουλειά, όλα τα φτιάχνει ο αγώνας. Και δεν είναι λουλούδια στην κορφή βουνού αυτοί οι ιδανικοί στόχοι, ώστε όταν φτάσουμε να μπορούμε να ξαπλώσουμε και να απολαύσουμε τη μυρωδιά τους. Την ιδανική δουλειά τη δουλεύεις με την προσπάθεια, τη συνεργατικότητα, την ευσυνειδησία, την επίγνωση σκοπού, την ταπεινότητα, τη συστηματικότητα, την προσοχή, το σεβασμό. Τον ιδανικό σύντροφο τον κρατάς στιγμή τη στιγμή με τη ματιά, το χάδι, τη μοιρασιά, την αυταπάρνηση, τον έρωτα, την έγνοια, τη συγχώρεση, την αγάπη.
Τον ιδανικό κόσμο τον σχεδιάζεις με την παιδεία σου, τα ιδανικά σου, την κρίση σου, τα όνειρά σου. Τον χτίζεις και τον διαφυλάσσεις μέρα τη μέρα, με τον ιδρώτα, τον αγώνα, την αγάπη σου. Τον παραδίδεις στον επόμενο με την αυταπάρνηση, την παραχωρητικότητα, το σεβασμό, τη διορατικότητα, την αίσθηση ευθύνης σου.
Για αυτό από σήμερα δε θα περιγράφω πώς θέλω να είναι το καθετί στον κόσμο μου αύριο. Ό,τι ζητώ θα το εξαγοράζω, ακριβά, με τις πράξεις και τις στιγμές μου. Και αυτό γιατί γνωρίζω ότι με τα ίδια νομίσματα εξαγόρασαν ό,τι καλό μου παραδόθηκε και οι προηγούμενοι από εμένα.
Υποσημείωση:
Συγχωρήστε με αν φαίνεται ότι δε συμβαδίζω με τις ειδήσεις των ημερών. Για μένα ο ρατσισμός και η βία δε γεννήθηκαν πριν 3 μέρες και δεν καταδικάζονται ή αναιρούνται με προσπάθειες ημερών. Και δεν μπορεί κανείς να εξιλεωθεί για την ανοχή του στη βία με λίγες ωραίες λέξεις. Δεν μπορεί επίσης κανείς να καταδικάζει το ρατσισμό ή το ναζισμό, φουντώνοντας ο ίδιος φλόγες εκδίκησης ή λειτουργώντας ως προπαγανδιστής, ή φανφαρολογώντας με πομπώδεις αναλογίες, ή επιδιώκοντας το προσωπικό κέρδος. Προσωπικά προτιμώ να καταλαγιάσει η σκόνη ώστε, αν πω κάτι, να μην είναι από παρόρμηση, αλλά από ωρίμανση. Αφήνω τους καλύτερους μου να μιλούν κάτι τέτοιες ώρες.
