7 Αυγ 2014

Τότε που οι άνθρωποι αγάπησαν τη γύμνια και μίσησαν το άγγιγμα

Κάθε μέρα έχω τη χαρά να συναντώ εκατοντάδες ανθρώπους στο δρόμο προς τη δουλειά. Ανθρώπους κάθε λογής, τάξης, κατάστασης, όψης, τάσης, εθνικότητας. Το βλέμμα μου, μαθημένο και εξασκημένο από τη φύση, ξέρει να εστιάζει στην προκλητικότητα, στη διαφορετικότητα, στο ακραίο (όμορφο ή άσχημο). Και στο Αθηναϊκό καλοκαίρι όλοι αυτοί οι πόλοι έλξης της αδηφάγου μου όρασης πολλαπλασιάζονται.


Μέσα σε αυτό το κοπάδι εικόνων εύκολα ξεχωρίζω κάθε λογής γύμνιες που περιφέρονται στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο και στο μυαλό μου. Γύμνιες αυτάρεσκες, γύμνιες φτώχιας, γύμνιες πρόκλησης, γύμνιες αυτοπροβολής, γύμνιες δροσιζόμενες, γύμνιες παρέας, γύμνιες κάθε είδους και πρόθεσης. Μέρα τη μέρα, οι άνθρωποι φαίνονται να αγαπούν τη γύμνια, να την προβάλλουν και να την μοιράζονται στη φυσική και στην εικονική ζωή τους, σαν φτηνό μέσο συναλλαγής.

Από την άλλη, σε κάθε γύμνια που συναντώ, βλέπω να στέκεται δίπλα και ένα άγγιγμα πεινασμένο. Άγγιγμα πόθου, άγγιγμα βοήθειας, άγγιγμα επαλήθευσης, άγγιγμα μοιρασιάς, άγγιγμα κάθε είδους και πρόθεσης.

Νιώθω μέσα μου, με όλη τη βρωμιά και την εξασκημένη χυδαιότητα που με δυναστεύει, ότι οι άνθρωποι αγαπούμε τη γύμνια, αλλά μισούμε το άγγιγμα. Μου φαίνεται ότι συνηθίζουμε να γυμνωνόμαστε ξεδιάντροπα κάθε στιγμή για να αποδείξουμε ή να δείξουμε ποιοι είμαστε και απαιτούμε από τους άλλους να θαυμάσουν, να επικροτήσουν, ή να αντιδράσουν, να προκληθούν, να συνταραχθούν. Αλλά δε θέλουμε αγγίγματα. Δε θέλουμε ήπιες ή επιθετικές ψηλαφίσεις, δε θέλουμε αληθινή γνωριμία, δε θέλουμε να καταλάβουν οι άλλοι την υφή κάτω από την όψη. Θέλουμε να μας θαυμάζουν, αλλά δε θέλουμε να ριψοκινδυνεύουμε. Θέλουμε να μας βλέπουν προκλητικά γυμνούς, χωρίς να μπορούν να μας επηρεάσουν. Κάθε μέρα βλέπω, με τα εγωιστικά μου μάτια, αγαλμάτινα σώματα να περιβάλλουν παγωμένες, αυτάρεσκες, μοναχικές καρδιές.

Νιώθω μέσα μου, με όλο το ανθρώπινο φως που πασχίζει να βρει διέξοδο, ότι αν οι άνθρωποι γυμνώνονται λιγότερο και αγγίζονται περισσότερο, γνωρίζοντας, αναζητώντας, νιώθοντας ο ένας τον άλλο, τα βλέμματά μας δε θα ήταν τόσο πεινασμένα. Η γύμνια είναι ομορφιά, όταν δεν πουλιέται και δε συναλλάσσεται, δεν αυτοπροβάλλεται και δεν προσποιείται. Η γύμνια είναι ευλογία όταν δεν είναι επιτηδευμένη ή προκλητική, όταν δε διεκδικεί και δεν απαιτεί, όταν δε σκορπίζεται και δεν τσαλαπατιέται.

Προσοχή, καλοί μου άνθρωποι: με κάθε γύμνια μας, καλούμε και το άγγιγμα που τη συντροφεύει. Μην εκπλήσσεστε λοιπόν αν οι άνθρωποι δε σας αγγίζουν τρυφερά. Κοιτάξτε πίσω, για να θυμηθείτε με τι στολίδια, τι προθέσεις και διεκδικήσεις είχατε στολίσει τη γύμνια σας όταν τους πρωτοσυναντήσατε.