tag:blogger.com,1999:blog-70767615316043263522024-03-14T11:02:38.104+02:00Θεριά μου ανήμεραΓιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.comBlogger55125tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-62062450898957224762023-10-22T18:18:00.004+03:002023-10-22T18:18:42.032+03:00Ψηφίδα<p>Πόσο το επιθυμώ να γίνω μια ψηφίδα στο μωσαϊκό του κόσμου. Στα χέρια του Μεγάλου Καλλιτέχνη να λαξευτώ μέρα τη μέρα της ζωής μου
για να χωρέσω, να συγχωρέσω στον κοινό μας τόπο με τις άλλες ψηφίδες, την κοινή μας θέση στο
μωσαϊκό του χρόνου. Να καταλάβω πώς όλοι οι προηγούμενοι, μα όλοι, παίζουν το ρόλο τους -στο σήμερα- και επηρεάζουν τις ευκαιρίες μου και τους περιορισμούς μου, πώς οι πιο
κοντινοί φαίνεται να διεκδικούν το δικό τους χώρο δίπλα μου, πάνω μου, άλλοτε προσεκτικά και με διάκριση και άλλοτε άγαρμπα και επιθετικά. </p><p>Πόσο το επιθυμώ να γίνω μια ταιριαστή ψηφίδα στο μωσαϊκό του κόσμου. Να τρίβονται οι ατέλειές μου στις ατέλειες του κοντινού, του ευρισκόμενου πλησίον, να μάθω τους τρόπους του, τις χαρές και τις λύπες, τις επιδιώξεις και τους φόβους του. Οι επιφάνειές μας να λαμποκοπήσουν στην τριβή της συνύπαρξης και να αντανακλούμε, σαν από πάντα συνταιριασμένοι, παραλλαγές της ίδια λάμψης, αλλά με το δικό μας, μοναδικό σχήμα και χρώμα. </p><p>Πόσο το φοβούμαι να γίνω μια ψηφίδα στο μωσαϊκό του κόσμου. Πόσο τα μέσα μου αλυχτούν μόλις σκεφτώ ότι μπορεί να είμαι ακριβώς εξίσου σημαντικός με όλους τους άλλους: ούτε λιγότερο, ούτε παραπάνω. Πόσο τη νιώθω αυτή την άγρια ορμή να ξεχωρίσω, να μην υποταχτώ σε αυτό το σχήμα, να σπρώξω και να ουρλιάξω, να διώξω τους διπλανούς, να κερδίσω το δικό μου, κατάδικό μου χώρο της κορυφής, πάνω από τους άλλους. Πόσο ένας σκοτεινός θυμός θέλει να σπάσει το μωσαϊκό, την κοινή μοίρα, την ιστορία και την κοινή πορεία. Πόσο θα ήθελα να είμαι μεγαλύτερος από τον εαυτό μου... και πόσο αμείλικτα το ξέρω ότι αυτό σημαίνει να μικρύνω και να περιχωρήσω γλυκά, γιατί ακόμη και το το να ξεχωρίσεις πάντα αναφέρεται στους άλλους.<br /></p><p>Πόσο βαθύτερα το επιθυμώ να νιώσω τους αρμούς με τις ψηφίδες δίπλα μου, σιγά σιγά, να μας δένουν στην ελευθερία της συνύπαρξης. Πόσο πολύ το θέλω η θέση μου, όταν το θεϊκό υλικό που μας συνδέει στεγνώσει γύρω μου, να είναι αυτή που θα επιτρέψει σε όλους τους επόμενους να χωρέσουν πιο απλά, πιο ξεκούραστα, πιο εύκολα στον κοινό χώρο. Πόσο φαντάζομαι οι προηγούμενες ψηφίδες να κοιτούν με κρυφή περηφάνια την άρρηκτη γραμμή που μας συνδέει. Πόσο ονειρεύομαι να ζωγραφίσουμε μαζί την πιο όμορφη εικόνα, βαθιά ανθρώπινη, με γλύκα και παλμό παθιασμένο, στο ατάραχο πλαίσιο της ιστορίας.</p><p></p><p>Πόσο το τρέμω μήπως γίνω μια ψηφίδα αταίριαστη και πικρή, μια ατέλεια σε ένα τέλειο σχήμα. Πόσο φοβούμαι ο Καλλιτέχνης πως δε θα ασχοληθεί μαζί μου ή πως θα με πετάξει παραπέρα, έξω από την ομορφιά και τη συνάφεια.</p><p>Πόσο γελώ με τον εαυτό μου (και κρυφά θαυμάζω), που φαίνεται πως μέσα μου κάτι έχω από τον Μεγάλο Καλλιτέχνη: μια αγάπη που μου δίνει μάτια με τη βαθιά ανάγκη και επιθυμία, την ανέλπιστη δύναμη να αντικρύσουν το μωσαϊκό. Και πώς στις πιο μεγάλες μου στιγμές το καταφέρνω -ως δώρο, ως χάρη- σε μια τοσοδούλα, ολοταίριαστη ψηφίδα, να έχω τη χαρά να δω τον ίδιο τον Μεγάλο Καλλιτέχνη να περιχωρά και να στριμώχνεται, με ένα χαμόγελο αγαλλίασης, μέσα στη θάλασσα την ατέλειωτη των πολύχρωμων ψηφίδων...<br /></p><p><br /></p>Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-90326118609264107832023-06-20T23:22:00.005+03:002023-06-20T23:22:52.554+03:00Όνομα<p>Γιατί να έχω όνομα; Τι κρύβει πίσω του, μέσα του, στα σπλάχνα του; Γιατί το χρειάζομαι, το χειρίζομαι, το επικαλούμαι, το μισώ και τ' αγαπώ. Γιατί το κάνω τατουάζ και προσπαθώ να το σβήσω; Τι μνήμες συνθέτει και αναπαράγει, τι λησμονιές ζητά, τι όνειρα γεννά και διαψεύδει; Γιατί το γιορτάζαμε και τώρα το παραβλέπουμε; Γιατί κληρονομείται ή γίνεται προϊόν συναλλαγής, γιατί υποβαθμίζεται σε φίρμα ή ρεκλάμα; Γιατί, γιατί, γιατί;...</p><p>Το όνομα περιβάλλει το πιο πυκνό, το πιο μεστό νόημα, το πρόσωπο: το πρόσωπο πίσω από την εμφάνιση, το πρόσωπο που ορίζει μια προσωπική σχέση, μια προσωπική ιστορία, μια προσωπική εμπειρία, μια προσωπική τραγωδία και μια προσωπική ευτυχία, ένα πλήθος μοναδικών προσωπικών στιγμών. Πού είναι το πρόσωπο, ποιος το θυμάται στις συζητήσεις, ποιος το γυροφέρνει για να καταφέρει να το αρθρώσει, να το ψηλαφίσει νοητικά, σωματικά, εν τέλει ολόψυχα; Γιατί δεν το αναζητούμε; Γιατί;<br /></p><p>Μας λείπει το πρόσωπο. Το κρύβουμε πίσω από σημαίες και χρώματα, από βίαιη, πικραμένη ντροπή που την βάψαμε για να φαίνεται υπερηφάνεια. Το κρύβουμε πίσω από ομάδες και κατηγορίες, πίσω από ταμπέλες και πλακάτ. Το θάβουμε κάτω από κόμματα και ιδεολογήματα, από διαστρωματώσεις και δημογραφικά στοιχεία. Το πρόσωπο το θολώνουμε πίσω από την έννοια του μέσου ανθρώπου, της μέσης και προσδοκώμενης συμπεριφοράς και δράσης, της αναμενόμενης γνώμης, της εκτιμώμενης αντίδρασης, της κοινής γνώμης. Το ανάγουμε σε ήρωα ή προδότη, σε αξιομίμητο ή αξιοθρήνητο. Το εκθειάζουμε και το βιάζουμε δημοσίως.<br /></p><p>Μα το πρόσωπο δε νικιέται: αναλάμπει περήφανα τις στιγμές που προσπαθεί να κρυφτεί περισσότερο, εκεί που ανεπαισθήτως περιγράφεται ακούσια στην απλότητά του. Όχι τη φτωχή απλότητα, αλλά αυτήν την άφθονη, την ανοιχτή, την πλήρη και αξόδευτα μοιραζόμενη και πολλαπλασιαζόμενη. Εκεί που γδύνεται από τα φτιασίδια του, εκδύεται τις κοινωνικές προσδοκίες και στρεβλώσεις και κοιτά τα άλλα πρόσωπα στα μάτια, αυτά τα βαθιά μάτια της ψυχής, τα μόνα που βλέπουν.</p><p>Το πρόσωπο είναι το ζητούμενο στην εναγώνια αναζήτηση του ανθρώπου για νόημα, γιατί εξ' ορισμού στρέφεται προς σχέση, παίρνει θέση απέναντι στα πράγματα και κοιτά προς ένα ζητούμενο, ένα μέλλον ή ένα όνειρο. Το πρόσωπο είναι το μέλος της αγαπητικής σχέσης που το αναδεικνύει ως πρόσωπο, της αγαπητικής εναγώνιας πορείας για σύνδεση, για περιχώρηση για κοινωνία και συν-ουσία.</p><p>Να γιατί ένα όνομα ποτέ δεν μπορεί να καθορίσει έναν άνθρωπο, αν και μπορεί να τον χωρέσει: γιατί το σημαίνον δεν μπορεί να είναι το σημαινόμενο, μπορεί μόνο να το σκιαγραφήσει, να το επικοινωνήσει αφαιρετικά με την ελπίδα η εμπειρία να δωρίσει την έκπληξη και την έκρηξη της αληθινής και βαθειάς γνωριμίας. </p><p>Να το τιμάς το όνομα και να του επιτρέπεις να αντικατοπτρίζει το τιμώμενο πρόσωπο, αυτό το μοναδικό, άξιο σχέσης και τιμής θαύμα που είσαι εσύ.</p><p>Χρόνια πολλά, Αλίνα Θεοδώρα. Χρόνια πολλά, Μαρία. Χρόνια πολλά αγαπημένοι μου.</p><p>Ευχαριστώ που κι εσύ είσαι πρόσωπο, Θεέ μου, γιατί έτσι μόνο μου επέτρεψες να ελπίζω πως κάποτε θα σε αντικρύσω.<br /></p>Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-39842419036015368462023-03-13T22:50:00.005+02:002023-03-14T21:06:41.469+02:00Επιστροφή<p>Σε βλέπω καθαρά. Μη νομίζεις ότι κι όταν κρύβεσαι δε σε οσμίζομαι, έτσι όπως κρυμμένος πίσω από την ευωδιά και τα αρώματα ζέχνεις σήψη και υποκρισία. Ναι, τι νόμιζες, δεν έχει μυρωδιά η υποκρισία; Πίστευες στ' αλήθεια πως θα καταφέρεις να συγκαλύψεις τη φαυλότητα με μέικ-απ, ή τη φτώχεια με στολίδια και λάιφ-στάιλ; Στα μύχια της ψυχής σου ένιωσες ότι στα αλήθεια ότι θα με ξεγελάσεις;</p><p>Θλιμμένε, τιποτένιε, μικρέ άνθρωπε...</p><p>Εγώ θα φυτέψω στα σπλάχνα της κοινωνίας σου τους λεύτερους, μακριά από τις εικόνες και τις λάμψεις. Θα φυτέψω αυτούς που αγαπούν. Αυτοί θα σε στηρίζουν, δεκανίκια στον ανήμπορο ανήφορό σου. Κάθε μέρα θα φοράς φανταχτερά ρούχα, θα βάφεσαι και θα φτιασιδώνεσαι, θα πετάς σεντόνια στο νου σου να ημερέψει, θα βάζεις ένα είδωλο στον καθρέφτη να μην αντανακλαστείς όπως στ' αλήθεια είσαι. Μα μέσα από όλα θα γυρίζεις στα δεκανίκια, γιατί μόνο με αυτά θα μπορείς να πας ψηλά, όλα τα άλλα θα είναι ανεπαρκή και ψεύτικα.<br /></p><p>Εγώ θα φυτέψω στα μύχιά σου τους καλλιτέχνες, αυτούς που σφαδάζουν και λαμποκοπούν στα σκοτάδια για σένα. Θα τους παραχώσω στο χώμα που σε θρέφει, βολβούς, σα σε νάρκη χειμερία, για να σου δώσουν άνοιξη όταν έρθει η ώρα τους. Θα τους τσεκουρώνεις, μα στ' αληθινά η ανήμπορη φαυλότητά σου μόνο θα τους κλαδεύει, θα τους ετοιμάζει να μπουμπουκιάσουν, να ανθίσουν εκεί στο πρώτο ζεστό φως.</p><p>Θα σου σκορπίσω δίπλα στις ρίζες σου διανοητές, αληθινούς, ταπεινούς και καλοκρυμμένους στα γραμμένα, και στα ειπωμένα, για να σου μιλούν για τα άγραφα, τα ανείπωτα, να διψάς. Θα σκιαγραφούν τα ολοκάθαρα που επίμονα αποφεύγεις, για να θυμάσαι τι έχασες, τι πληγώνεις, τι σπρώχνεις μακριά, τι δεν αντέχεις. Κάθε σκέψη σου, χαμένη σε έναν κυκεώνα ανούσιας περιπλάνησης, ανούσιας πλάνης, θα ψάχνει τις αλήθειες πίσω από τα λόγια τους, αλλά μάταια. Γιατί η σκληράδα σου δεν ευνοεί το σπόρο τους να ανθίσει στο δικό σου χώμα. </p><p>Θα βάλω τους απλούς να σιωπήσουν δίπλα σου, σε κάθε γωνιά του οικοδομήματος που ζεις. Όπου στρέψεις την φλύαρη, αληθοφανή σου ασάφεια, αυτή θα στέκει ανήμπορη μπροστά στην ολοκάθαρη, ατόφια απλότητα. Κάθε μηχανή και παγίδα θα αναλωθεί σαν να πασχίζει να πιάσει τον άνεμο. Θα ηττηθείς κατά κράτος, κατ' ουσίαν, κατά συρροή, καθ' υπέρβαση αυτού που μπορείς να καταλάβεις. Οι λόγοι σου θα είναι παράλογοι, οι εκφράσεις ανεπαρκείς, τα επιχειρήματα αποτυχημένα. Η σιωπή, η σιωπή... αχ, η σιωπή...</p><p>Σε βλέπω ακόμη. Κατάματα, κι ας με αποφεύγεις. Νομίζεις ότι ρίχνοντας χώμα πάνω στη στάχτη θα πνίξεις τη φλόγα; Νομίζεις αλήθεια πως ό,τι καίει μέσα μου, μέσα σου, μέσα μας θα σβήσει με χώμα. Θυμάσαι πώς οι νεκροί γεννήσαν τις επαναστάσεις; Θυμάσαι πώς οι απόντες είναι αξέχαστοι; Νιώθεις το κενό που αντηχεί αμείλικτο όσο και αν το περιβάλλεις με κτίσματα, αντηχεί στο πρώτο χτύπημα, στον πρώτο σεισμό, στο πρώτο ρήγμα;</p><p>Θα αφήσω, λοιπόν, εκεί στην άκρη του φόβου σου, στον τρόμο της μοναξιάς, της απώλειας και του θανάτου, εκεί ακριβώς θα χαράξω ανεξίτηλα μια υπόσχεση που θα τρέμεις περισσότερο από όλα. Εκεί, σαν ωρολογιακή βόμβα που θα γκρεμίσει όλες σου τις κατασκευές, όλες τις σκέψεις, όλες τις εικασίες και τις βεβαιότητες, εκεί θα αποτυπώσω τη μεγαλύτερη αλήθεια, αχώρετη και ακατανόητη, Εκεί, στην ανείπωτη, τελευταία στιγμή, θα κρύψω πέρα από φτιασίδια και ασχήμιες, πέρα από ψέματα και υποκρισίες, πέρα από απωθήσεις και αποφυγές, πέρα από εντυπώσεις και είδωλα, ένα επέκεινα που θα σε αγκαλιάζει.</p><p>Στη πιο μεγάλη σου φρίκη και το πιο μεγάλο Ανεπίστρεπτο θα κρύψω, αμείλικτα, μια ολόλαμπρη, ολοπόθητη, τρομακτική και ολάνθιστη, μία Ανάσταση, μία Αγάπη και ένα Είναι. Θα κρύψω ολόγλυκα μια άνευ όρων Επιστροφή. <br /></p>Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-14899946285964781852022-12-30T15:17:00.002+02:002022-12-30T15:17:24.077+02:00Θυσία<p>(Σημείωση: το κείμενο αυτό πρωτογράφτηκε στις 29/10/2021, αλλά ολοκληρώθηκε σήμερα 30/12/2022).<br /></p><p> Ένιωσα αυτό το βάρος των ημερών. Ή μήπως ήταν ετών; Αυτή την ατάραχη βεβαρυμένη βεβαιότητα της αποτυχίας. Μιας αποτυχίας που στάζει στα κλαδιά των δέντρων, όταν τα κοιτάς. Της αποτυχίας που υφέρπει σε όλες τις συζητήσεις, στο πρόσωπο (ή προσωπείο) της πολιτικής, στις λέξεις και τον ήχο τους. Όχι, όχι, δεν είναι αποτυχία. Είναι το παγερό χέρι στην καρδιά όταν ακούς τη λέξη "ξόφλησες". Η αίσθηση ενός κόσμου ξοφλημένου χωρίς διέξοδο.<br /></p><p>Κάτω από αυτό το βάρος, κάθε γέλιο φαντάζει πρόσκαιρο, ο ήλιος ανάπαυλα εν μέσω νεφών, και η μουσική παρηγοριά φευγαλέα πριν το θρήνο. Αλήθεια, πώς φτάσαμε εδώ;</p><p>Τα βήματά μου, πνιγμένοι ήχοι στο τσιμέντο. Το βλέμμα μου θολό σε άχρωμα σπίτια. Τα αυτιά μου με αυτήν την επίμονη, επίκτητη εμβοή τους - ένα άχρηστο παράσημο μιας μεγάλης κούρασης - να πληγώνουν κάθε ήχο που αγκομαχώντας φτάνει στο, άτονο λες, τύμπανο του αυτιού μου. Πώς φτάσαμε εδώ; Και αυτό το εδώ, τέλος πάντων, ποιο να 'ναι; Έγινε ταβάνι χαμηλό το βάρος της καρδιάς μου και φάνηκε ανυπέρβλητο, άθραυστο, σε αυτή τη βεβαιότητά του για το παντοδύναμο της απελπισίας.<br /></p><p>Η πρώτη ρωγμή έγινε ανυποψίαστα, αβίαστα και απλά. Δύο κορίτσια γέλασαν δυνατά κάπου κοντά μου. Δεν είχε τίποτε το προσποιητό αυτό, τίποτε το γκρίζο, καμιά δεύτερη σκέψη. Ήταν ολάνθιστο, ολόφωτο γέλιο μιας αδάμαστης νεότητας. Μα ήρθαν οι σκέψεις και είπαν: μόνο η νεότητα έχει αυτή τη χάρη, γιατί δεν <i>ξέρει</i>. Όλοι οι άλλοι έχουν χαθεί. Πώς φτάσαμε εδώ;<br /></p><p>Η δεύτερη ρωγμή ήρθε κοιτώντας μια μεσόκοπη γυναίκα που περνούσε το δρόμο με τη μητέρα της. Σε ένα ιλιγγιώδες αστικό τοπίο, γεμάτο κίνηση σε εγρήγορση, ο χρόνος υποχώρησε με απλότητα μπροστά στην παραχώρηση. Οι δυο τους κινούνταν αργά, τα μεσόκοπα μέλη υπομονετικά και γλυκύτατα ακολουθώντας την αργή βεβαιότητα των γηραιών. Στο χώρο γύρω τους, χωρίς καμιάν αιτία, τα αμάξια σταματούσαν, υποκλίνονταν σε μια ζωή που δεν ξοδεύτηκε: αφιερώθηκε. Αφιερώθηκε στη γέννα - που ποτέ δεν είναι στιγμιαία - ενός κοριτσιού που έγινε γυναίκα και είχε τη λάμψη της χαρμόσυνης υπομονής. Αυτής της απλής υπομονής που φέρεται στην ηλικία όχι με παραχώρηση μόνο, όχι με συγχώρηση μόνο, αλλά με τη χαρμολύπη της γλυκύτατης συμπόνιας, της βαθιάς και απλής ανθρώπινης αγάπης. Και ήρθαν οι σκέψεις και είπαν: και ποιος ο λόγος; Είναι <i>μόνο μία</i> μέσα στους πολλούς; Τι αλλάζει; Πώς φτάσαμε εδώ; Και αυτό το εδώ, τέλος πάντων, ποιο να 'ναι;<br /></p><p>Στη δουλειά βρήκα να με περιμένει ένα τεύχος από το "Κοινόν των Ωραίων Τεχνών", δώρο γλυκύτατο και σιωπηλό από αγαπημένο φίλο. Διάβασα άναυδος από κάποιον Στάθη Κομνηνό που - ως αδαής; - δε γνώριζα: "Τι ασταθής και δύσχρηστη αυτή η αφανής φτερούγα;". Και σκίρτησε μέσα μου η ανακάλυψη της φτερούγας μου, της φτερούγας που κουβαλούν ανέλπιστα όλοι οι άνθρωποι γύρω μου. Κι άλλη ρωγμή. Και ήρθαν οι σκέψεις μου και είπαν: και τι να την κάνεις τη φτερούγα είναι είναι αφανής; Γιατί ό,τι σε κάνει να έρπεις φαίνεται υπαρκτό, ορατό και ξεκάθαρο και ό,τι σου επιτρέπει να πετάς είναι "ασταθές, αφανές και δύσχρηστο"; Πώς φτάσαμε εδώ;</p><p>Το μεσημέρι - ήταν άραγε την ίδια μέρα ή κάποια άλλη χρονιά; - στην καθημερινή μας τηλεδιάσκεψη, στη 1 ακριβώς, συναντηθήκαμε όλοι οι άνθρωποι της εταιρείας να πούμε την πρόοδό μας. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι βουτάγαμε την ψωμένια μας καρδιά στην πιατέλα μιας διάχυτης αλληλοπεριχώρησης και φροντίδας. Εννιά χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία και ακόμη μπορούμε να κάνουμε τα ίδια χαζά αστεία, τα αστεία αυτά που δείχνουν πόσο χρόνια ζήσαμε μαζί. Και αντέξαμε. Στην καρδιά του πιο σκληρού καπιταλισμού, υπό το άγρυπνο βλέμμα των αριστερών δυνάμεων που δεν πιστεύουν σε εμάς και των νεο-ιδεολογικών μυθευμάτων που μας αμαυρώνουν, 8 άνθρωποι προσπαθούν με αξιοπρέπεια και καλή διάθεση να προσφέρουν για άλλον ένα χρόνο. Κι άλλη, βαθιά ρωγμή. Και οι σκέψεις μου επιτέθηκαν και είπαν: και ποιο το όφελος αν για κάποια στυγνή οικονομοτεχνική τυχαιότητα δεν μπορέσετε αύριο να είστε εδώ; Τι άλλαξε; Αυτό το εδώ, τέλος πάντων, ποιο είναι;</p><p>Το βράδυ συνάντησα τον πατέρα μου. Σαν τώρα τον βλέπω: είναι ντυμένος στα μπεζ, με την επίμονη γραβάτα του, το σακάκι που τον σκιαγραφεί, και έναν βαθύ καημό που φοράω κοντομάνικο όλο το χρόνο. Με μάλωσε πάλι, κάτι είχε να κάνει με το αυτοκίνητο που μου δανείζει. Δεν μπόρεσα να θυμάμαι το μάλωμα, γιατί αντηχούσε εύηχη η φροντίδα του και η ελπίδα του - 43 χρόνια μετά την πρώτη ελπίδα - να με κάνει σωστότερο. Και μέσα από τις ρωγμές ξεπρόβαλαν ρίζες ολοπράσινες. Και οι σκέψεις μου, ενώ ήρθαν, δεν ακούστηκαν καλά.</p><p>Πριν κοιμηθώ, κατάκοπος μετά από 13 ώρες δουλειάς, ακούμπησα το κεφάλι μου στο χέρι μου. Ήμουν γερμένος δίπλα στην αγαπημένη μου, να χαϊδεύω με τα μάτια μου την ακριβή της φιγούρα κάτω από τα κοινά μας σκεπάσματα. Θυμάμαι πριν 30 χρόνια που ονειρευόμουν με άσβηστη δίψα τη στιγμή που θα κοιμάται γαλήνια δίπλα μου αυτό το ένα κορίτσι που θα τα καταφέρουμε μαζί. Αυτή η δίψα, απαράλλαχτη κάθε βράδυ με επισκέπτεται για να σβηστεί στην ακριβή φιγούρα, την ανεπαίσθητη μυρωδιά του ζεστού κορμιού και τη μελωδία της ανάσας. Τόσος πόνος και τόση προσπάθεια έχουν λιπάνει το χώμα αυτής της αγάπης. Τόση χαρά και τόση ελπίδα, τόσο βαθιά συνένωση έχουν αποσιωπηθεί σε όλες τις ιστορίες που λέμε για αυτήν την αγάπη. Τόσος φόβος και τόσος τρόμος μάς έχει κατακλύσει όλες τις φορές που σχεδόν νικιέται αυτή η αγάπη. Σχεδόν. Γιατί δε νικιέται εύκολα η αγάπη, υπό το βάρος το αβάσταχτο ενός ξοφλημένου κόσμου;</p><p>Θραύση. Οι ρίζες ρίζωσαν.<br /></p><p>Η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί, γιατί δεν επιδιώκει τη νίκη. Η αγάπη, η αληθινή αγάπη, δε χρειάζεται λόγο για να γελάσει. Δεν έχει πρόβλημα να περιμένει, γιατί στην αναμονή μπορεί να απολαμβάνει και να περιθάλπει αδιάλειπτα και ανεπαίσθητα τον αγαπημένο. Η αγάπη μυστικά κινεί φτερούγες που δεν ξέρουμε πως έχουμε, γιατί δε χρειάζεται να φανεί: βιώνεται. Αντανακλάται σε καθετί αληθινά κοινό, γιατί κοινό σημαίνει σχέση, κατανόηση, γιατί η συμπόρευση και η συγχώρεση είναι κτίσματα πολύχρωμα και πολυμελή. Η αγάπη κουρνιάζει στις αγκαλιές της οικογένειας, αυτής της οικογένειας που ξεκινά στα λαγόνια ή στην καρδιά, που παιδιαρίζει και μεγαλώνει στις προσπάθειες, στα έργα και τη μοιρασιά, ενηλικιώνεται και ανθίζει στη συγχώρεση, και - επιτέλους! - θεώνεται στη βαθιά, ανεπίστρεπτη ένωση της κατανόησης και του αποχωρισμού. </p><p>Η αγάπη αναδεύει τον έρωτα μαζί με τις πίκρες και τις ομορφιές στην κούπα της ζωής, με γλύκα, με προσμονή, με υπομονή και χάρη. Η αγάπη, όταν η κούπα γεμίσει, πίνει μονορούφι όλη αυτή τη ζωή και απλώνει τα κλωνάρια της προς την επόμενη, τη γλυκύτερη και λαμπρότερη Ζωή, πάει να ενωθεί και να κεφαλαιωθεί, να γίνει η μία, αξόδευτη Αγάπη.<br /></p>Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-56360809960585675932021-05-01T12:01:00.009+03:002021-05-08T14:25:41.819+03:00Θανάτω<p><i><b>Σημείωση:</b> Το παρακάτω γέννημα, ήρθε στον κόσμο κάπου στο 2017 κοντά σε ένα Πάσχα, και είναι μελοποιημένο και τραγουδισμένο. Δεν τολμούσα εύκολα να το μοιραστώ, για να μην ερεθίσω την πανταχού παρούσα έπαρση και ξεδιαντροπιά μου. Τέσσερα χρόνια μετά, το δοκιμάζω. <br /></i></p><p><i>Το πόνημα αυτό έχει αυταξία (ανεξάρτητη από εμένα), οπότε το καταθέτω σαν να είναι κάτι που ανακάλυψα από άλλον, και με αυτήν την οπτική σας ζητώ να το διαβάσετε και να το μοιραστείτε αν το βρείτε αξιόλογο και σημαντικό. Καλή Ανάσταση.<br /></i></p><span><a name='more'></a></span><h2 style="text-align: left;">Θανάτω</h2><h2 style="text-align: left;"><audio controls="controls" src="https://users.iit.demokritos.gr/~ggianna/Acting/Music/20210508%20-%20ThanatoAcoustic.ogg">
Φαίνεται πως το πρόγραμμα που χρησιμοποιείτε δεν υποστηρίζει απευθείας μουσική στον ιστοχώρο. Μπορείτε να ακούσετε το κομμάτι εδώ: <a href='https://users.iit.demokritos.gr/~ggianna/Acting/Music/20210508%20-%20ThanatoAcoustic.ogg'>Θανάτω</a>
</audio> </h2><p>Στου Άδη κάτου την αφώτιστη γωνιά<br />ο Χάρος στέκει, διαφεντεύει κι αγρυπνά.<br /><br />Γροικά, αλάργα, μέσα στο ημίφως να αντηχά<br />φωνή λεβέντικη, άφοβη από ζωντανή καρδιά.<br /><br />Βλέπει έναν Ξένο, ματωμένο, τραγουδά.<br />Έχει στο πλάι του Ληστή, θεριό να τον κοιτά.<br /><br />Συρίζει ο Χάρος, "Παλληκάρια γεια χαρά",<br />"Για πού το πάτε με ανάλαφρη καρδιά;"<br /><br />"Εδώ είν' ο Άδης, είναι το τέλος κι η νυχτιά.<br />Ανθρώπων τέλμα, τέρμα, δίχως ζήση και χαρά."<br /><br />"Εδώ είναι γκρίζα, ρίζα πόνου, καταχνιά.<br />Θύμησης δύση, λύση κάθε όρκου και γητειάς."<br /><br />"Τραγούδια φτάνουν μόνο μάνας θρήνοι, σπαραγμός.<br />Φως δε σαλεύει, λείπει ακόμα κι ο Θεός."<br /> </p><p>Τραβά ο ληστής μαχαίρι και πετάγεται μπροστά,<br />μα ένα αγέρι ξάφνου έρχεται ελαφρά.<br /><br />Παγώνει ο Χάρος κι ο Ληστής πριν χτυπηθούν,<br />κοιτούνε γύρω να σαλέψουν δεν μπορούν.<br /><br />"Γεια σου και σένα, Χάρε" λέγει ο Ξένος σιγανά.<br />"Βαρύ το μέρος, δίχως ρούχα γιορτινά"<br /><br />"Μα ήρθεν η ώρα, όπως τ' ορκίστηκαν παλιά,<br />να γίνει ο Άδης πανηγύρι και χαρά".<br /><br />Δείχνει τα χέρια του, ολοκόκκινα καρφιά<br />τα διαπερνάνε, μα αυτός χαμογελά.<br /><br />Μ' ένα του λόγο, γέλιο και ένα δάκρυ του ζεστό<br />σπάνε οι πέτρες και ραγίζει το κενό.<br /><br />Φως που ξεσπά μες στο σκοτάδι σαν αυγή,<br />αλλάζει ο Χάρος όψη και αναλάμπει στη στιγμή.<br /><br />Κάνει το πρώτο βήμα ομπρός ο Ξένος πια,<br />γνέφει ξωπίσω του με άφατη χαρά.<br /><br />Κοιτάει επάνω, λέει γλυκά, σα μουσική<br />"Καλή Ανάσταση στη μαραμένη Γη".<br /><br />Κοιτά ο Ληστής, μαρμαρωμένος το χορό<br />που στήνει ο κόσμος γύρω σα σε σκηνικό.<br /><br />Τραγούδια, αγάπες, θάλασσα, έρωτες, παιδιά,<br />τα γιατρικά του κόσμου, μες στην ομορφιά.<br /><br />Και μ' ένα γιάλα! ορμά, μπροστάρης στο χορό,<br />αχ! πόσο θα 'θελα εκεί να 'μουνα κι εγώ...<br /></p>Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-14527255236402625792020-03-16T01:12:00.002+02:002020-03-16T01:12:38.672+02:00Δυο μέρες μόνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δυο μέρες μόνο μου πήρε. Δυο μέρες και μία άνωθεν εντολή, καλώς δοσμένη: "να περιορίσεις τις συναντήσεις και τις εξόδους". Και ο απροσδιόριστος φόβος της λέξης "κρούσματα" δίπλα σε αριθμούς απειλητικούς - που δεν είχα με τι να τους συγκρίνω - και λέξεις πανικόβλητες - που δεν είχα πώς να πάρω το κεντρί τους.<br />
<br />
Και άρχισαν στο μυαλό μου να συναντιώνται τα κομμάτια ενός υπέροχου παζλ, που χρόνια καραδοκούσαν στη μνήμη μου, τη στιγμή της δικής τους συνάντησης. Ένα παζλ που σε κάθε κομμάτι έχει μία ξεχωριστή ανθρώπινη ιστορία, αλλά στην εικόνα τη συνολική σκιαγραφεί την ιστορία του ανθρώπου, με χρώματα από την παλέτα της κατανόησης, του σθένους, της θέλησης, της χαράς.<br />
<br />
Δυο μέρες πήρε, μάνα, να αφουγκραστώ τι μπορεί να σήμαινε ότι τα πόδια σου δε σε πήγαιναν πέρα από την πόρτα του σπιτιού. Να καταλάβω τι σθένος και ομορφιά έκρυβε το τραγούδι σου το καθάριο στην κουζίνα και το χαμόγελό σου, σε μία ζωή φυλακισμένη από τη σωματική καταπόνηση. Τι λάμψη και θεία χάρη φώλιαζε στο χαμόγελό σου, όταν τα πνευμόνια σου δυσκολεύονταν να σε υποστηρίξουν, αλλά η ψυχή - ανίκητη - φεγγοβολούσε αγάπη και ομορφιά, στις πιο γκρίζες στιγμές μου, σα να μην πονούσες ποτέ εσύ, σα να μη δείλιαζες ποτέ εσύ, σαν η δική σου ζωή να ήταν 25 ετών και όχι 55. Και κατάλαβα, τόσον καιρό μετά, ότι το σθένος, η ομορφιά, η λάμψη, η θεία χάρη, η αγάπη ήταν γεννήματα αυτής ακριβώς της σφυρηλάτησης που φέρνει μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες.<br />
<br />
Δυο μέρες πήρε, θεία, να αφουγκραστώ τι σημαίνει να μην έρχεται κανείς στο σπίτι. Να είναι τα βράδια σιωπηλά και δίχως παρέα. Δίχως αναμονή για έξοδο, δίχως φωνές χαράς και πειραγμάτων. Κι όμως, πίσω από την πρόσοψη της μοναξιάς, μεσουρανούσε μία έγνοια και μία αγάπη πέρα από αποστάσεις, όρια και τοπικούς περιορισμούς. Άκουγα τη φωνή σου στο τηλέφωνο και γλύκαινε η καρδιά, σαν όλη μέρα να μάζευες αγάπη για να τη σερβίρεις - στο καλό σερβίτσιο της καρδιάς σου - το ένα αυτό λεπτό την συνδιάλεξης. Το ένα λεπτό, που αρκούσε να περνούν από γραμμές ηλεκτρικές ερωτήσεις δήθεν χαζές, για το φαΐ, για τον καιρό. Ερωτήσεις ολόγιομες από την απλή, καθημερινή έγνοια της συνύπαρξης. Αυτής της συνύπαρξης εξ' αποστάσεως, που αρκείται να μοιράζεται τα καθημερινά, για να γεννά εικόνες και αισθήματα συμπόρευσης. Για να νικά κατά κράτος την αμείλικτη, κενή μοναξιά που καραδοκεί στη γωνία. Και κατάλαβα, τόσον καιρό μετά, ότι η έγνοια, η αγάπη, η συνύπαρξη, γεννήθηκαν ακριβώς επειδή δοκιμάστηκε η ψυχή - σαν το χρυσό - στη φωτιά της δια βίου μοναξιάς.<br />
<br />
Δυο μέρες πήρε, πατέρα, να καταλάβω πώς είναι να νιώθεις το θάνατο κοντύτερα. Να νιώθεις αυτήν την απροσδιόριστη αβεβαιότητα που γέννησε ευχές όπως το "καλό ξημέρωμα", ως τροφός αδυσώπητη της μνήμης θανάτου. Πώς κάθε μικροαλλαγή στο σώμα, κάθε αίσθηση πόνου ή δυσφορίας, μπορεί να γίνει μία σπίθα φόβου, που θα ζητά να γίνει πυρακαϊά τρόμου. Και μαζί κατάλαβα τι δύναμη φέρει η ψυχή που ανυποχώρητα προχωρά μπροστά, στηρίζει τους άλλους, διεκδικεί τη χαρά, μοιράζει την προσφορά της με γλύκα και ευστάθεια, σαν καμία σπίθα να μην υπήρξε, σαν κανένας θάνατος να μην ελλοχεύει στο αύριο. Και έτσι αντιλήφθηκα ότι η νίκη του θάρρους, ο ηρωισμός, δεν είναι μια στιγμή επιτυχίας, αλλά μία ζωή αγώνα. Μία ζωή αγώνα άξιου, ανυποχώρητου, γενναίου στην απλότητά του, μεγαλόκαρδου στην ανιδιοτέλειά του.<br />
<br />
Δυο μέρες πήρε, παππού, να δω ένα δείγμα του πώς μπορείς να ζεις σε έναν τόπο που δεν πρέπει να κυκλοφορείς. Κι εγώ δεν απειλούμαι από κατακτητές και στρατιώτες. Δεν ακούω σειρήνες και ποδοβολητά τη νύχτα, δεν χτυπούν την πόρτα μου εχθροί. Είναι υφέρποντα όλα, σήμερα, παππού. Οι λέξεις είναι οι στρατιώτες, τα νοήματα και τα υπονοούμενα είναι τα ποδοβολητά και οι απειλές. Και στο δικό μου σήμερα δεν έχουμε δοσίλογους να μας οδηγούν στο θάνατο. Με αυτό το δείγμα, στο δικό σου κομμάτι από το παζλ, κατάλαβα - έτσι λίγο, σα μία σύντομη εικόνα - τι θα πει να ζεις στο φόβο, στηρίζοντας την οικογένειά σου σαν εσύ ποτέ να μη φοβήθηκες. Πώς είναι να συντρίβεις μέσα σου την ανησυχία, για να μπορείς να είσαι στύλος και στήριγμα, χαρά και γλύκα, αγάπη και καλοσύνη σε όσους δεν αντέχουν.<br />
<br />
Δυο μέρες πήρε, άνθρωπε που ζεις μακριά από το σπίτι σου, να καταλάβω - έτσι σα μια θολή εικόνα - τι θα πει να σε κοιτούν οι γύρω σου με επιφύλαξη. Στα μάτια τους να μην είσαι συνάνθρωπος, αλλά δυνητική απειλή. Και κατάλαβα μαζί την επιμονή της βούλησης, τη δύναμη της απόφασης, εσύ να πολεμάς να μείνεις άνθρωπος, να χτίσεις την - εκ των προτέρων πληγωμένη - εμπιστοσύνη εκ νέου. Να μιλάς με ανθρώπους που δε σε κατανοούν, όχι γιατί η γλώσσα είναι ξένη, αλλά γιατί οι καρδιές είναι ξένες, και στέκουν σε απόσταση. Και με όλα αυτά, στο δικό σου κομμάτι του παζλ, σεβάστηκα την πυγμή της ψυχής και της πράξης, που σε κάνουν να είσαι ο εαυτός σου, που κρατούν τα πιο πολύτιμα κειμήλια του σπιτιού μαζί σου, παρά τις δυσκολίες: την αγάπη σου για το συνάνθρωπο, την αξιοπρέπεια και την επιμονή για κάτι καλύτερο.<br />
<br />
Δυο μέρες μόνο, λοιπόν, και η ζωή έφερε το πτυχίο σε κρυφά μαθήματα ετών. Και μέσα στο παζλ των ιστοριών, κάθε κομμάτι που συνέλεξα, φαίνεται ποτισμένο με δυσκολία, πόνο και δοκιμασία. Κάθε κομμάτι όμως, θαρρώ, απεικονίζει μία υπέροχη ιστορία ανθρωπιάς. Σκιαγραφεί την αγέραστη και άχρονη πορεία μιας ανθρωπότητας χωρίς διακρίσεις: γενιές που περάσαν και που θα έλθουν, δοκιμασμένες κι αυτές σε ίδιους πόνους, πόθους, χαρές, νίκες και πορείες.<br />
<br />
Σειρά μου, τώρα, να κρεμάσω την όμορφη αυτή εικόνα στο εικονοστάσι της καρδιάς μου, για να 'χω κάτι από την αγιοσύνη της πανανθρώπινης συμπόρευσης να μοιραστώ μετά τις δύο μέρες. Στην υπόλοιπη ζωή, που - πανίσχυρη μες στη θνητότητά της - μου δωρίστηκε, για να την μοιραστώ με όσους αγάπησα, με όσους θα αγαπήσω.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-40294645419568088532019-10-12T15:26:00.000+03:002019-10-12T15:29:10.484+03:00Συμπόνια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πολλά χρόνια τώρα το μυαλό μου παιδεύεται με μία σειρά ερωτήσεων που, άκομψα, γεννιούνται στο μυαλό μου εκεί που δεν τις περιμένεις. Κοινός παρανομαστής τους είναι η έντονη αίσθηση ότι κάτι πηγαίνει στραβά. Και δεν αναφέρομαι στην... πολυαγαπημένη, σταθερά καλλιεργούμενη - και εξίσου στρεβλή - αίσθηση της γενικής εθνικής αποτυχίας και του γεγονότος ότι "σε όλα είμαστε ουραγοί", τελευταίοι. Είναι αυτές οι στιγμές που σε μία τελετή αποφοίτησης υπάρχει η έπαρση, αλλά δεν εμφανίζεται η ταπείνωση, που σε ένα θρησκευτικό γάμο νιώθεις την απουσία της προσευχής, που σε ένα μάθημα που παραδίδεις δε νιώθεις την αναζήτηση της γνώσης, που σε ένα φιλί δε φωλιάζει ο έρωτας, που σε μία συζήτηση της παρέας αισθάνεσαι τα κοινά σημεία επαφής να λιγοστεύουν. Και πάνω από όλα είναι οι στιγμές που νιώθεις την ελπίδα και τη χαρά να θολώνουν, κρυμμένες πίσω από τις κουρτίνες του εγωκεντρισμού.<br />
<br />
Άραγε σήμερα, που η πίστη στις θετικές επιστήμες και την "αναμφίβολη και αναπότρεπτη, καλπάζουσα πρόοδο" εμφανίζεται ως η νέα ερμηνευτική επιλογή του κόσμου, ξεχνούμε κάτι; Σήμερα που η εμπιστοσύνη στην ιατρική και την τεχνολογία χτίζει - χάρτινους - πύργους που μας υπόσχονται ότι φτάνουν στο ακατόρθωτο, χάνουμε κάτι; Όλη αυτή η ανάπτυξη νέων μεθόδων για τη βελτίωση της προσωπικής υγείας, την αποφυγή σωματικών ασθενειών και τη φροντίδα του εαυτού, ανοίγουν νέες αδυναμίες ή, απλά, έφτασε η στιγμή που η ανθρωπότητα φτάνει στο απόγειό της μέσα από τη μέθοδο, την τεχνική και την πληροφορία;<br />
<br />
Αυτές τις μέρες δίνεται μία μοναδική ευκαιρία, στη δική μας κοινωνία, λόγω της κοινωνικής εξέλιξης και της ελευθερίας του λόγου, τα ταμπού να σπάσουν. Μπορούμε να αποπειραθούμε να μην ενέχει η συζήτηση μεταξύ ανθρώπων φόβο και πάθος. Μπορούμε, μιας και η διαφορετικότητα (υπερ)προβάλλεται ως τρόπος θέασης του διπλανού, να ανοίξουμε τις πόρτες της ζωής μας στο φως του διπλανού. Μένει όμως, άραγε, κάποια πόρτα ερμητικά κλειστή, κρύβοντας μέσα της μπαμπούλες από κάποια φρικιαστική ιστορία;<br />
<br />
Ναι. Η πόρτα του πόνου και του θανάτου.<br />
<br />
Σε μία κουλτούρα παντοδυναμίας της γνώσης, ο θάνατος έρχεται να συντρίψει τα δόντια της επιστήμης για έναν απλό λόγο: δεν μπορούμε να τον νικήσουμε μια καλή, αδιαμφισβήτητα και καθαρά. Σε μία οπτική όπου η τεχνική της ιατρικής και η γνώση της είναι υπερδυνάμεις ακατάβλητες, το στομάχι μας δεν αντέχει που δεν έχουμε καταφέρει να σώσουμε τους πατεράδες και τις μητέρες μας, τους αδελφούς και τους φίλους μας, και τα παιδιά μας, από τη μάστιγα των ασθενειών και της θνητότητας. Και όλο ακούμε υποσχέσεις, και όλο πιστεύουμε τις υποσχέσεις, και όλο αρνούμαστε τη θνητότητα, όλο απωθούμε ακόμη και τη σκέψη του πόνου.<br />
<br />
Και ο πόνος, που τον στοχοποιούμε αναντίρρητα με παυσίπονα σε σημείο αναισθησίας, δε νικιέται ποτέ τόσο ώστε να συντριβεί και να πάψει να υπάρχει. Όταν πάσχει και πονά το μυαλό και η ψυχή, νιώθουμε ανήμποροι να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αιτίες, να περιγράψουμε τον πόνο σε όλο το πλάτος και το βάθος του. Και στο σώμα κάθε πόνος φαίνεται να είναι μοναδικός, προσωπικός και συχνά πολυδιάστατος. Επίσης, ενώ αναπτύσσουμε μεθόδους και προσεγγίσεις, θεωρίες και πρακτικές, συστηματοποιήσεις και αφαιρέσεις για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, η κοινωνία φαίνεται να πάσχει όλο και περισσότερο από βαθύ, ακόρεστο, υπαρξιακό πόνο.<br />
<br />
Η δική μου πορεία ζωής με έμαθε ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Ο πόνος είναι το αμόνι της ψυχής και του σώματος. Σε αυτό σφυρηλατούμαστε για να γίνουμε πιο ανθεκτικοί, χωρίς να χάνουμε την ελαστικότητά μας. Δεν είναι αυτοσκοπός ο πόνος, αλλά είναι και δώρο. Όπως δώρο είναι και η αποτυχία, η εξάντληση, η ήττα. Και, ποιος θα το έλεγε, ο θάνατος.<br />
<br />
Ένας φίλος εύστοχα έλεγε "έμαθα τη ζωή μέσα στα νοσοκομεία". Δεν εννοούσε φυσικά ότι δεν είχε ζωή πριν ή μετά. Αλλά στο νοσοκομείο μαθαίνεις τη <b>συμπόνια</b>. Τη βλέπεις και τη γεύεσαι, τη μοιράζεσαι και την καλλιεργείς. Η συμπόνια ενέχει την ταύτιση, το σπάσιμο του εαυτού, την κατανόηση και την εγγύτητα. <b>Η συμπόνια είναι φάρμακο της ψυχής</b>. Της ψυχής του συμπονούντα και του συμπονούμενου μαζί.<br />
<br />
Όλες τις φορές που χρειάστηκε να βρεθώ σε νοσοκομείο, γνώρισα τη γλυκύτητα - και τις δυσκολίες και τις εκρήξεις - των φαινομενικά αγνώστων γειτόνων. Αναγνωρίζεις μία σύμπνοια παράδοξη, μία αλληλοπροστασία ιδιαίτερη, πάντα μέσα από το προσωπικό πρίσμα του καθενός. Με τους ανθρώπους αυτούς, όσο περαστικοί και αν είναι, συμπορεύεσαι και μοιράζεσαι με τρόπο αδιαμφισβήτητο. Σε μαθαίνουν στα δύσκολα, σε γνωρίζουν χωρίς το προπέτασμα της αξιοπρέπειας, συχνά στις πιο εξευτελιστικές στιγμές σου. Κι όμως, αυτή η συνύπαρξη αυτή μπορεί να κυοφορήσει την πιο ανθρώπινη, ειλικρινή επαφή, χωρίς προσμονή για συνέχεια.<br />
<br />
Με τους περισσότερους από τους φίλους μου μάς δένουν γλυκά οι στιγμές της χαράς, αλλά μας θεμελιώνουν στέρεα οι κοινές στιγμές της θλίψης. Εκεί που είσαι δίπλα στην αποτυχία στις εξετάσεις, στην απόλυση από τη δουλειά, στην απώλεια του γονιού, στη σκληρή χυλόπιττα, στην εξαπάτηση, στην εξάντληση, στο δικαστήριο, στη μοναξιά.<br />
<br />
Τα χρόνια που έζησα μου ψιθυρίζουν ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από ζύμη που περιείχε ανάμικτα πόνο και έρωτα.<br />
<br />
Ο πόνος είναι η άγκυρά σου στη γη. Γερά στεριωμένος και μπλεγμένος στα γήινα σαν κισσός, σου θυμίζει την κοινή καταγωγή, την κοινή μοίρα. Αν τον ποτίζεις, με την αγόγγυστη υπομονή, ανθίζει σε κατανόηση, σε σοφία, σε αντοχή, σε περιχώρηση, σε συγχώρεση, σε ορθή αξιολόγηση, σε αγάπη χωρίς προσδοκίες. Και αυτή η αγάπη, ευωδιάζει σε όλους γύρω σου.<br />
<br />
Ο έρωτας είναι η άγκυρα προς τον ουρανό. Δεμένος με πάθος σε ότι σου λείπει, αν και το νιώθεις αναμφίβολα δικό σου. Αν τον ποτίζεις, με την ειλικρινή ανιδιοτελή αυτοπροσφορά, ανθίζει σε βαθιά χαρά, ανενδοίαστη προσμονή, ζωοποιό κίνηση. Σου θυμίζει τι θέλεις να είσαι, πώς θέλεις να ζεις, σου εμπνέει όνειρα, σε οδηγεί σε καλούς αγώνες και ενάρετες μάχες. Και αυτές οι μάχες, εμπνέουν όλους γύρω σου.<br />
<br />
Το ένα χωρίς το άλλο, μπορεί να είναι καταστροφικό. Ο πόνος χωρίς έρωτα μπορεί να σε τυφλώσει, να σε γονατίσει στη γη, να σε κάνει να χάσεις την πίστη σου. Να στερήσει το χρώμα από τη ζωή σου, να καταπνίξει τη διάθεση για ζωή. Ο έρωτας μπορεί να σε οδηγήσει σε ξόδεμα του εαυτού, στην αναζήτηση του ανέφικτου, σε έπαρση όπου θα θεωρήσεις ότι δικαιωματικά τα πάντα είναι δικά σου, που θα θελήσεις να επιβάλλεις τα όνειρά σου στους άλλους.<br />
<br />
Σήμερα εστιάζουμε στον έρωτα, και μάλιστα στρεβλά, άχαρα, χωρίς βαθιά, ατόφια γλύκα. Τον επαίρουμε, τον υμνούμε, τον θέτουμε ως μόνη βάση ζωής, τον ζωγραφίζουμε στατικά, του ορίζουμε προδιαγραφές. Τον εκλογικεύουμε και τον πακετάρουμε σε τυποποιημένες συμπεριφορές, δράσεις και αντιδράσεις. Τον δηλητηριάζουμε σιγά-σιγά.<br />
<br />
Και τον πόνο τον ωθούμε στο περιθώριο, τον κρύβουμε από την κοινή θέα, ή τον φιμώνουμε. Και αρρωσταίνει η ψυχή, γιατί ο πόνος υπάρχει και ζητά διέξοδο, αξιώνει μοιρασιά και γλύκα. Και αναζητούμε τις ρίζες του πόνου, για να τον ξεριζώσουμε, να μην υπάρχει πια. Δεν αναζητούμε ποτέ αξία στον πόνο, τον εξοβελίζουμε ως βδέλυγμα, τον πετάμε με τα αποφάγια και τα σκουπίδια. Τον ευτελίζουμε.<br />
<br />
Συμπόνια είναι η ανάδειξη της αξίας του πόνου. Είναι η ποτίστρα της χαράς, ακόμη και σε στιγμές ασθένειας, κόπωσης, ήττας. Είναι η πλευρά της αγάπης που ρισκάρει να μοιράζεται τα δύσκολα για να τα μετουσιώσει σε όμορφα, σε γλυκά, σε άγια. Είναι η ελπίδα του να μείνεις άνθρωπος ατόφιος, λαμπερός και ευτυχισμένος. Ακόμη και υπό το άγρυπνο βλέμμα του θανάτου.<br />
<br />
Πολλά χρόνια τώρα, το μυαλό μου αντιδρά στην ευχή "υγεία πάνω από όλα". Γιατί, τι θα κάνεις όταν κάποια στιγμή, στα σίγουρα, δεν έχεις την υγεία που ευχόσουν; Θα συντριβείς; Θα τρέμεις σαν το φύλλο; Θα αναζητάς απεγνωσμένα ίαση, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς υγεία; Και πώς τότε βλέπεις ανθρώπους με βαριές ασθένειες να ζουν ευτυχισμένες ζωές; Πώς βλέπεις ανθρώπους με αναπηρίες να είναι ευτυχισμένοι; Υποκρίνονται; Ή εσύ υποκρίνεσαι, όντας υγιής, ότι είσαι ευτυχισμένος εξ' αιτίας της υγείας σου;<br />
<br />
Αν μπορούσα να άλλαζα την ευχή, θα το έκανα. Και θα ευχόμουν, κάθε φορά:<br />
"Αγάπη". Αγάπη πάνω από όλα.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-51263404926874414062018-09-22T13:34:00.001+03:002018-09-25T23:28:48.885+03:00Γλώσσες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το κλάμα και το γέλιο είναι οι γλώσσες που μιλά η ψυχή στην πλημμυρίδα της. Πλέον ζούμε συνεχώς στην άμπωτη, όπου η γη της καρδιάς μας γίνεται άνυδρη και ξεραίνεται στον ήλιο. Όσο η γλώσσα μας περιορίζεται, τόσο η ψυχή διχάζεται και ασφυκτιά. Τόσο η επικοινωνία εκφυλίζεται σε ανούσιες συναναστροφές, χωρίς ουσία, χωρίς νόημα, χωρίς αγάπη.<br />
<br />
Στο βωμό της ηλεκτρονικής "κοινωνικής" αλληλεπίδρασης ο άνθρωποι παριχαρακώνονται, ενώ ξαναζωγραφίζουν τον εαυτό τους με τα χρώματα που επιτάσσει το μέσο: επιτυχία, ευτυχία, αειφορία. Πολεμήσαμε χρόνια την ισοπέδωση ολοκληρωτικών πολιτικών κινημάτων και ιδεολογιών, για να θεσπίσουμε τη νέα, καταδική μας ολοκληρωτική σκηνή. Σε αυτό το νέο θέατρο, η γλώσσα μας - του κάθε ανθρώπου η γλώσσα και η έκφραση - πιέζεται να ταυτιστεί με τη γλώσσα των πολλών. Εκδύεται την ποικιλία και άγεται και φέρεται από πολιτικάντηδες της νέας τεχνολογίας - τους επηρεαστές (influencers) - και την πίεση των ομοτίμων, μέσα από την ολοκληρωτική "δημοκρατία" των likes. Οι τεχνολογικοί μηχανισμοί αναδεικνούν αυτά που αρέσουν στους πολλούς και αυτά που προωθούνται χρηματικά, εν είδει διαφήμισης. Και η γλώσσα που φαίνεται να μιλούν οι άνθρωποι περιορίζεται σε λίγες, φτωχές νοήματος, λέξεις.<br />
<br />
Η γλώσσα δεν είναι μόνο μέσο έκφρασης: είναι πηγή ευκαιριών και κινδύνων. Συλλογική μνήμη, βαθιά χαραγμένη στο επικοινωνούμενο. Είναι συναίσθημα και πράγμα που μεταλαμπαδεύεται και γεννά αγάπη και χαρά, ή δύναμη και πλούτο, ή πόνο και φτώχια, ή ψέμα και πίκρα. Είναι απεικόνιση λογισμών και κουβαλητής ονείρων. Είναι αγώνας και αγωνία για συμφωνία, ομοφωνία, παραφωνία ή επιβολή.<br />
<br />
Η γλώσσα είναι ο καρβουνιάρης του καραβιού της ζωής. Με τα σύμβολα, τα νοήματα και τα κατανοούμενα τροφοδοτεί το καμίνι με τις δυνητικές πράξεις. Οι λέξεις που μας συντροφεύουν κάθε μέρα, ανάβουν πόθους και φωτιές για το καλό ή το κακό, το ουσιώδες ή το κενό, το γνώριμο ή το ξένο. Τι κουβαλάει η λέξη καλοκαίρι και τι η λέξη summer; Τι κουβαλάει το μεράκι, η λεβεντιά, ο καημός, η θυσία για κάθε λαό, κάθε τόπο, κάθε άνθρωπο; Τι η επιτυχία, η ευτυχία, η φυλακή, η ψυχή, το πνεύμα, η αγάπη; Πώς θα πορευόμασταν αν στο λεξιλόγιό μας δεν υπήρχε ο έρωτας και η ελπίδα;<br />
<br />
Στις υπαρξιακές ρωγμές της νόησης, η γλώσσα πολεμά χιλιάδες χρόνια τώρα να φτιάξει γέφυρες και να γεμίσει τα κενά. Τι συμβαίνει όταν σταματούμε να μιλάμε με θέρμη για την αρετή, για ταπείνωση, για ομορφιά, για αγάπη; Τι συμβαίνει όταν οι λέξεις μας εκφυλίζονται και η αρετή δεν κουβαλά χαρά, η ταπείνωση δε φέρει ευτυχία, η ομορφιά δε παραπέμπει σε γαλήνη και η αγάπη δε συνδέεται με την αυτοπροσφορά;<br />
<br />
Και γλώσσα δεν είναι μόνο η ομιλούμενη. Είναι και η γλώσσα των ματιών και της αφής. Η γλώσσα της καρδιάς της μάνας και της ζεστασιάς του σώματος. Είναι η γλώσσα της οικογένειας, της ομάδας, του πλήθους. Είναι η γλώσσα των πατέρων, η γλώσσα των αδελφών και των συμπολεμιστών. Η γλώσσα της γενιάς. Η γλώσσα της προσφυγιάς και της εξορίας, υπογραμμισμένη στα πρόσωπα και στα σώματα. Η γλώσσα της γιορτής και του πλησιάσματος, του τραγουδιού και της φιλικής συζήτησης κάτω από ένα τρανό φεγγάρι, στον ίσκιο ένος δέντρου ή στην ακροθαλασσιά. Γλώσσες της ζωής που διασταυρώνονται και γεννοβολούν νέες λέξεις, νέες έννοιες, νέα σημαίνοντα και σημαινόμενα. Νέα ζωή.<br />
<br />
Και σε αυτές τις ζωντανές, βιωματικές γλώσσες έρχονται να προστεθούν οι γλώσσες της γνώσης και την επινόησης, όχι ως ξένες αλλά ως αδελφές. Η γλώσσα της τεχνικής, της φιλοσοφίας. Η γλώσσα της ζωγραφιάς και της μουσικής και της αρχιτεκτονικής. <br />
<br />
Και γλώσσες δεν είναι μόνο αυτές. Είναι κι οι γλώσσες της φύσης, πολλαπλές και πολύχρωμες. Μιλάει η θάλασσα, μιλούν τα χώματα και τα φυτά, τα λουλούδια και τα ζώα, οι εποχές και οι χρόνοι. Κι όλα δένονται με τον άθρωπο, το ακοίμητο θεριό, και τον συνδιαμορφώνουν και τον μπολιάζουν και τον γλυκαίνουν ή τον αγριεύουν, τον καλούν ή τον αποδιώχνουν.<br />
<br />
Γλώσσα, τέλεια και τελική, είναι και η γλυκιά σιωπή της βαθιάς, θεϊκής αγάπης.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-20327351125896268452016-12-04T02:24:00.001+02:002016-12-06T23:08:50.106+02:00Αγρύπνα: ο κόσμος καραδοκεί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αυτός ο κόσμος δε χρειάζεται γροθιές ούτε μπράβους για να σε νικήσει. Δε χρειάζεται μαχαιριές και πυροβολισμούς, ούτε βόμβες και αεροπλάνα. Δεν έχει ανάγκη από δυνάμεις και υπερδυνάμεις, δεν θα χρειαστεί να γευτεί το αίμα σου και να σε ρίξει νεκρό στο δρόμο.<br />
<br />
Αυτός ο κόσμος θα σε νικήσει με τη φθορά.<br />
<br />
Κάθε μέρα θα προσθέτει λίγο σκοτάδι στη μέρα σου. Θα πικραίνει λίγο την καρδιά σου με μικρά πράγματα. Θα σε κάνει να θυμώνεις λίγο με τους ανθρώπους και την κατάσταση. Θα σε πείθει κάθε μέρα ότι η πίστη σου ίσως να είναι και λίγο ανώφελη. Ότι τα όνειρά σου ίσως να είναι και λίγο υπερβολικά. Ότι τα βήματά σου ίσως θα έπρεπε να είναι λίγο πιο σίγουρα. Θα σου ψιθυρίσει ότι ίσως θα έπρεπε να ήσουν λίγο πιο σκληρός, να προσέχεις λίγο περισσότερο τον εαυτό σου. Θα σου υποδείξει μικρά λάθη που κάνουν οι άλλοι και δε θα έπρεπε. Θα σου τονίσει τις μικρές ενοχλήσεις, τους μικρούς πόνους, τη λίγη κούραση. Θα βοηθήσει τα μάτια σου να εστιάσουν στη λεπτομέρεια, πείθοντάς σε ότι εκεί βρίσκεται η ουσία.<br />
<br />
Και θα βρεθείς να έχεις σκοτάδι παντού. Η πίκρα θα πνίγει την καρδιά σου. Θα είσαι θυμωμένος με όλους και με όλα. Η πίστη σου θα έχει χαθεί. Δε θα έχεις πλέον όνειρα. Θα ψάχνεις τρόπους με αγωνία για να είσαι βέβαιος για την επόμενη στιγμή και, για να προστατευτείς από κινδύνους και ρίσκα, θα χάσεις την ηρεμία σου. Θα γίνεις σκληρός και αναίσθητος σαν πέτρα, με τη δικαιολογία ότι το κάνεις για να προστατευθείς και τα μάτια σου θα είναι στραμμένα μόνο προς τον εαυτό σου. Για τους άλλους θα βρίσκεις χίλια άσχημα να πεις και κανένα καλό. Θα νιώθεις ότι η ημέρα σου είναι ένας Γολγοθάς ενοχλήσεων, πόνου και εξάντλησης. Θα νιώθεις ότι μόνο εσύ βλέπεις την αλήθεια, και ότι τα πάντα πάσχουν στις λεπτομέρειες.<br />
<br />
Αυτός ο κόσμος δε θα χρειαστεί να σε πείσει για νέα πράγματα. Δε θα χρειαστεί να δημιουργήσει κακό, ούτε να σε κάνει από τη μια στιγμή στην άλλη καινούριο. Δε θα χρειαστεί να αναπτύξει θεωρίες και φιλοσοφικά συστήματα.<br />
<br />
Αυτός ο κόσμος θα σε νικήσει με τη διαστρέβλωση και την αβεβαιότητα.<br />
<br />
Θα σε κάνει αβέβαιο για ό,τι καλό κάνεις, θα σε βάλει να αμφισβητήσεις τις προθέσεις σου. Θα σου πει ότι ο έρωτας ίσως είναι τεχνική και η αγάπη απάτη. Θα στρεβλώσει την πίστη να την κάνει κενή θρησκεία και την ιερότητα εξουσία. Την ταπεινοφροσύνη θα την πει ίσως ηλιθιότητα, τη μικρότητα ίσως εξυπνάδα, και τη δοτικότητα ένα είδος θυσίας.<br />
<br />
<br />
Θα σου πει ότι η ομορφιά είναι αντικειμενική και μπορεί να αναπαρασταθεί σε 2 ή 3 διαστάσεις. Θα σε βεβαιώσει ότι η επιστήμη είναι βέβαια και ότι δεν υπάρχει τίποτε πέρα από αυτά που μετρώνται. Θα σε πείσει πως μόνο οι θετικές επιστήμες έχουν νόημα, γιατί μόνο αυτές είναι χρήσιμες. Θα κάνει την πολιτική να γίνει εκπροσώπηση και τη δράση να σταθεί ως αέναος σχεδιασμός.<br />
<br />
Θα μιλήσει για ισότητα, εκεί που θα σε ακούσει να μιλάς για μοναδικότητα. Θα μιλήσει για δικαιώματα όποτε αναφερθείς σε αγάπη. Θα βάλει την ελεημοσύνη μπροστά στη μοιρασιά και την εξάλειψη της φτώχειας μπροστά στην εξάλειψη του πλούτου. Θα σου μιλήσει για αειφορία και ανάπτυξη χωρίς τον άνθρωπο. Θα εκθειάσει την παραγωγή χωρίς απώτερο σκοπό, την απόλαυση χωρίς όρια, τις εύκολες λύσεις χωρίς προσπάθεια, την προσφορά χωρίς αυτοπροσφορά, την εξασφάλιση χωρίς πίστη. Θα σε πείσει για τον τύπο χωρίς την ουσία, για Θεό χωρίς εμπειρία, για μουσική χωρίς βίωμα, για ποίηση χωρίς ψυχή, για ζωγραφική χωρίς πάθος.<br />
<br />
Ο κόσμος θα σε νικήσει με τη φτώχεια. <br />
<br />
Θα βγάλει τα γέλια και την τρυφερότητα από τον έρωτά σου. Θα σε πείσει ότι ο ήλιος είναι μόνο ένα σύνολο από εκρήξεις, ο ουρανός ένα παιγνίδι του φωτός (και της απουσίας του) και τα αστέρια ένα ψέμα από το παρελθόν. Θα σου εγγυηθεί ότι η αγάπη είναι ορμόνες και η τρυφερότητα προς τα παιδιά μία στεγνή διαδικασία της φύσης για να υπάρχουν επόμενες γενιές. Θα χαρακτηρίσει τη ντομάτα και το λάδι κοινά και θα αναδείξει ως σημαντικό κάθε προϊόν που δε γεννήθηκε κοντά σου. Με τον ίδιο τρόπο θα υποδείξει ως όμορφο ό,τι δεν σου έχει δοθεί και άχαρο ό,τι μπορείς να αγγίξεις. Θα σε πείσει ότι οι στιγμές που περνάς με τους αγαπημένους σου είναι ρουτίνα, και ότι τα πράγματα που δεν κάνεις είναι αυτά που είναι εσύ. <br />
<br />
Και κάθε μέρα θα νιώθεις πιο φτωχός, γιατί όλα τα πλούτη που σου δόθηκαν στο μυαλό σου, στην καρδιά σου και στο άγγιγμά σου θα πειστείς ότι είναι σκουπίδια.<br />
<br />
Ο κόσμος θα σε νικήσει με τις ειρωνείες.<br />
<br />
Θα μαλώνεις και θα βρίζεις σε συζητήσεις για την παγκόσμια ειρήνη. Θα οργίζεσαι και δε θα αντέχεις τον πατέρα και τη μητέρα σου, επειδή έχουν χάσει την οξυδέρκειά τους και θυμίζουν μικρά παιδιά. Θα βρίζεις τον καπιταλισμό και τους εκφραστές του, την ίδια στιγμή που θα αφιερώνεις τις ώρες σου για να γίνεις ο αναγνωρισμένα καλύτερος στη δουλειά σου. Θα κατηγορείς τους άλλους ως αμαρτωλούς, διδάσκοντας το πόση σημασία έχει η συγχώρηση. Θα μιλάς για ενεργό πολιτική από την καφετέρια. Θα μιλάς για το πώς έχει εκφυλιστεί η αντίληψη για την ομορφιά, την ίδια στιγμή που θα φτιάχνεις με σπουδή τις ατέλειες του εαυτού σου στον καθρέφτη.<br />
<br />
Για όλα τα παραπάνω, νομίζω, λίγα πράγματα πρέπει να θυμάσαι.<br />
<br />
Το πρώτο ότι δεν αρκεί να μένεις σταθερός στη θέση σου: η φθορά θα σε νικήσει. Πρέπει να βαδίζεις μπροστά, όπως μπορείς, χωρίς βιάση ή προσδοκία, χωρίς ηρωισμό ή αυτοθυσία. Απλά να βαδίζεις μπροστά.<br />
<br />
Το δεύτερο ότι δεν μπορείς να γίνεις πλούσιος: η φτώχεια θα σε νικήσει. Τον πλούτο μπορείς να τον καταλάβεις, ανοίγοντας τα μάτια σου και θυμόμενος ότι μόνο ο χρόνος ξοδεύεται ή επενδύεται ανεπιστρεπτί. Πλούτος είναι και η μυρωδιά του σπιτιού, οι παράξενοι φίλοι, το μισοκαμμένο φαγητό, ένα ανήψι που κάνει φασαρία, μία κουραστική μέρα και μία ανήσυχη νύχτα, η ανάσα της γυναίκας σου, ένα χαζό αστείο, το παιγνίδισμα των ακτίνων του ήλιου, μία βροχερή ημέρα, το ποτήρι του πατέρα σου στο νεροχύτη, τα γέλια των παιδιών κάτω από το μπαλκόνι, η μονότονη φωνή παλιατζή, η αμηχανία μπροστά σε κοινό, μία φέτα φρέσκο ψωμί. <b>Πλούτος είναι η αγάπη</b>.<br />
<br />
Το τρίτο ότι η πράξη προδίδει συχνά την πρόθεση: οι ειρωνείες σε κυνηγούν κάθε στιγμή. Ξεκίνα από αυτό που θεωρείς πιο "μικρό", και δράσε σα να είναι μεγάλο ή δύσκολο. Αν τα καταφέρεις, και μόνο τότε, απόλαυσε το βήμα σου και ξεκίνα για το επόμενο. Μην περιμένεις μπράβο. <b>Η πράξη δικαιώνει και δικαιώνεται από μόνη της</b>,<b> όταν την κάνεις με αγάπη, σύνεση και ταπεινότητα</b>. <b>Η πράξη μπορεί να είναι η δικαίωση</b>.<br />
<br />
Το τελευταίο που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι <b>ο κόσμος είσαι εσύ</b>.<br />
<br />
<b>Αγρύπνα. Σε χρειαζόμαστε.</b><br />
</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-38560304050371459642016-05-14T11:26:00.000+03:002016-05-14T11:26:05.326+03:00Δεν έχει σημασία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σημασία δεν έχει να τραγουδάς σε κοινό. Σημασία έχει να τραγουδάς. Να τραγουδάς στο σκοτάδι, στο κελί, στη μοναξιά, στην απόγνωση, στην αδικία, στην πίκρα, στην προδοσία, στο ξημέρωμα και το δειλινό. Να τραγουδάς για να μη γεράσουν τα τραγούδια, για να μη γεράσουν οι ψυχές, για να μην ξεχάσουν οι άνθρωποι και να μη νικήσουν οι μηχανές. Σημασία έχει να τραγουδάς για να γεννήσει μουσική η καρδιά σου, για να γεννήσει η μουσική όνειρα και τα όνειρα ελπίδα. Να γεννήσει η ελπίδα αύριο και το αύριο προσπάθεια και η προσπάθεια χαρά και έρωτα.<br />
<br />
Σημασία δεν έχει να ξέρεις να χορεύεις καλά. Σημασία έχει να μη σταματάς να χορεύεις. Να πιάνεις χέρια διπλανά και να στηρίζεις το διπλανό να αναδείξει το χορό, κι ας μη θυμούνται εσένα. Να χάνεις τα βήματα και να τα ξαναβρίσκεις παρακολουθώντας τους διπλανούς. Να δουλεύουν τα σώματα σε αρμονία και ρυθμό, να γίνεται το κέφι έκσταση, γιατί η έκσταση μπορεί να μας κάνει για λίγο αληθινά να δούμε τον εαυτό μας έξω από το γυαλί του εγωισμού. Σημασία έχει να χορεύεις όταν οι άλλοι σταματούν, όταν τα πόδια σου σε πονάνε και οι μουσικοί νιώθουν ότι σε λίγο δε θα έχουν για ποιον να παίζουν τη μουσική τους, όταν η μουσική είναι σαν να έχει χάσει κάτι από τη μαγεία της και είναι ο χορός σου το τελευταίο αποδεικτικό της αξίας της.<br />
<br />
Σημασία δεν έχει να μιλάς για να νικήσεις. Σημασία έχει να μιλάς όταν το ξέρεις ότι υπάρχουν ψύγματα αλήθειας στα λόγια σου. Να μιλάς όταν αυτά που θα πεις μπορούν να ανοίξουν κλειστά αυτιά. Να μιλάς όταν κανείς άλλος δε μιλά και θα έπρεπε. Να μιλάς και με τη σιωπή σου και με την πράξη σου. Με την παρρησία σου και με το πάθος σου. Με τον πόνο και τη χαρά σου. Να μιλάς σιωπηλά για να ακουστείς πάνω από το θόρυβο.<br />
<br />
Σημασία δεν έχει να ζωγραφίζεις καλά. Σημασία έχει να ζωγραφίζεις. Να ζωγραφίζεις τα τοπία που είδες και δεν ξέχασες, αυτά που δεν είδες και θα το ήθελες και αυτά που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Να ζωγραφίζεις ανθρώπους που πέρασαν και έφυγαν, που δεν έχουν έλθει ακόμη και τους χρειάζεσαι και άλλους που μπήκαν σε πρώτο πλάνο και στον καμβά θα περάσουν στο φόντο. Να ζωγραφίζεις αυτά που δε χωράνε μέσα σου. Να ζωγραφίζεις αυτά που θα ήθελες να δουν και άλλοι, όπως τα μάτια σου τα είδαν και η μνήμη σου τα ομόρφυνε. Να ζωγραφίζεις για να έχουν τα χρώματα ουσία και ψυχή και για να χάσουν οι υπογραφές πάνω στα έργα την αξία τους.<br />
<br />
Σημασία δεν έχει να γράφεις όμορφα. Σημασία έχει να γράφεις αυτά που αξίζουν τα μείνουν. Αυτά που κρύφτηκαν και ξεθώριασαν. Αυτά που τα λόγια δεν αρκούν να τα κρατήσουν και στη μνήμη δε χωράνε εύκολα. Να γράφεις, όταν το φως θα είναι λιγοστό και θα ξεχνάς κι εσύ ο ίδιος γιατί έγραφες. Να γράφεις για να μοιραστείς, να υμνήσεις, να διορθώσεις, να ενδυναμώσεις τα όμορφα και να αποδυναμώσεις τα άσκημα. Να γράφεις για να φυτευτεί ένας σπόρος στις καρδιές, να γεννηθεί ένα αστέρι, για να πορευτεί ένας άνθρωπος, για να αλλάξει ένα έθνος, για να ξαναγεννηθεί ένας κόσμος.<br />
<br />
Και όταν τα κάνεις αυτά, το τι πιστεύουν οι άλλοι δεν έχει σημασία.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-65307091599587096272016-03-26T17:20:00.000+02:002016-03-26T17:20:28.787+02:00Βάστα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αγάντα, ψυχή μου, γιατί οι καιροί είναι σκοτεινοί και δεν είσαι μαθημένη στα σκοτάδια. Είσαι από αυτούς που μεγάλωσαν σε ευήλια και ευάερα μέρη και τα θυμάσαι. Είσαι καλομαθημένη και δεν ξέρεις αν θα αντέξεις.<br />
<br />
Βάστα καλά, γιατί εσύ έχεις σπίτι να ζεσταίνεις το κορμί που πότε σε δένει και πότε σε ελευθερώνει. Δεν είσαι από τους άμοιρους που το σπιτικό τους έγινε παρανάλωμα και το κορμί τους ξοδεύτηκε για την επιβίωση. Δεν έχεις δοκιμαστεί στο σίδερο και τη φωτιά, στην απώλεια και την απελπισία, στην εχθρικότητα και τη μοναξιά.<br />
<br />
Αγάντα ψυχή μου, γιατί μπορείς να βλέπεις λουλούδια στο μπαλκόνι σου και να μυρίζεις τη μυρωδιά του έρωτα στην αγαπημένη σου και στα άνθη από τις νερατζιές. Να χαϊδεύεις με τα χέρια σου πρόσωπα αγαπημένα, και να φιλούν τα χείλη σου πρόσωπα δικών σου. Είσαι αδύναμη και φοβισμένη, γιατί δεν ξέρεις πώς θα νιώθεις όταν για μαξιλάρι σου θα έχεις λάσπες και η θάλασσα θα είναι η κούνια που λικνίζει τα παιδιά σου.<br />
<br />
Βάστα, κακόμοιρη καρδιά, που φοβάσαι όλα αυτά που θα μπορούσαν να σου συμβούν. Γιατί, άμαθη καθώς είσαι και τρέμεις, δε λογίζεσαι ότι αυτά που εσύ σήμερα τα άκουσες, σήμερα τα φοβήθηκες και αύριο ίσως, ίσως λέω, τα συναντήσεις, τα ζήσαν ίδια και χειρότερα και οι πρόγονοι σου και οι αδελφοί σου σε όλη τη γη, όλα αυτά τα χρόνια που εσύ καθόσουν και λικνιζόσουν στην καρέκλα σου.<br />
<br />
Αγάντα, ψυχή μου, να σταθείς στα πόδια σου. Δε φτιάχτηκες για να χωράς τα κακά όλου του κόσμου, δεν το μπορείς να συλλογιέσαι πως οι άνθρωποι φέρονται έτσι σε ανθρώπους. Αγάπη μάνας σε μεγάλωσε και πατρική αγάπη, και όχι μαχαίρι και εκβιασμός και μονόδρομος και αίμα. Και σου φέρνουνε τον τρόμο όλου του κόσμου στο σπίτι σου, μέσα από μαρτυρίες και άρρωστες εικόνες, λες και δεν έφτανε ο πόνος και η πίκρα που ζεις στη γειτονιά σου. Λες και δεν υπάρχει εκεί έργο να κάνεις και πρέπει να κουβαλήσεις όλη την ανθρωπότητα στους άμαθους ώμους σου.<br />
<br />
Και λογισμέ μου εσύ, σύμβουλε καλέ, μην ξεγελιέσαι από εικόνες και ακούσματα και συζητήσεις. Χρόνια πολλά το ξέρεις ότι η ανθρωπότητα αιματοκυλιέται, κι ας μη μύριζε τότε αίμα η δική σου γειτονιά. Οι πρόσφυγες δεν είναι πρόσφυγες μίας πατρίδας: είναι πρόσφυγες κάθε πατρίδας. Τα παιδιά τους και οι πόνοι τους είναι οι δικοί σου πόνοι, ανθρωπινά πριν την πολιτική, στοργικά πριν την κριτική, με σοφία πριν τη δράση.<br />
<br />
Και μην ξεχνάς, λογισμέ, τι υπήρξες και τι έκανες. Μη γελιέσαι πως είσαι καλύτερος ή από αρχοντική γενιά, γιατί η γενιά ήταν ένα ζάρι που έπεσε, και η καλοσύνη δεν είναι ταμπέλα που τη φοράς: είναι αγώνας καθημερινός και συνεχής. Και μην το ξεχνάς ότι η άνοιξη μύριζε όμορφα ακόμη και για εσένα, όλες εκείνες τις ημέρες που αδίκησες και ασέλγησες και πρόδοσες και κακοχαρακτήρισες εις βάρος αδελφών σου. Δεν έκλεισε ο Θεός τα σύνορα της φύσης για να σε αφήσει απέξω εκείνες τις ημέρες, κι ας ήσουν ακατάλληλος να μπεις. <br />
<br />
Αγάντα, ψυχή μου. Γιατί σου δόθηκε εσύ να ζεις ακόμη σε ειρήνη, κι ας είναι όλα συννεφιασμένα και ζοφερά. Ακόμη έχει φως στην πόρτα σου - και ίσως πάντα να έχει φως. Βάστα γερά, γιατί αν εσύ πέσεις, πώς θα κρατήσεις όλους αυτούς που γύρω σου γερνούν, που αποκάμουν και γονατίζουνε πριν της ώρας τους. Μη ζητάς ηρωικούς σταυρούς και ένδοξες μάχες: μπορεί να μην τις αντέχεις. Απλά, σιωπηλά, και με την αγάπη εκείνη την άδολη, την ειλικρινή, που δεν τις ξέρει τις συζητήσεις και δεν καταλαβαίνει τους νόμους και τις συμφωνίες, στάσου ραβδί σε όσους περπατούν το δικό τους Γολγοθά.<br />
<br />
<br />
Βάστα,Ψυχή! Σε φέρανε εδώ οι αέρηδες των αιώνων, στο λημέρι που είναι ολότελα δικό σου: στο Σήμερα. Βάστα! Γιατί είναι ο χρόνος μας πάντα λειψός. Και πώς θα το αντέξεις να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη σου ή στο Θεό σου φεύγοντας, όταν σε ρωτήσει η ίδια σου η ύπαρξη "Πώς έζησες;".<br />
Τι θα της πεις; Θα πεις "Με αγάπη"; Θα σταθείς με περηφάνια; Το μπορείς; Μπορείς να πάρεις το βλέμμα από τη Γη σου, που σφαδάζει και πνίγεται από το αίμα αθώων, χιλιάδες χρόνια τώρα, και να πεις "τη γλίτωσα και μου είναι αρκετό";<br />
<br />
Αγάντα, ψυχή μου. Δε σε ψέγω που είσαι αδύναμη. Δε σε κατηγορώ που δεν αντέχεις. Δε σε φθονώ που ζεις σε τέτοιους χρόνους. Μα αν το θέλεις να μην κρύβεσαι για πάντα στο ημίφως, άναψε φως. Με τα δικά σου χέρια πρώτα. Με την πράξη.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-37384087043304884272015-10-25T21:51:00.000+02:002015-10-25T21:51:05.306+02:00Το να είσαι άριστος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Πολλά χρόνια χτίζεται σκαλί-σκαλί το θεωρείο πάνω από το οποίο αγναντεύουμε την αριστεία: την ιδιότητα του να είσαι ο καλύτερος ή ανάμεσα στους καλύτερους. Από το θεωρείο αυτό βλέπουμε την αριστεία ως μία ιδιότητα που αποκτιέται με αγώνα, με σπουδή, με εστίαση, με θυσίες. Επίσης, λέμε ότι ο κόσμος προχωρά με την αριστεία. Πολύ συχνά επιβραβεύουμε τους αρίστους, δίνουμε υποτροφίες, μοιράζουμε επαίνους, προβάλλουμε στα μέσα ενημέρωσης, καμαρώνουμε και κομπάζουμε για το ότι γνωρίζουμε κάποιον άριστο.<br />
<br />
Θα τολμήσω όμως να σας πω ότι<b> δε συμπαθώ και πολύ την αριστεία ως στόχο ζωής</b>. Και δεν είναι μόνο επειδή δεν μπορώ ο ίδιος να είμαι άριστος. Είναι περισσότερο επειδή φοβάμαι ότι η έννοια της αριστείας συχνά χρησιμοποιείται με ένα σωρό λάθος τρόπους. Φοβάμαι, γιατί η αριστεία πολύ συχνά συνδέεται με το να είμαι καλύτερος από τους υπόλοιπους και όχι να είμαι ο καλύτερος που μπορώ. Ανησυχώ γιατί η αριστεία περπατά χέρι-χέρι με την έπαρση και τον εγωισμό, σε μία κοινωνία που ξέρει να χτίζει πολύ ψηλά βάθρα, μόνο και μόνο για να τα γκρεμίζει αργότερα.<br />
<br />
Ξεκινώ από την αριστεία στο σχολείο. Το σχολείο φέρεται να είναι το κατ' εξοχήν μέσο εκπαίδευσης στο δυτικό μας κόσμο. Εκεί λοιπόν οι βαθμοί χρησιμοποιούνται ως μέσο πίεσης στους μαθησιακά πιο αδύνατους ή αδιάφορους μαθητές, ενώ ως μέσο ανταμοιβής των πιο αποτελεσματικών μαθητών. Εκεί ο βαθμός "άριστα" υποδεικνύει εξαιρετική επίδοση. Ο αριστεύων αναγνωρίζεται και, συχνά, ξεχωρίζει ως παράδειγμα προς μίμηση (και από αρκετούς μαθητές προς αποφυγή...). Ο άριστος ξεχωρίζει, αντί να εντάσσεται. Υποδεικνύεται και επιδεικνύεται, αντί να αναγνωρίζεται με την ταπεινή ματιά του διαφορετικού εν μέσω διαφορετικών, αυτής της θεόσταλτης ποικιλίας που χαρακτηρίζει όλη την ύπαρξη όπως τη γνωρίζουμε.<br />
<br />
Ένας "καλός" μαθητής μπορεί κάλλιστα να έχει εγγενώς, λόγω ενός ζαριού που πέταξε η φύση, τη δυνατότητα να λύνει γρήγορα προβλήματα, να αποστηθίζει εύκολα, ή να αναλύει αποτελεσματικά (πολλά από τα πράγματα που συνδέουμε με τη νοημοσύνη). Άραγε, πώς ανταμοίβει το σχολείο παιδιά που δείχνουν ιδιαίτερη ενσυναίσθηση, που αναγνωρίζουν και μοιράζονται δηλαδή τα συναισθήματα των γύρω τους; Πώς ανταμοίβει τα καλόκαρδα παιδιά; Και πώς τελικά στηρίζει ή αναγνωρίζει την αξία των ανθρώπων που δεν έχουν κάποιο από όλα αυτά τα χαρίσματα, αλλά δίνουν το δικό τους ξεχωριστό αγώνα για μία θέση στον κόσμο μας;<br />
<br />
Η κοινωνία μπορεί να φαίνεται ότι τραβιέται "μπροστά" από χαρισματικούς ή ακραίους. Μπορεί να ηγείται από διεφθαρμένους ή αγωνιστές. Όμως, αυτές οι λίγες εξαιρέσεις δεν εκπροσωπούν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτοί που είτε δεν επέλεξαν, είτε δεν τους επετράπη, είτε δεν έχουν τις προδιαγραφές να είναι "άριστοι" - με τα μέτρα και τα σταθμά που χρησιμοποιούμε σήμερα - είναι οι πολλοί. Αν δεν έχετε ακούσει για την υποκειμενικότητα των ελέγχων της νοημοσύνης (test IQ) ή το <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Flynn_effect" target="_blank">γιατί αυτές οι δοκιμασίες αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου</a>, <a href="http://www.apa.org/research/action/intelligence-testing.aspx" target="_blank">αναζητήστε</a>. Επίσης, δείτε πώς αυτοί οι έλεγχοι είναι (καλώς) τόσο ανεπαρκείς για να δώσουν μία σφαιρική αντίληψη του ατόμου, που γεννήθηκαν και άλλοι τρόποι εξέτασης για να μπορέσουν να ποσοτικοποιήσουν τη <a href="http://www.eoppep.gr/teens/index.php/idiaiteres_kliseis/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CF%89-%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%AE" target="_blank">χαρισματικότητα</a>.<br />
<br />
Υπάρχουν άνθρωποι με χαρίσματα που είναι εύκολα αναγνωρίσιμα και αποδεκτά και <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Temple_Grandin" target="_blank">άλλοι</a> περνούν γολγοθά για να αναγνωριστούν από τους ανθρώπους ως άριστοι σε αυτό που κάνουν. Αυτό που είναι αυτόνοητο για κάποιον, είναι βουνό για άλλον. Συνηθίζουμε να επευφημούμε την ομορφιά - που στη συνέχεια αγωνίζεται να φανεί -, την εξυπνάδα - που τη μαθαίνουμε να βιάζεται να εκφραστεί -, το θάρρος - που βιάζεται να δειχθεί -, τη δύναμη - που επιδεικνύεται σε κάθε ευκαιρία. Και τα χαρισματικά παιδιά μας αρρωσταίνουν: όλοι τα κοιτούν μέσα από το πρίσμα της δύναμής τους και τα παιδιά <b>μαθαίνουν να μην ανακαλύπτουν τις αδυναμίες τους και να μην τις βελτιώνουν</b>.<br />
<br />
Στις ταινίες υποστηρίζεται συστηματικά το άτομο που είναι ο "εκλεκτός", ο "ένας", η εξαίρεση, μέσα σε μία γκρίζα κορνίζα "μετρίων". Μαθαίνουμε τους εαυτούς μας να ονειρεύονται τη ζωή πέρα από τα μέτρα, θέλουμε να είμαστε τόσο καλοί ώστε να λάμπει το πρόσωπό μας, τόσο έξυπνοι ώστε να μην αντιστέκεται κανείς στα επιχειρήματά μας, τόσο πετυχημένοι ώστε να μην μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την αξία μας. Και κάθε μέρα βλέπω να μην καταφέρνουμε να υλοποιήσουμε αυτά τα όνειρα και να γινόμαστε πιο αποφασισμένοι, πιο σκληροί, πιο εστιασμένοι, πιο αγχωμένοι, πιο μοναχικοί, πιο απάνθρωποι.<br />
<br />
Θέλω να μάθω - ή να αξιωθώ - τα δικά μου μάτια να βλέπουν αλλιώς. Θέλω να βλέπω την εντιμότητα ως αξία και να αναζητώ το δρόμο για να με βγάλει εκεί. Ο έντιμος μπορεί να είναι ένας καλός δάσκαλος για αυτό (καταφατικά), όσο και ο ανέντιμος (αποφατικά). Θέλω να εκτιμώ την ταπεινοφροσύνη, και να μην την πληγώνω προσπαθώντας να αναδείξω τον ταπεινό ενώπιον άλλων ως εξαίρεση. Θέλω να χαίρομαι και να απολαμβάνω την ομορφιά, την εξυπνάδα, το θάρρος, ως αβίαστες χαρές στην ποικιλία της ανθρωπότητας και όχι ως δακτυλοδεικτούμενες εξαιρέσεις.<br />
<br />
<b>Στο μωσαϊκό των ανθρώπων κάθε ψηφίδα είναι σημαντική. Και ο αρμός αυτού του κόσμου είναι η αγάπη, όχι η αριστεία.</b> Το να γίνεται κάποιος ο καλύτερος που μπορεί, επειδή του είναι φυσική τάση ή και απόφαση, είναι ένας αξιόλογος δρόμος. Όπως και τόσοι άλλοι δρόμοι.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-50356955039201970112015-06-30T01:04:00.002+03:002015-06-30T01:28:13.411+03:00Μία ιστορία εν κρίση και υπό κρίση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είμαι 37 ετών. Έζησα και ζω μέσα στις δεκαετίες του 1980, 1990, 2000, 2010. Έζησα και ζω από μέσα τη θλιβερή πορεία μίας χώρας και, τελικά, ενός λαού, που εξαθλιώνει και εξευτέλιζει τον εαυτό του.<br />
<br />
Τον εξαθλίωνε αρχικά όχι υλικά, αλλά ηθικά. Με την πλήρη συνέργεια ή και πρωτοπορεία των αρχών και της κρατικής εξουσίας, άνθισε η διαφθορά. Με κυβερνητική εντολή τα χρήματα που έρχονταν από δάνεια ή από τον ιδρώτα των πολιτών μοιράστηκαν σε πληθώρα επιτηδείων, σε όλα τα επίπεδα επαγγελματικής και πολιτικής δράσης. Το δικαστικό σύστημα υποβαθμίστηκε και εξευτελίστηκε, χωρίς να υπηρετεί ούτε την ανεξαρτησία, ούτε την ηθική, ούτε τον νόμο και, σίγουρα, όχι τον πολίτη, τον άνθρωπο, τον αδικημένο.<br />
<br />
Με την πλήρη στήριξη του διεθνούς τραπεζικού συστήματος ανακαλύψαμε το χρυσωρυχείο του χρηματηστηρίου, το πάθος του τζόγου και την ανεξιχνίαστη χαρά του δανείου. Υπουργοί, τραπεζικοί και πολίτες μάθαιναν εαυτούς στην ακατάσχετη, ξεδιάντροπη, ανήθικη πρακτική της εκμετάλλευσης, της υπεξαίρεσης, της μίζας, των πελατειακών σχέσεων, της δανεικής καλοπέρασης.<br />
<br />
Σε αυτό το κλίμα μεθυσμένης παρακμής, οι Έλληνες γίναμε νεόπλουτοι, νεοέλληνες (κατά Πανούση), αυτάρεσκοι, ηδυπαθείς, γκρινιάρηδες χωρίς ουσία, πολυλογάδες, άκρατα υλιστές, πνευματικά φτωχοί, αλλά με γνώμη επί παντός επιστητού. Κληρονομήσαμε ό,τι επικίνδυνο από εταίρους, συνεταίρους, μέντορες, επιδοτούντες του εξωτερικού: την τυφλή πίστη σε ένα οικονομικό σύστημα με εγγενή προβλήματα και κινδύνους, την αδιαφορία για το συνάνθρωπο, τον άχρηστο, άθλιο, υπεκφεύγοντα πολιτικό λόγο. Προσωποπαγή κόμματα πουλούσαν φτηνά λόγια με ακριβές τιμές κι εμείς αγοράζαμε ασύστολα, ήμασταν οπαδοί, φερέφωνα, ανδρείκελα των ίδιων των εκμεταλλευτών μας. Ανεχόμασταν, σε αυτή τη μέθη, τα ψέματα από τους ίδιους τους ηγέτες μας, συγχωρούσαμε τους απατεώνες και λοιδωρούσαμε τους εντίμους. Δεχόμασταν το ότι το κράτος (φορολογικά και όχι μόνον) μας αντιμετώπιζε ως απατεώνες, αποδεχόμασταν μέτρα που ευνοούσαν τους παρανομούντες. Οι εφημερίδες είχαν ξεκάθαρες αποχρώσεις και συνηθίσαμε τίτλους και υποτίτλους μέσα στη διαπλοκή. Ήμασταν απαθείς, αλλά πάντα μέσα στα πάθη και τις ηδονές, που μας έκαναν πιο εξαρτημένους όλο και περισσότερο. Κι έτσι συνηθίσαμε το "σύστημα". Αγαπήσαμε το "σύστημα". Γίναμε το "σύστημα".<br />
<br />
Αυτή η πορεία, στα δικά μου μάτια, φάνταζε σαν ένα τραίνο που αύξανε συνέχεια την ταχύτητα, πάνω σε σάπιες ράγες. Φάνταζε έτσι εδώ και 20 χρόνια. Με σοκάρει το πόσο πολλά είναι αυτά τα χρόνια και το πόσο λίγα κάναμε για να διορθωθούμε στην πορεία. Κάθε χρόνο είχα την ελπίδα ότι θα είμαστε και καλύτεροι, και δεν ήταν τότε τα χρήματα που έλειπαν, ούτε η ελπίδα. Τότε φαινόμασταν να είμαστε σε καλή κατάσταση, υπήρχε ροή χρήματος (έστω και κλεμμένων, ή δανεικών), αλλά δε γίναμε καλύτεροι. Και είχαμε ακόμη δραχμή.<br />
<br />
Η μέθη άρχισε να φεύγει με τις πρώτες ενδείξεις εκτροχιασμού. Δεν είμαι δημοσιογράφος και έχω πρόβλημα με τις χρονολογίες, αλλά μπορώ να μιλήσω για το σοκ της κατάρρευσης του Χρηματιστηρίου κοντά στο 2000. Επί μήνες πιστεύαμε ότι "δεν μπορεί να συνεχίσει αυτή η πτώση". Οικογένειες έχασαν τα υπάρχοντά τους. Αγρότες είχαν πουλήσει σπίτια, χωράφια ή ζώα για να γίνουν πλούσιοι και τώρα η ελπίδα διαψευδόταν. Τότε στις εταιρείες πληροφορικής και τις χρηματιστηριακές εταιρείες (και τις λεγόμενες <a href="http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=130247" target="_blank">ΕΛΔΕ</a>)άνθρωποι έχαναν τη θέση τους κατά δεκάδες.<br />
<br />
<br />
Όταν μπήκαμε στο Ευρώ για μήνες ήμασταν σοκαρισμένοι από την άνοδο των τιμών. Η τυρόπιττα αύξησε 3 φορές την τιμή της (από 100 δραχμές, περίπου 0.3 Ευρώ, πήγε στο 1 Ευρώ), το ψωμί αναλόγως, τα ρούχα και ένα σωρό άλλα πράγματα έγιναν πηγές παράλογου κέρδους. Πάρα πολλοί κλάδοι επωφελήθηκαν από αυτό το μούδιασμα των καταναλωτών και αύξησαν τις τιμές τους κατακόρυφα. Η αγοραστική αξία του μισθού άλλαξε ριζικά, κυρίως σε προϊόντα χαμηλού κόστους και πρώτης ανάγκης. Για αυτό δεν έφταιγαν οι κυβερνήσεις πλέον. Έφταιγαν οι εταιρείες και οι επιχειρήσεις και, τελικά, οι άνθρωποι που τις στελεχώνουν. Και πάνω από όλα, έφταιγαν οι καταναλωτές, που πλέον (ή από πάντα;) δρούσαν ως μονάδες και δεν είχαν καμία κουλτούρα ή λογική συνεργασίας, για να ασκήσουν συλλογική πίεση.<br />
<br />
<br />
Όλα αυτά τα χρόνια, σημειώνω, ότι η κομματική σαπίλα εισέρεε, ή εγκαθιδρυόταν, και στα Πανεπιστήμια όλο και περισσότερο. Οι φοιτητές και οι καθηγητές ανέχονταν κομματικές θέσεις - προδιαγεγραμμένες γραμμές υπό το πρίσμα κομματικού κέρδους - στην εκπαίδευση, εξυπηρετήσεις από καθηγητές σε συγκεκριμένες παρατάξεις. Οι φοιτητές γινόντουσαν, από πολίτες, κομματόσκυλα. Στις συνελεύσεις ζούσαμε εικόνες στεγνής, χυδαίας πολιτικής γλώσσας και ανούσιους διαξιφισμούς, βαφτισμένους με ιδεολογικό λεξιλόγιο. <br />
Η αξιοκρατία, σε καθηγητές και φοιτητές, υπονομευόταν με κάθε ευκαιρία. Το σύστημα εκπαίδευσης αποτύγχανε σε κάθε του βήμα. Και ήταν μόνο ο επίμονος, προσωπικός αγώνας που μπορούσε να διαφοροποιήσει τον έντιμο από το λαμόγιο, τον άξιο από τον ανάξιο.<br />
<br />
Τα επόμενα χρόνια το σύστημα προπαγάνδας εξελισσόταν όσο πήγαινε και περισσότερο. Τα ιδιωτικά κανάλια άρχισαν να ρίχνουν δραματικά το επίπεδο των εκπομπών. Οι ειδήσεις αύξαναν τους καλεσμένους (εμφανίστηκαν και πλήθυναν τα παράθυρα) και μείωναν την ουσία. Η ερμηνεία των νέων έγινε σημαντικότερη από τα ίδια τα νέα, ακόμη και στις εφημερίδες. Οι δημοσιογράφοι έγιναν περσόνες σε ένα ανερχόμενο "σταρ σύστεμ". Διάττοντες που παραγκωνίζονταν - και ακόμη το κάνουν - χωρίς αιδώ και τιμή, κάνοντας προκλητικές ερωτήσεις σε καλεσμένους χωρίς ουσία, χωρίς απαντήσεις, χωρίς σημασία. <br />
<br />
Οι αγώνες των πολιτών παρουσιάζονταν ως τρομοκρατία ή αναρχική δράση ή γραφικότητα, όλο και περισσότερο. Η Αμερικανική πρακτική της διαφοροποίησης των "τρομοκρατών" από όλες τις άλλες κατηγορίες εγκληματιών εφαρμοζόταν όλο και περισσότερο και ξεκίνησε να γίνεται αποδεκτή. Η τρομολαγνία άρχισε να είναι το βραδυνό του τηλεοπτικού πολίτη. Κάθε μέρα και μία μικρή δόση τρόμου, η οποία την επομένη θα αυξανόταν. Αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε νέες έννοιες που επαναλαμβάνοταν συστηματικά σε όλα τα μέσα, για να διασφαλίσουν την εξοικείωση των πολιτών. "Ασύμμετρη απειλή", "Γνωστοί άγνωστοι", "Τραγωδία", "Μακελειό", "Απελπισία", "Καταστροφή" ήταν λέξεις που αναφέρονταν σε καθημερινή βάση. Τα δελτία ειδήσεων απέκτησαν sound track για να κινήσει συναισθηματικά τον θεατή. Ο ηδυπαθής ιδιώτης άρχιζε να φοβάται ότι θα χάσει τη θέση του στο πάνθεον της καλοπέρασης και αντίπαλοι ήταν οι άγνωστοι, επικίνδυνοι, πανταχού παρόντες άγνωστοι, οι τρομοκράτες.<br />
<br />
Οι κυβερνήσεις, σε ένα αυστηρά δικομματικό σχήμα, είχαν διατηρήσει αλληλουχία εξουσίας και η ψήφος έγινε αντι-ψήφος. Πάντα ψήφιζες αυτόν που δε σε είχε προδώσει πρόσφατα. Η πολιτική μνήμη περιορίστηκε στην τετραετία (στο καλύτερο) και ήρθαν νόμοι που διασφάλιζαν το απυρόβλητο κάθε προηγούμενου πολιτικού εγκληματία. <br />
<br />
Κι ύστερα ήρθε η τρομοκρατία του χρέους. Μετά από χρόνια πορείας όλων των πολιτικών μας, με τη συνοδεία των Ευρωπαϊκών μηχανισμών ελέγχου - που ή ήταν ολοκληρωτικά άχρηστοι ή απλά εσκεμμένα εθελοτυφλούσαν ή εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία - ανακαλύψαμε ότι ήμασταν στο χείλος του γκρεμού. Σημειώνω ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαμε ακόμη και βραβευμένους διεθνώς πολιτικούς και υπουργούς οικονομικών. Ο όρος "δημιουργική λογιστική" μέχρι πρόσφατα εκθείαζε την εκλεπτυσμένη απάτη. Αλλά πλέον οι όροι και τα βραβεία δεν μπορούσαν να σώσουν το μόνο ενδιαφερόμενο: τον πολίτη.<br />
<br />
Οι επόμενες χρονιές έφεραν σειρά εκπλήξεων. Τρανές δηλώσεις όπως "λεφτά υπάρχουν", "μαζί τα φάγαμε" άρχισαν να ρίχνουν τις μάσκες. Οι δημοσιογράφοι υπηρετούσαν, όλο και πιο εξαρτημένοι, το σύστημα που κατεύθυνε το χρήμα σε συγκεκριμένες τσέπες. Ζήσαμε φαινόμενα αλληλοκατηγορίας μεταξύ καναλιών της τηλεόρασης, που εξυπηρετούσαν διαφορετικά συμφέροντα. Το έργο ολοκληρωνόταν.<br />
<br />
Το κύκνειο άσμα του ψεύδους ήρθε τα τελευταία 3 χρόνια. Πλέον οι πολιτικοί δεν έκρυβαν καθόλου το γεγονός της υπεξαίρεσης, της σπατάλης, της κοροϊδίας. Άρχισαν να μιλούν απροκάλυπτα, να ανατρέπουν τις υποσχέσεις τους την επομένη της εκλογής τους, αποκαλύφθηκαν (προφανώς κατευθυνόμενα) ασυδοσίες και αδιαφορία για το νόμο σε πληθώρα βουλευτών. Και όλα αυτά, με τη σταθερή, μουδιασμένη, άρρωστη ανοχή μας. Στις εκλογές ανεχόμασταν τους ξένους πολιτικούς να εκβιάζουν ψήφο, στους χώρους εργασίας οι εργοδότες ξεδιάντροπα απειλούσαν τους υπαλλήλους και τους εκβίαζαν για το τι να ψηφίσουν.<br />
<br />
Και σε όλη αυτήν την πορεία, όλα αυτά τα χρόνια, οι τράπεζες δρούσαν και δρουν σιωπηλά. Το χρήμα περνά σταθερά από μέσα τους, εμφανίστηκαν δικλείδες που διασφάλιζαν την ύπαρξή τους, τη συντήρησή τους από το σύστημα. Στην κατάρρευση του κράτους δεν ενδιαφερόμασταν για το κράτος, αλλά για τις τράπεζες. Δηλαδή απέκτησε ουσία και εξουσία ένα αποθετήριο χρημάτων. Οι συναλλαγές που δεν γίνονται μέσω τραπέζης πλέον δε θεωρούνται καν νόμιμες. Στις εξαγγελίες αλλά και στις πράξεις τους οι πολιτικοί έδιναν δανεικά σε ένα τραπεζικό σύστημα καταδικασμένο από τις πρακτικές του, ενόσω επιχειρήσεις έκλειναν κατά χιλιάδες και άνθρωποι βρίσκονταν στο δρόμο. Ενόσω η υγεία, η παιδεία, η έρευνα καταβαραθρώνονταν, οι τράπεζες δέχονταν στήριξη. Γιατί το "σύστημα" στο οποίο πατάμε χτίζεται επάνω τους.<br />
<br />
Και είδα τους ανθρώπους να αρρωσταίνουν, τα ψυχολογικά προβλήματα να αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Μου είναι πλέον πολύ δύσκολο να βρω άνθρωπο χωρίς κρίσεις πανικού, χωρίς εθισμό στα τρομολαγνικά νέα, που να μην επιζητά απόλυτη βεβαιότητα και έλεγχο του αύριο. Η αβεβαιότητα που μας προκαλούν οι απειλές γιγαντωνόταν, και όποιος δεν έχει πίστη δεν μπορεί να σταθεί σε αυτό το έδαφος της κινούμενης άμμου. Μας εξέθεσαν σε όρους που δε γνωρίζαμε, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς: spreads, capital control, επαχθές χρεός, μνημόνιο. Κι άλλοι όροι, κι άλλη ανάγκη για πληροφόρηση. Και όσο περισσότερη πληροφόρηση, τόσο λιγότερη η αντίληψη της σταθερότητας. Και όλοι να σου μιλούν για τη δύναμη του ενός, του ιδιώτη, του ατόμου να αλλάξει την ιστορία. Όλοι να ρίχνουν πάνω σου το φταίξιμο για ό,τι λάθος γίνεται. Και να μιλούν για ευθύνες του πολίτη για αυτά που γίνονται σε όλον τον κόσμο. Λες και δεν ήταν ήδη πρόβλημα το ότι δεν έχεις έλεγχο στη γειτονιά σου, μας φόρτωναν κι άλλες ευθύνες. Σαθροί αντιπερισπασμοί, όπως τα σεξουαλικά σκάνδαλα που έσκαγαν στην επικαιρότητα παράλληλα με σημαντικές ψηφοφορίες και πολιτικές αποφάσεις.<br />
<br />
Η κοινωνία άρχισε τότε, με τους αργούς ρυθμούς, σαν νωχελικός γίγαντας, να αντιδρά. Οι νέοι άνθρωποι, κάποιοι από αυτούς, μύρισαν τη σαπίλα και την παρανοϊκότητα και άρχισαν να κάνουν σιωπηλό έργο. Τοπικές ομάδες και πρωτοβουλίες, οργανισμοί και συλλογικότητες ήρθαν να αποτελέσουν δίχτυ ασφαλείας για το τραίνο που εκτροχιαζόταν με καταστροφικές συνέπειες. Αλλά αυτό το τραίνο είχε ορμή 20 ετών. <br />
<br />
Εκεί που δουλεύω πάνω από το 30% των ανθρώπων που συνεργάζομαι τρέφουν την οικογένειά τους ή και άλλες οικογένειες ως μόνοι εργαζόμενοι, συνήθως με πενιχρούς μισθούς. Στον κύκλο μου η ανεργία είναι στην καθημερινή διάταξη. Στις προσπάθειές μας το κράτος επιμένει να είναι αντίπαλος και όχι αρωγός. Εξακολουθεί να μας θεωρεί απατεώνες. Εξακολουθεί να μας περιορίζει σε ό,τι έντιμο κάνουμε, πιέζοντάς μας προς την παρανομία. Πολεμά ό,τι ηθικό έχει απομείνει μέσα μας με τις διαδικασίες του.<br />
Καμία από τις κυβερνήσεις που έζησα δε στάθηκε αντάξια του έργου της, των υποχρεώσεών της, της εμπιστοσύνης μας, των αναγκών μας. Στη γειτονιά μου οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Πολλές από αυτές το άξιζαν γιατί δε σέβονταν κανέναν, ούτε πελάτη, ούτε νόμο, ούτε ήθος. Πολλές άλλες δεν το άξιζαν. Σε αυτό το περιβάλλον, που στα νοσοκομεία οι νοσηλευτές και οι γιατροί βάζουν χρήματα από τις τσέπες τους για γάζες, αν κάποιος προσπαθεί να με πείσει ότι δεν έχουμε ήδη χρεωκοπήσει, νιώθω ότι με κοροϊδεύει. <br />
<br />
<b>Αλλά από όλα τα παραπάνω δεν νικιέται ένας λαός.</b> Από όλα τα παραπάνω, αν το θέλει, μαθαίνει. Τα πράγματα που μπορούν να τον νικήσουν μετά από όλα αυτά είναι η διχόνοια και η απραξία. Τα πράγματα που μπορούν να τον καταστρέψουν είναι η εμμονή στην ανηθικότητα, ο εγωισμός, η αποχή από την ουσιαστική, πολιτική (και όχι κομματική) δράση. <b>Το πράγμα που μπορεί να τον νικήσει είναι ο φόβος. </b><br />
<br />
Αυτές τις ημέρες τρέξαμε να μαζέψουμε χρήματα, τρόφιμα, βενζίνη ενώ δε γινόταν πόλεμος. Και με αυτόν τον χαζό τρόπο, αυτήν την σπασμωδική κίνηση πανικού που κάναμε, νικημένοι από την προπαγάνδα, αποκαλύψαμε τις αδυναμίες των τραπεζών να μας επιστρέψουν τα χρήματά μας. Και η αντίδραση, που επιτρέπει ο νόμος κι εμείς ανεχόμαστε, είναι ότι οι τράπεζες δε μας αφήνουν να πάρουμε τα χρήματά μας. Δεν είναι αποτυχία του κράτους αυτή. Είναι κρίση που δημιουργούμε εμείς και που διασφαλίζει το τραπεζικό σύστημα. Το άρρωστο, ανήθικο, προκλητικό, αδηφάγο σύστημα που χρόνια παρασιτεί στα πλευρά όλων των χωρών, στα πλευρά όλων των πολιτών.<br />
<br />
Ένας λαός με ομοφωνία, με αλληλοϋποστήριξη, με ήθος, με πάθος και με συστηματικότητα μπορεί να πετύχει πολλά. Μπορεί να ξεμπροστιάσει και να αλλάξει τις πρακτικές που τείνουν να κάνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ηγεμονία - όπως τόσες άλλες ενώσεις στην ιστορία. Ένας λαός με ομοψυχία μπορεί να προστατέψει τους πολίτες, τους αδύναμους, να χτίσει στα όνειρα των ανθρώπων της, να κινητοποιήσει τους άλλους λαούς. Να πολεμήσει την προπαγάνδα, να επικοινωνήσει αδυναμίες και δυνάμεις του συστήματος, να βελτιώσει, να εξελίξει και να εξελιχθεί για να μην ενδώσει σε ένα καταστροφολογικό μέλλον.<br />
<br />
<b>Αυτά τα χρόνια που ονομάζουμε "χρόνια της κρίσης", για εμένα ήταν περισσότερα από 20. </b> Δεν αποτελεί έκπληξη η εξέλιξή μας. Δεν αποτελεί έκπληξη το πόσος αγώνας χρειάζεται για επιβίωση. Δεν είναι θαυμαστό το πόσες προσδοκίες διαψεύστηκαν, πόσα ψέματα αποκαλύφθηκαν. Αλλά <b>ελπίζω σε μία και μόνη έκπληξη: στο θαύμα του ανθρώπου</b>. Στο πώς ένας λαός θα δεχθεί το ότι έχει κάνει λάθος, το ότι επέτρεψε και υπέθαλψε τον εξευτελισμό, την ανηθικότητα, τον εγωισμό. Στο πώς ένας λαός, σήμερα, θα ξεκινήσει να αντιμετωπίζει την κρίση στηρίζοντας άφοβα δρόμους που θα του επιτρέψουν να ανακάμψει. Πρώτα αλληλέγγυα και συλλογικά, και ύστερα - ως συνέπεια - ατομικά.<br />
<br />
Όλες τις επόμενες ημέρες της ζωής μου, <b>που καλούμαι να πάρω αποφάσεις για ένα πιθανό (και επ' ουδενί προδιαγεγραμμένο ή σίγουρο) μέλλον μου, θέλω να έχω μόνο ένα πράγμα στο μυαλό μου: να μη φοβούμαι</b>. Με συνείδηση των δυσκολιών που προκύπτουν σε κάθε βήμα μας, <b>με τη γνώση όλων των λαθών που έκαμα, να επιλέξω τον δρόμο που θα θεωρώ ότι είναι ο ηθικά σωστός</b>. Αυτόν που ζητά πολλά και δίνει περισσότερα σε όλους. <b>Ηρωισμός δεν είναι το να μη φοβάσαι, αλλά το να υπερβαίνεις το φόβο σου για αυτό που θεωρείς καλό. Κι αυτό είναι ένα μάθημα που μου το έμαθε όλη η ιστορία που βίωσα</b> και αυτή που ξέρω εκ μεταφοράς<b>. Και δε θέλω να επιτρέψω να το ξεχάσω.</b><br />
<br />
<br />
Το κείμενο αυτό το έγραψα γιατί δεν μπορώ να προσποιούμαι άλλο ότι τώρα γεννήθηκε η κρίση. Γιατί δεν μπορώ άλλο να αρκούμαι στο να πληρώνομαι, χάρη στις προσπάθειες <a href="http://www.iit.demokritos.gr/" target="_blank">πολλών αξιόλογων ανθρώπων</a>, από χρήματα της <a href="http://cordis.europa.eu/" target="_blank">Ευρωπαϊκής Ένωσης</a>, ενώ το κράτος μου υποδουλώνεται. Γιατί δε θέλω άλλο να νιώθω ότι όλοι φοβόμαστε για το σαρκίο μας και μόνο. Γιατί δε θέλω να θεωρώ μόνο τα διλήμματα που μου θέτουν οι πολιτικοί μου ως καθοριστικά στη ζωή μου, ενώ συχνότατα αυτά δεν έχουν νόημα και στηρίζονται σε επικοινωνιακά τρυκ και προπαγάνδα.<br />
<br />
Το έγραψα, γιατί πάντα οι ήρωες δεν ήταν μόνο αυτοί που τα ονόματά τους γράφονταν στα βιβλία. Και αυτή τη στιγμή χρειάζομαι τέτοιους ανώνυμους ήρωες. Για να μη νικηθεί η ελπίδα μίας ανάκαμψης με ουσία, με αγάπη, με ελπίδα ευσταθή, με πίστη, με ήθος, ακόμη και μέσα από δύσκολους δρόμους και σε δύσκολους καιρούς. <b>Τα πολιτικά γεγονότα είναι πυροτεχνήματα. Η ζωή όλη είναι η ουσία. Το πώς επιλέγεις να διάγεις. Σε αυτό εντάσσεται και η πολιτική σου θέση και πράξη.</b></div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-42441668305618653182015-05-05T23:32:00.001+03:002015-05-05T23:32:28.319+03:0032 τετραγωνικά αγάπη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Από το δωμάτιό μου βλέπω γαλάζιο σε ένα μικρό κομμάτι του ουρανού, τώρα που είμαι τυχερός να γυρίζω γύρω στις 7 το βράδυ από τη δουλειά και είναι άνοιξη. Ο Ήλιος με ξυπνά το πρωί μέσα από λευκές κουρτίνες που κρέμασαν τα χέρια της αγαπημένης μου, και τα βράδια μοσκοβολούν οι νερατζιές κάτω από το μπαλκόνι μας.<br />
<br />
Στο πικάπ που αγόρασα το 1997 παίζουν μεταχειρισμένοι δίσκοι του 1978 - που έχουν σημειώσεις από τον άνθρωπο που τους αγόρασε τότε - ή άλμπουμ σαν τον "Ασυμβίβαστο", γιατί το "Φευγιό της Άννας" και το "Στον ύπνο μου" φυλάει την ηρεμία μας τις πιο δύσκολες στιγμές.<br />
<br />
Στο μικρό κάθισμα-κομοδίνο δίπλα από το κρεββάτι μας συναντά κανείς το "Κάλεσμα της Γης" που μου έφερε ο Θοδωρής, ένα προσευχητάριο από τότε που ήμουν 14 χρονών και έναν Ντοστογιέφσκι που μου έφερε η ακριβή μας Δέσποινα πριν λίγες μέρες.<br />
<br />
Στη μια μεριά, ένας υπολογιστής με γδαρμένη οθόνη πιάνει τον
τελευταίο ωφέλιμο χώρο, μπροστά από το πικάπ, πεισματικά αρνούμενος να
γίνει τηλεόραση.<br />
<br />
Στο μπαλκόνι μου χωρούν 7 μικρές γλάστρες (3 πάνω - 3 κάτω, πάνω στα φαγωμένα κάγκελα, και μία στη γωνία), αλλά και ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες, για να καθόμαστε τα πρωινά της Κυριακής.<br />
<br />
Σε αυτό το σπίτι, των 32 τετραγωνικών, έχω συντροφιά την ανάμνηση της γιαγιάς μου, τα απομεινάρια της διαμονής του αδελφού μου και τις υπέροχες αλλαγές που έφεραν στο σπίτι τα χέρια που συντροφεύουν τη ζωή μου.<br />
<br />
Ναι, στην Ελλάδα του 2015, κάποιος στο Βύρωνα ζει ευτυχισμένος και γεμάτος ευγνωμοσύνη. Και χρωστά τα πάντα στην αγάπη που τον περιβάλλει σιωπηλά μέσα από τα πρόσωπα και τα πράγματα φίλων και γνωστών, ζώντων και απελθόντων.<br />
<br />
Τέτοια χρέη είναι που δε βαραίνουν τον άνθρωπο. Τέτοια χρέη σκοπεύω να ξεπληρώνω κάθε μέρα, αν το αξιωθώ.<br />
<br /></div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-61002552722893658562015-01-10T12:26:00.001+02:002015-01-10T12:26:24.197+02:00Αξιολόγηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αυτές τις ημέρες άκουσα στο ραδιόφωνο την πρόταση "στις εκλογές όλο μιλάμε για νούμερα" και σκέφτηκα ότι, όπως και να το δει κανείς, ο άνθρωπος που την είπε είχε απόλυτο δίκιο. Αφενός οι προβαλλόμενοι απολίτιστοι πολιτικοί μας δεν έχουν ίχνος σοβαρότητας, αφετέρου η προβολή της "προετοιμασίας των εκλογών" από τα μέσα ενημέρωσης περιορίζεται στην προβολή αμφιβόλων στατιστικών για την πρωτιά στην πρόθεση ψήφου, με τρόπους που παραπλανούν την όραση και βιάζουν την ερμηνεία των αριθμών. Θα μιλήσω στις επόμενες γραμμές για το τι σκέφτομαι για την προετοιμασία των πολιτών για την επιλογή εκπροσώπων τους.<br />
<br />
Όταν αναζητώ κάποιον άνθρωπο να με εκπροσωπήσει, θέλω να γνωρίζω τον άνθρωπο. Να γνωρίζω τα χαρακτηριστικά του, το ήθος του και τις πρακτικές του. Θέλω επίσης να έχει σαφή εικόνα των δικών μου ανησυχιών, των δικών μου προβλημάτων και των δικών μου ελπίδων. Θέλω ο δυνητικός εκπρόσωπός μου να τους γνωρίζει επίσης και να έχει κριτική σκέψη και αίσθηση δικαίου, ώστε να μπορεί να υπερβεί τους δικούς μας εγωισμούς για να προσπαθήσει το <a href="http://www.ted.com/talks/simon_anholt_which_country_does_the_most_good_for_the_world" target="_blank">κοινό καλό</a>. Θέλω να έχω έμπρακτη απόδειξη, στην καθημερινότητα, της αξίας του.<br />
<br />
Όταν αναζητώ έναν άνθρωπο να με εκπροσωπήσει, θέλω αυτός ο άνθρωπος να έχει κάποιες πολύ βασικές και αναγκαίες ποιότητες. Θέλω να είναι <b>ταπεινός</b>, για να μην είναι ο στόχος του η εξουσία. Θέλω να είναι <b>εγκρατής</b>, <b>αδέκαστος </b>και <b>δίκαιος</b>, με περιφρόνηση για τα υλικά κέρδη, για να μην επηρεαστεί εύκολα από δωροδοκία. Θέλω να είναι <b>συνεργάσιμος</b>, με αίσθημα ευθύνης και κοινού καλού, για να διευκολύνει τη συνεργασία και να προάγει την κοινή ωφέλεια στην πράξη και να εμπνέει τους συνεργάτες και συμπολίτες του. Θέλω να είναι <b>εργατικός </b>χωρίς φανφάρες, με επιμονή στη <b>συνέπεια</b>, με αντίληψη του τι κάνει λάθος και το σθένος να παραδέχεται τα λάθη, αλλά και την οξύνοια να προτείνει πώς ένα λάθος θα διορθωθεί. Θέλω να είναι έτοιμος να διαβάσει όταν δε γνωρίζει, να ρωτήσει όταν δεν καταλαβαίνει και να συμβουλέψει όταν υπάρχει ανάγκη. Θέλω να σέβεται τη διαφορετικότητα και να κατανοεί τη μοναδικότητα των ανθρώπων εντός και εκτός συνόρων. Θέλω να είναι έτοιμος για <b>αυτοθυσία</b>. Θέλω να υποστηρίζει με το ήθος του τις πρακτικές της πολιτείας που καλείται να εκπροσωπήσει, με σθένος και επιμονή όπου χρειάζεται. Θέλω να μπορεί να υπερβεί την κακία των ανθρώπων που εκπροσωπεί για να επιδιώξει το κοινό καλό. Θέλω να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει το κακό, την επίθεση, τη διαστροφή και την επιβουλή με <b>μεγαλοκαρδία</b>, <b>αποτελεσματικότητα </b>και <b>σταθερότητα</b>. Θέλω να είναι <b>διορατικός </b>και <b>προδραστικός</b>. Θέλω πάνω από όλα ο άνθρωπος αυτός να έχει <b>ενσυναίσθηση</b>, <b>καλοσύνη</b>, <b>αγάπη</b>, <b>συμπόνια</b>, <b>συγχωρητικότητα </b>και <b>ανθρωπιά</b>.<br />
<br />
Αφήνω σε εσάς να αξιολογήσετε τους προβαλλόμενους πολιτικούς μας με τα παραπάνω κριτήρια. Επίσης, δεν μπορώ παρά να αναλογιστώ: είμαι άραγε άξιος για έναν τέτοιο εκπρόσωπο; Είναι οι δικές μου πρακτικές τέτοιες που να αναδείξουν έναν τέτοιον άνθρωπο; Και, τέλος, τι στο υπάρχον σύστημα εκλογής που - κατ' ευφημισμό θεωρώ - ονομάζεται δημοκρατικό προάγει τέτοιους ανθρώπους;<br />
<br />
Ας απολαύσουμε λοιπόν το είδος της δημοκρατίας που οι ίδιοι εμείς εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε με τα λόγια, τα έργα και την απραξία μας. Ή <b>ας αλλάξουμε πορεία πολύ πριν τις εκλογές, τώρα και στο μέλλον, ώστε να μπορούν άνθρωποι αληθινά άξιοι να βρεθούν να μας εκπροσωπούν στα όργανα της πολιτείας μας</b>.<br />
<br />
Οι εκλογές είναι αξιολόγηση όχι μόνο των υποψηφίων, όχι μόνο του συστήματος, αλλά και την κοινωνίας των πολιτών που θεμελιώνουν, στελεχώνουν και πραγματοποιούν τις βασικές θέσεις ενός πολιτεύματος. <b>Η δική μας συμμετοχή είναι η δημοκρατία. Η δική μας αλλαγή είναι η πολιτική αλλαγή. Ο δικός μας διαφωτισμός είναι η έξοδος από την κρίση. Η δική μας αγάπη και αυτοθυσία είναι η υπέρτατη πολιτική πράξη.</b><br />
<br />
<br /></div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-2223175262417891122014-11-03T23:55:00.001+02:002014-11-04T00:03:01.618+02:00Ο πλούτος και η αποψίλωση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μία έντονη τάση για αποψίλωση: δασών, μουσικών, βιβλίων, οραμάτων, ονείρων, διεκδικήσεων. Εδώ θα εστιάσω σε λίγες μόνο από αυτές τις αποψιλώσεις.<br />
Άκουσα πριν αρκετό καιρό μία διασκευή του τραγουδιού "You are in the army now", που εγώ είχα αγαπήσει ήδη <a href="https://www.youtube.com/watch?v=UfmgnGXqXaw" target="_blank">διασκευασμένο</a> από τους Status Quo. Το μόνο κομμάτι που ακουγόταν στη διασκευή ήταν το ρεφραίν. Σημειώνω ότι οι στίχοι που είχαν αφαιρεθεί μιλούσαν "απλώς" για τα ψέματα που λέγονται για να επιστρατευτούν νέοι, για τα ψεύτικα όνειρα που γεννούν στους στρατευμένους για εύκολη, άνετη ζωή, για το σοκ της προσγείωσης στην πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης, για τη συνείδηση που σε πολεμάει με κάθε πυροβολισμό.<br />
Άκουσα πριν λιγότερο καιρό μία διαφήμιση με το υπέροχο "<a href="http://www.youtube.com/watch?v=DKGYMA8Fnxs" target="_blank">I'd love to change the world</a>", γυμνό και ντροπιασμένο χωρίς τα λόγια του. Χωρίς τα λόγια του που μιλούν για το ρατσισμό και την εναντίωση στην αλλαγή και τη διαφορετικότητα, τις αδικίες του κόσμου, την άδικη καταστροφή. Τα λόγια που μιλούν για τη φρίκη μιας εποχής, τότε που το ο πόλεμος στο Βιετνάμ μεσουρανούσε. Μόνο ένα ρεφραίν για επένδυση στη διαφήμιση, για αυξημένη κατανάλωση...<br />
Στην αρχή μίας μίξης τραγουδιών, με έντονο ρυθμό, άκουσα να κρύβεται η αρχή του ονειρικού Dawn, το πανέμορφο "<a href="https://www.youtube.com/watch?v=8yt21C1XZjk" target="_blank">Awakening</a>" που με συντρόφεψε πολλές, κουρασμένες νύχτες δουλειάς. Xωρίς όμως την ομορφιά της ιστορίας που διηγείται το Dawn ως σύνολο. Ένα λουλούδι, έξω από το λιβάδι του.<br />
Στην οθόνη του κινηματογράφου είδα να εκτυλίσσεται το "<a href="http://www.imdb.com/title/tt0385752/" target="_blank">Αστέρι του Βορρά</a>" (γνωστό και ως "The Golden Compass") χωρίς τη βαθιά κριτική που βρίσκει κανείς στο βιβλίο ενάντια στη θρησκοληψία και τους θρησκευτικούς θεσμούς. Ένα ακόμη χουλιγουντιανό περιπετειώδες κινηματογραφικό μεγαλούργημα για τους πολλούς.<br />
<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%86%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B9" target="_blank">Οι Άθλιοι</a>, ως μιούζικαλ με "μεγαλειώδες" cast, δεν έχει τίποτε από τον πόνο, το σεβασμό, την αγωνιώδη αναζήτηση για αλήθεια, τη μοναδική κριτική οπτική, την ιστορική ζωντάνια, τη διαμαρτυρία του βιβλίου (που έχω τη χαρά στα 36 μου χρόνια να πρωτοσυναντώ).<br />
Κι όμως, έχω δικαίωμα βλέποντας την ταινία να λέω ότι "ναι, ξέρω τον Ουγκό", ακούγοντας μία διαφήμιση να λέω "ναι, ξέρω το I'd love to change the world" και πάει λέγοντας.<br />
<b>Αυτό είναι ψέμα και ψευδαίσθηση. </b>Γίνομαι απλώς κι εγώ καταναλωτής στα ψίχουλα του πνευματικού πλούτου που έμειναν μετά την αποψίλωση. Μετά την εμπορευματοποίηση.<br />
<br />
Οι ιδεολογίες, τα όνειρα, οι ελπίδες τα τελευταία χρόνια κρίνονται ελαφριά τη καρδία ως "αποτυχημένα", "παρωχημένα", "γραφικά", ως γεννήματα άρνησης ή αποφυγής. Οι θρησκείες και τα θεμελιώδη φιλοσοφικά, υπαρξιακά ερωτήματα που ζητούν απάντηση περιγράφονται ως "ανούσια", "ψευδή", "αποπροσανατολιστικά", "ανεδαφικά".<br />
Αυτό που με στενοχωρεί πιο πολύ είναι ότι κρίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε. Χωρίς αληθινά να γνωρίζουμε. Συνήθως έχουμε αντίληψη μίας όψης, μίας οπτικής, μίας ευρέως προβαλλόμενης εικόνας των πραγμάτων. Μία σύνοψη, μία περίληψη, μία αναζήτηση στο Internet και δύο λεπτά ανάγνωσης, ένας παντογνώστης δημοσιογράφος, έναν αποτυχημένος εκπρόσωπος μίας ιδέας, ενός ονείρου, ένας καπηλευτής μίας θρησκείας είναι αρκετά για να σχηματίσουμε γνώμη για πράγματα που μπορεί να χρειαστούν μία ζωή για να γίνουν αντιληπτά.<br />
Στον "Ξεχωριστό Γουιλ Χάντινγκ" υπάρχει μία <a href="https://www.youtube.com/watch?v=qM-gZintWDc" target="_blank">σκηνή</a> όπου ένας ψυχολόγος ξεγυμνώνει προκλητικά την αδυναμία της γνώσης να μιλήσει για την εμπειρία. <br />
Η γνώση μπορεί να είναι δύναμη, η εμπειρία μπορεί να γίνει σεβασμός. Η γνώση μπορεί να φέρνει έπαρση, η εμπειρία μπορεί να γίνει ταπείνωση.<br />
<br />
Στη σύντομη ζωή μας φροντίζουν να μας ταΐζουν με σύντομα, κατευναστικά ψέματα. Οι μεγάλες επενδύσεις του ανθρώπου σε πνεύμα, δημιουργία, ανατροπή, συνοψίζονται και εκχυδαΐζονται σα μαδημένα λουλούδια, σαν ομορφιά χωρίς συστολή, σαν εξυπνάδα χωρίς σοφία.<br />
<br />
"Επιστροφή στις ρίζες" είναι η πράξη του να διαβάσεις στην παράδοση τους συμπυκνωμένους πόνους, τις αγωνίες, τις κραυγές των προγόνων σου για να μην κάνεις τα ίδια λάθη. Είναι το να αναζητάς το τι ειπώθηκε, τι τραγουδήθηκε, τι αναπαραστάθηκε, τι βιώθηκε, για να το μοιράζεσαι, να το γεύεσαι, να το αγαπάς ή να το μισείς.<br />
Και αυτή η παράδοση δεν μπορεί με μία ανάγνωση να σου πει αυτά που χρειάζεσαι. Αυτή η παράδοση δεν περιγράφεται με δυο κουβέντες, γραπτές ή προφορικές. Αυτή η παράδοση βιώνεται στο δρόμο, στη γιορτή, στο πένθος, στη λειτουργία και στον αφορισμό, στη διεκδίκηση, την ήττα και τη νίκη, στη συζήτηση και την αμφισβήτηση. <b> </b><br />
<b>Η παράδοση είναι η ευκαιρία να αδράξεις το υφαντό των προπατόρων σου και να υφάνεις τη δική σου συγκομιδή από την κλωστή της ζωής. Και αυτός ο πλούτος είναι δικός μας όσο είναι και όλων των γενεών, όσο είναι και όλων των ανθρώπων. </b>Ας μην τον αφήνουμε να σπαταλιέται χωρίς αντιστάθμισμα. Ας δημιουργήσουμε, αντί να μιμηθούμε, ας αξιολογήσουμε αντί να δεχτούμε, ας εμπλουτίσουμε αντί να σκυλέψουμε.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-60423288399437722912014-08-07T01:26:00.002+03:002014-08-07T01:26:53.954+03:00Τότε που οι άνθρωποι αγάπησαν τη γύμνια και μίσησαν το άγγιγμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάθε μέρα έχω τη χαρά να συναντώ εκατοντάδες ανθρώπους στο δρόμο προς τη δουλειά. Ανθρώπους κάθε λογής, τάξης, κατάστασης, όψης, τάσης, εθνικότητας. Το βλέμμα μου, μαθημένο και εξασκημένο από τη φύση, ξέρει να εστιάζει στην προκλητικότητα, στη διαφορετικότητα, στο ακραίο (όμορφο ή άσχημο). Και στο Αθηναϊκό καλοκαίρι όλοι αυτοί οι πόλοι έλξης της αδηφάγου μου όρασης πολλαπλασιάζονται.<br />
<br />
<br />
Μέσα σε αυτό το κοπάδι εικόνων εύκολα ξεχωρίζω κάθε λογής γύμνιες που περιφέρονται στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο και στο μυαλό μου. Γύμνιες αυτάρεσκες, γύμνιες φτώχιας, γύμνιες πρόκλησης, γύμνιες αυτοπροβολής, γύμνιες δροσιζόμενες, γύμνιες παρέας, γύμνιες κάθε είδους και πρόθεσης. Μέρα τη μέρα, οι άνθρωποι φαίνονται να αγαπούν τη γύμνια, να την προβάλλουν και να την μοιράζονται στη φυσική και στην εικονική ζωή τους, σαν φτηνό μέσο συναλλαγής.<br />
<br />
Από την άλλη, σε κάθε γύμνια που συναντώ, βλέπω να στέκεται δίπλα και ένα άγγιγμα πεινασμένο. Άγγιγμα πόθου, άγγιγμα βοήθειας, άγγιγμα επαλήθευσης, άγγιγμα μοιρασιάς, άγγιγμα κάθε είδους και πρόθεσης. <br />
<br />
Νιώθω μέσα μου, με όλη τη βρωμιά και την εξασκημένη χυδαιότητα που με δυναστεύει, ότι οι άνθρωποι αγαπούμε τη γύμνια, αλλά μισούμε το άγγιγμα. Μου φαίνεται ότι συνηθίζουμε να γυμνωνόμαστε ξεδιάντροπα κάθε στιγμή για να αποδείξουμε ή να δείξουμε ποιοι είμαστε και απαιτούμε από τους άλλους να θαυμάσουν, να επικροτήσουν, ή να αντιδράσουν, να προκληθούν, να συνταραχθούν. Αλλά δε θέλουμε αγγίγματα. Δε θέλουμε ήπιες ή επιθετικές ψηλαφίσεις, δε θέλουμε αληθινή γνωριμία, δε θέλουμε να καταλάβουν οι άλλοι την υφή κάτω από την όψη. Θέλουμε να μας θαυμάζουν, αλλά δε θέλουμε να ριψοκινδυνεύουμε. Θέλουμε να μας βλέπουν προκλητικά γυμνούς, χωρίς να μπορούν να μας επηρεάσουν. Κάθε μέρα βλέπω, με τα εγωιστικά μου μάτια, αγαλμάτινα σώματα να περιβάλλουν παγωμένες, αυτάρεσκες, μοναχικές καρδιές.<br />
<br />
Νιώθω μέσα μου, με όλο το ανθρώπινο φως που πασχίζει να βρει διέξοδο, ότι αν οι άνθρωποι γυμνώνονται λιγότερο και αγγίζονται περισσότερο, γνωρίζοντας, αναζητώντας, νιώθοντας ο ένας τον άλλο, τα βλέμματά μας δε θα ήταν τόσο πεινασμένα. Η γύμνια είναι ομορφιά, όταν δεν πουλιέται και δε συναλλάσσεται, δεν αυτοπροβάλλεται και δεν προσποιείται. Η γύμνια είναι ευλογία όταν δεν είναι επιτηδευμένη ή προκλητική, όταν δε διεκδικεί και δεν απαιτεί, όταν δε σκορπίζεται και δεν τσαλαπατιέται.<br />
<br />
Προσοχή, καλοί μου άνθρωποι: με κάθε γύμνια μας, καλούμε και το άγγιγμα που τη συντροφεύει. Μην εκπλήσσεστε λοιπόν αν οι άνθρωποι δε σας αγγίζουν τρυφερά. Κοιτάξτε πίσω, για να θυμηθείτε με τι στολίδια, τι προθέσεις και διεκδικήσεις είχατε στολίσει τη γύμνια σας όταν τους πρωτοσυναντήσατε.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-91470606586970277852013-12-16T23:29:00.001+02:002013-12-16T23:29:28.806+02:00Αναζήτηση για τη γνώση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η επιστήμη είναι το γυμνό παιδί της αναζήτησης. Έχει το σχήμα και τα γνωρίσματα της γνώσης, αλλά είναι στεγνή και άχρωμη. Η εμπειρία είναι ο ζεστός μανδύας και τα παπούτσια που μπορούν να φανούν πολύτιμα μέσα για να πάει η αναζήτηση παραπέρα. Η αγάπη είναι όλη η ομορφιά που μπορεί να έχει ποτέ η γνώση και όλη η επαφή με το σύμπαν μας. Και ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη που μπορεί να κάνει την αναζήτηση να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια.<br />
<br />
Όταν προσπαθεί κάποιος να μιλήσει για τον άνθρωπο μέσα από το πρίσμα της επιστήμης, μιλά για το φαινόμενο και για τις μετρήσεις. Περιγράφει αδρά έναν άνθρωπο που ποτέ δεν υπήρξε (το "μέσο άνθρωπο") με λέξεις και όρους που θυμίζουν ελάχιστα πράγματα από την καθημερινή συνύπαρξή μας. Για χάρη της γενικότητας και στο βωμό του "<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ceteris_paribus" target="_blank">όλα τα άλλα ίδια</a>", η επιστήμη καλείται (και οφείλει) να μιλήσει για όλα αυτά που είναι προσεγγιστικά σωστά. Είναι σωστά σε έναν κόσμο που ποτέ δεν υπήρξε. Ευτυχώς, τα ίδια αυτά "προσεγγιστικά" πράγματα μπορούν ικανοποιητικά να φωτίσουν το μεγάλο ημιφωτισμένο διάδρομο της ζωής μας. Η επιστήμη είναι ένα σεντόνι που αφήνει πάντα τα πόδια μας παγωμένα, γιατί είναι μικρότερη από τον άνθρωπο και μικρότερη και από όλα όσα καλείται να περιγράψει. Και οφείλει να θυμάται αυτά τα όριά της.<br />
<br />
Η εμπειρία είναι η χαρά των αισθήσεων και το πανηγύρι της ερμηνείας. Είναι η οδός που μας οδηγεί στον αυριανό εαυτό μας χωρίς επιστροφή. Είναι η επαλήθευση και η απόρριψη της θεωρίας στα πλαίσια του δικού μας μικρόκοσμου. Η εμπειρία είναι το τζάμι του δικού μας παραθύρου με θέα στον κόσμο. Δε βλέπει "μέσους", αλλά αληθινούς ανθρώπους. Είναι όμως ρατσίστρια και βγάζει συμπεράσματα που τα γενικεύουμε συχνά σε "πανανθρώπινες αλήθειες", όταν ο εγωισμός μας μάς ξεστρατίζει. Η εμπειρία είναι το άρωμα ενός κόσμου που δεν έχουμε δει ακόμη ολόκληρο. Είναι η εντύπωση, η θύμιση και η απερίγραπτη συνύπαρξη όλων των εικόνων, των ρυθμών και ακουσμάτων που γαλουχούν το μυαλό μας και διαμορφώνουν μοναδικά τη διαίσθησή μας.<br />
<br />
Η αγάπη είναι για την αναζήτηση ό,τι ο σεβασμός για τη σχέση. Είναι προϋπόθεση ουσίας. Όποιος αγαπά τη γνώση δεν τη βιάζει, δεν τη διεκδικεί ως κτήμα, δεν την υποβαθμίζει, δεν την πετά στα γουρούνια. Όποιος αναζητά την αλήθεια με αγάπη, δε ζητά να της βάλει στολίδια ή ταμπέλες. Δε ζητά να είναι αυτός που την πρωτοβρήκε, ούτε να είναι η αλήθεια ό,τι ποτέ ο ίδιος υπολόγισε. Σέβεται όλους όσους περιγράφουν κομμάτια της αλήθειας που βρήκαν, χωρίς να περιμένει όλοι να έχουν την ίδια γνώμη. Αξιώνει την επιστήμη, αλλά σέβεται την εμπειρία. Η αγάπη για τη γνώση είναι η ελπίδα ότι αύριο θα συνεχίζουμε ακόμη την αναζήτηση.<br />
<br />
Ο έρωτας για την αναζήτηση είναι η υπέρβαση της λογικής και η παθιασμένη θυσία. Δεν μπορούν όλοι να ερωτευτούν την αναζήτηση και δεν πρέπει. Ο ερωτευμένος δεν έχει όρια και λογική. Οι αντοχές του γεννιούνται από την εκρηκτική του επιθυμία για αλήθεια. Κάθε βήμα προς την αλήθεια φέρει την οδύνη του επομένου. Ο έρωτας είναι η ακρότητα του ενός που τραβάει το σύνολο των υπολοίπων. Ο έρωτας υπερβαίνει τα πεπατημένα, ορθώνεται και καταρρίπτεται, μόνο για να ξαναπροσπαθήσει αύριο. Ο έρωτας είναι το ανικανοποίητο χρέος του αναζητητή. Δεν περιμένει κατανόηση και λύπηση από κανέναν. Υπάρχει γιατί δεν μπορεί αλλιώς, ακόμη και όταν όλοι οι άλλοι την κατακρίνουν.<br />
<br />
Όλα αυτά τα γράφω γιατί συχνά με λυπεί που οι άνθρωποι ξεχνούν αυτές τις πλευρές της αναζήτησης. Η εποχή μας θεοποιεί την επιστήμη και υπονομεύει την εμπειρία και την αγάπη. Και προσποιείται ότι έρωτας υπάρχει μόνο στη σεξιστική του έκφραση και μόνο για διαφυλικές σχέσεις. Σε αυτόν τον ευλογημένο κόσμο, θεωρώ ότι είναι σημαντικό κάποιες φορές να κρατάμε τα μάτια μας μακριά από μικροσκόπιο της επιστήμης, για να μη χάσουμε το όλο. Είναι σημαντικό να μην κρίνουμε τη ζωή από το παράθυρο της προσωπικής μας εμπειρίας, γιατί χάνουμε την πολύτιμη γνώση όλων των εμπειριών που μοιράζονται μέσα από την παράδοση και την επικοινωνία. Είναι σημαντικό να αγαπούμε την αναζήτηση γιατί αυτή η αγάπη δίνει ελπίδα και νόημα στη μεταλαμπάδευση της γνώσης. Είναι σημαντικό να συγχωρούμε και να συμπάσχουμε με τους ερωτευμένους της γνώσης, γνωρίζοντας πάντα ότι είναι αυτός ο έρωτας (με όλα τα λάθη και τις υπερβολές) που μπορεί κάποια στιγμή να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια.<br />
<br />
Και να μην ξεχνούμε ότι όλα τα παραπάνω είναι στιγμές που τα υπερβαίνουμε, με τον πιο υπέροχο τρόπο, με τα μάτια της ελπίδας και της πίστης. Και χωρίς αυτές τις υπερβάσεις, που είναι το σκίρτημα της ψυχής προς ότι δε θα μπορέσει ποτέ να γνωρίσει μόνη, η ζωή δε θα ήταν <i>ζωή</i>, αλλά υπολογισμός.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-45495932812503784152013-10-20T23:09:00.002+03:002013-10-20T23:09:40.624+03:00Τα βιβλία και οι μουσικές που (δεν;) ξέχασα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η μνήμη μου είναι από τα χαρακτηριστικά μου που δίνουν εξαιρετικές ευκαιρίες για πείραγμα σε φίλους: ξεχνώ εύκολα. Κυρίως τις βραδιές που δεν προλαβαίνω να αναμασήσω ήρεμα το τι συνέβη μέσα στην ημέρα που πέρασε, η ζωή φαίνεται να αποκτά αυτήν τη θολή αίσθηση του κόσμου έξω από το παράθυρο ενός κινούμενου αυτοκινήτου. Θυμόμαστε ότι κάτι συνέβη, αλλά μας ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες. Είναι όμως στα αλήθεια έτσι; Ξεχνάμε άραγε ποτέ; <br />
<br />
Αυτή μου η αδυναμία να θυμηθώ λεπτομέρειες περνά και στα βιβλία και τη μουσική. Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ το όνομα του βιβλίου, το όνομα του συγγραφέα, τον κιθαρίστα, ή το συγκρότημα. Με άλλα λόγια, είμαι παντελώς ανίκανος (ευτυχώς!) να παραστήσω το λόγιο ή το μουσικό παντογνώστη.<br />
<br />
Αυτό, από την άλλη, που δεν μπορώ να μεταφέρω, είναι η μοναδική δύναμη με την οποία άλλαξαν μέσα μου τα πάντα οι μουσικές που έχω ακούσει και ακούω. Δεν μπορώ να υποδείξω ή αποδείξω το πώς τα βιβλία μου άλλαξαν και μου αλλάζουν τον τρόπο που σκέφτομαι. Αλλά νομίζω πώς όλο μου το είναι αντανακλά αυτές τις επιδράσεις.<br />
<br />
Θυμηθείτε, οι τυχερότεροι από εμάς, το χάδι της μάνας. Και ορκιστείτε, αν το πιστεύετε, ότι η τρυφερότητα αυτή δεν άλλαξε μια για πάντα το πώς βλέπετε τον κόσμο. Εγγυηθείτε, αν το τολμάτε, ότι δεν σας επέτρεψε με τη σειρά σας να δώσετε τρυφερότητα όλα τα επόμενα χρόνια της ζωής σας. Θυμηθείτε παραμύθια που ακούσατε ή τραγούδια που σας σημάδεψαν. Μήπως μέχρι σήμερα δε ζωντανεύουν χορδές μας που φαίνονταν χαμένες για χρόνια;<br />
<br />
Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι. Πέρα από την επιστήμη, που υποστηρίζει ότι ίσως <a href="http://www.wired.com/wiredscience/2009/09/forgottenmemories/" target="_blank">δεν ξεχνούμε στα αλήθεια</a>, υπάρχει η καθημερινή πρακτική που μας δείχνει ότι κάθε μέρα σφυρηλατούμαστε προς αυτό που θα είμαστε αύριο. Μπορώ να σας εγγυηθώ ότι αν, αντί για <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%89%CF%81%CF%89%CF%82" target="_blank">Μικρό Ήρωα</a>, Ιούλιο Βερν, <a href="http://paramythimythiko.pblogs.gr/2009/03/nazim-hikmet-to-erwtefmeno-synnefo-paramythi.html" target="_blank">παραμύθια</a> του Ναζίμ Χικμέτ, τη <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Momo_%28novel%29" target="_blank">Μόμο</a> του Έντε, την επιστημονική φαντασία του <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7._%CE%A4%CE%B6._%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CF%82" target="_blank">Wells</a>, διάβαζα άλλα πράγματα, θα ήμουν κι εγώ αλλιώτικος. Αν αντί για <a href="http://www.youtube.com/watch?v=fh8CdPN0gPo" target="_blank">Eloy</a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=M9JEPeeohYs" target="_blank">Jethro Tull</a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=pjxhwNrhIgA" target="_blank">Rory Gallagher</a> και <a href="http://www.youtube.com/watch?v=Z9IQnDRYIYU" target="_blank">King Crimson</a>, άκουγα κλασσική μουσική, δε θα ήμουν ο ίδιος. Δε θα ήμουν καλύτερος ή χειρότερος. Απλώς θα ήμουν άλλος.<br />
<br />
Δηλώνω υπεύθυνα ότι κάθε αχνάρι τέχνης που ακολούθησα στη ζωή μου με άλλαξε με τρόπο ριζικό, αμετάκλητο (και πιθανώς δύσκολα μετρήσιμο). Για αυτό θεωρώ ότι κάνουμε κάτι πολύ λάθος: δε μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα στην τέχνη. Αυτό το αναπόσπαστο στοιχείο ανθρωπιάς, όλο αυτό το μεγαλείο της επικοινωνίας που είναι εφικτό μόνο μέσα από την τέχνη δέχεται καίρια πλήγματα:<br />
το ευτελίζουμε, το ανάγουμε σε είδος πολυτελείας ή το πραγματευόμαστε ως γνώση.<br />
<br />
<br />Αντί να μοιραστούμε έντεχνες στιγμές με τους ανθρώπους γύρω μας, συχνά καυχόμαστε για τις γνώσεις μας πάνω στην τέχνη. Λες και η μουσική είναι τα ονόματα των καλλιτεχνών της, λες και το διήγημα είναι ο συγγραφέας του... Πριν τη γνώση έρχεται η διαίσθηση να ανοίξει το δρόμο. Και, για τη διαίσθηση, χρειάζεται η εμπειρία. <br />
<br />
Για αυτό τη μουσική έχει νόημα να την αφουγκράζεσαι, όχι να την αποστηθίζεις. Τη ζωγραφική να την αφήνεις να εντυπώνεται, όχι να την σχολιάζεις. Το διήγημα να το αγαπάς, όχι να το θυμάσαι. Το ποίημα να το νιώθεις, όχι να το απαγγέλλεις. Το θέατρο να το βιώνεις. Και όλα αυτά μέσα από το μοναδικό, προσωπικό πρίσμα σου. Δεν είναι όλα τα έργα για όλους τους ανθρώπους το ίδιο, όπως και δεν είναι όλοι οι άνδρες για όλες τις γυναίκες (και το αντίστροφο). Και αυτό δεν είναι κακό: είναι μία ακόμη περίτρανη έκφανση της μοναδικότητάς μας.<br />
<br />
Μέσα από αυτές τις λίγες σκέψεις επιδιώκω (πέρα από το να απολογηθώ για την αδύνατη μνήμη μου) να μοιραστώ μία πρόταση: <b>αν κάθε μπαρ είχε ένα μουσικό, αν κάθε πλατεία είχε μία έκθεση φωτογραφίας ή μία ανοιχτή πινακοθήκη, και κάθε τοίχος ήταν ένα μικρό σινεμά ή μία βιβλιοθήκη, θα ήμασταν αλλιώτικοι</b>. Αλλιώτικοι με αυτόν το μοναδικό, ανεξήγητο και ανεξίτηλο τρόπο που μόνο η τέχνη μπορεί να καταφέρει. Χωρίς επιτηδευμένα έργα, ελιτίστικους σκοπούς και εσκεμμένες υπερβολές: <b>με τη μεγαλοσύνη και την απλότητα της τέχνης που γεννιέται από μία ψυχή, και αυγαταίνει και εξελίσσεται σε χίλιες άλλες.</b> Με την <b>τέχνη που γεννιέται από την ανάγκη και μεγαλύνεται από την αγάπη και τη μοιρασιά</b>. Με την Τέχνη.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-32707627186144707372013-09-24T00:02:00.002+03:002013-09-24T00:06:28.736+03:00Πώς θέλω να είναι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Αυτές τις ημέρες θυμήθηκα πώς όταν ήμασταν έφηβοι μιλούσαμε για ιδανικούς συντρόφους: "Πώς θα ήθελες να είναι η κοπέλα σου;..." . Θυμάμαι πώς αργότερα μιλήσαμε για ιδανικές δουλειές, ιδανικούς κόσμους. Αναλογίστηκα πώς ονειρευόμαστε ακόμη και σήμερα να γίνουμε ιδανικοί αθλητές, άγιοι, επαναστάτες, ήρωες, ελεύθεροι, μοναδικοί, πλούσιοι, ερημίτες, τραγουδιστές και αλήτες, ποιητές. Και τόσα χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι οι ερωτήσεις που κάναμε ήταν λάθος. Θα έπρεπε να ρωτάμε:<br />
<br />
<b>- Τι είσαι έτοιμος να δώσεις για να έχεις τον ιδανικό σύντροφο;</b><br />
<b>- Τι είσαι έτοιμος να δώσεις για να έχεις την ιδανική δουλειά;</b><br />
<b>- Τι είσαι έτοιμος να δώσεις για να έχεις τον ιδανικό κόσμο;</b> <br />
<b>- Τι μπορεις να κάνεις για να γίνεις αθλητής, άγιος, επαναστάτης, ήρωας, ελεύθερος, μοναδικός, πλούσιος, ερημίτης, τραγουδιστής κι αλήτης, ποιητής;</b><br />
<br />
Το τι θα πει να είσαι (στα δικά μου μάτια) "ποιητής" το αναγνώρισα όταν συνάντησα το Νίκο, ο οποίος καθημερινά είναι ποιητής. Όχι σε εκδηλώσεις, αλλά στην ανάσα του. Όχι σε συζητήσεις, αλλά σε εκμυστηρεύσεις. Όχι σε εικόνα, αλλά σε ουσία. Όχι στην οθόνη, αλλά στη βασανισμένη, άτσαλη, μεθυσμένη ψυχή. Πόσο αγνοούμε αυτές τις απλές αλήθειες όταν σκεφτόμαστε τον ποιητή! Σκεφτόμαστε ποίηση και λέμε "να έγραφα κι εγώ έτσι!". Αλλά βλέπουμε το γέννημα, ενώ η ποίηση είναι η συνουσία, η εγκυμοσύνη, η γέννα και η λοχεία. Είναι ιδρώτας και πόνος ψυχής, είναι η ιδέα που μεγαλώνει μέρα τη μέρα μέσα σου χωρίς τον έλεγχό σου, αλλά τρέφεται από το δικό σου μυαλό, τη δική σου αγάπη, τις δικές σου εμπειρίες. Είναι ανησυχία και αγρύπνια, είναι αγωνία και πονεμένα γεννητούρια. Είναι η μελαγχολία μετά και η αίσθηση ότι ένα κομμάτι σου δεν είναι πια δικό σου, αλλά φεύγει να ζήσει τη δική του ζωή στις ψυχές, τις ματιές, τις κοροϊδίες και τους επαίνους του κόσμου. Αυτά μου έδειξε ο Νίκος.<br />
<br />
Για τον αθλητή ξεχάσαμε τη δυσκολία της ανόδου, τη μοναστική αφιέρωση στο σκοπό, τους τραυματισμούς και τα πισωπατήματα, τη συντριβή της αποτυχίας ένα βήμα πριν το όνειρο, τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις, τους φόβους και την αγωνία. Ο αληθινός αθλητής δεν είναι η επιτυχία του. Είναι η επιμονή, ο αγώνας, ο δρόμος, η αντοχή, η θέληση, η συγκέντρωση, είναι η υπέρβαση του εαυτού. Είναι η αυτοσυντριβή μπροστά στο σκοπό. Και το βραβείο μόνο για τον αθλητή μπορεί να είναι αληθινό βραβείο: γιατί ξέρει τον αγώνα που έκανε ως εκεί.<br />
<br />
Ο άγιος δεν είναι ο θαυματοποιός στα δικά μου μάτια. Δεν είναι ο προφήτης ή ο θεραπεύων. Ο άγιος είναι η ταπείνωση, η υποδούλωση των παθών, είναι η νηστεία σκέψης και σώματος, είναι ο συνεχής αγώνας, η αυταπάρνηση και η αυτοδιάθεση, η νίκη πάνω στον εαυτό, τα δακρυσμένα μάτια στην κατεύθυνση του Θεού. Ο άγιος δεν είναι η αλώς, το φωτοστέφανο, αλλά η θυσία και η ευτυχία. Δεν είναι η ηχηρή αυτολύπηση, αλλά η σιωπηλή αυτογνωσία. Ο άγιος δεν είναι άγιος για τον Παράδεισο: είναι άγιος γιατί ερωτεύτηκε αμετανόητα και έμπρακτα το Θεό.<br />
<br />
Τον ιδανικό κόσμο, τον ιδανικό σύντροφο, την ιδανική δουλειά, όλα τα φτιάχνει ο αγώνας. Και δεν είναι λουλούδια στην κορφή βουνού αυτοί οι ιδανικοί στόχοι, ώστε όταν φτάσουμε να μπορούμε να ξαπλώσουμε και να απολαύσουμε τη μυρωδιά τους. Την ιδανική δουλειά τη δουλεύεις με την προσπάθεια, τη συνεργατικότητα, την ευσυνειδησία, την επίγνωση σκοπού, την ταπεινότητα, τη συστηματικότητα, την προσοχή, το σεβασμό. Τον ιδανικό σύντροφο τον κρατάς στιγμή τη στιγμή με τη ματιά, το χάδι, τη μοιρασιά, την αυταπάρνηση, τον έρωτα, την έγνοια, τη συγχώρεση, την αγάπη.<br />
<br />
Τον ιδανικό κόσμο τον σχεδιάζεις με την παιδεία σου, τα ιδανικά σου, την κρίση σου, τα όνειρά σου. Τον χτίζεις και τον διαφυλάσσεις μέρα τη μέρα, με τον ιδρώτα, τον αγώνα, την αγάπη σου. Τον παραδίδεις στον επόμενο με την αυταπάρνηση, την παραχωρητικότητα, το σεβασμό, τη διορατικότητα, την αίσθηση ευθύνης σου.<br />
<br />
Για αυτό από σήμερα δε θα περιγράφω πώς θέλω να είναι το καθετί στον κόσμο μου αύριο. Ό,τι ζητώ θα το εξαγοράζω, ακριβά, με τις πράξεις και τις στιγμές μου. Και αυτό γιατί γνωρίζω ότι με τα ίδια νομίσματα εξαγόρασαν ό,τι καλό μου παραδόθηκε και οι προηγούμενοι από εμένα.<br />
<br />
<br />
<br />
<hr />
<b>Υποσημείωση:</b> <br />
Συγχωρήστε με αν φαίνεται ότι δε συμβαδίζω με τις
ειδήσεις των ημερών. Για μένα ο ρατσισμός και η βία δε γεννήθηκαν πριν 3 μέρες και
δεν καταδικάζονται ή αναιρούνται με προσπάθειες ημερών. Και δεν μπορεί
κανείς να εξιλεωθεί για την ανοχή του στη βία με λίγες ωραίες λέξεις. Δεν μπορεί
επίσης κανείς να καταδικάζει το ρατσισμό ή το ναζισμό, φουντώνοντας ο
ίδιος φλόγες εκδίκησης ή λειτουργώντας ως προπαγανδιστής, ή φανφαρολογώντας με πομπώδεις αναλογίες, ή επιδιώκοντας το προσωπικό κέρδος. Προσωπικά
προτιμώ να καταλαγιάσει η σκόνη ώστε, αν πω κάτι, να μην είναι από
παρόρμηση, αλλά από ωρίμανση. Αφήνω τους καλύτερους μου να μιλούν κάτι τέτοιες ώρες.<br />
<br /></div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-67403007702210820042013-06-01T14:16:00.001+03:002013-06-01T14:16:26.254+03:00Ελπίδα, κυρίες και κύριοι!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σε <a href="http://ggianna.blogspot.gr/2012_05_01_archive.html" target="_blank">παλαιότερη ανάρτηση</a> είχα μιλήσει για μία προσπάθεια που άρχιζε με το όνομα SciFY. Τον ένα χρόνο που η <a href="http://www.scify.org/" target="_blank">SciFY</a> υπάρχει, έμαθα πολλά για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Και το καλύτερο: χωρίς να χρειαστεί να το δω μέσα από κάποιο τηλεοπτικό, κομματικό ή άλλο βρώμικο πρίσμα.<br />
<br />
Στον έναν αυτό χρόνο είδα νέα παιδιά που χτίζουν το μέλλον τους δρώντας και ιδρώνοντας, όπως πάντα γινόταν. Έμαθα για επιστήμονες που διαπρέπουν μέσα στη μιζέρια, για συλλογικότητες και <a href="http://www.hackerspace.gr/" target="_blank">χώρους που γεννάνε ευκαιρίες για άλλους</a>. Είδα σε <a href="http://semtechbizsf2013.semanticweb.com/start-up-comp.cfm" target="_blank">διαγωνισμούς καινοτομίας</a> στην άλλη άκρη της Γης οι 2 στους 10 φιναλίστ να είναι Έλληνες. Είδα νέα <a href="http://www.dmstmedia.gr/" target="_blank">διαδικτυακά μέσα</a> (διαδικτυακά <a href="http://pwbt.listen2myradio.com/" target="_blank">ραδιόφωνα</a> και τηλεοπτικές εκομπές) που διεκδικούν μία θέση στην καρδιά και τη ζωή μας με αξιώσεις. Γνώρισα ανθρώπους από ενεργούς φοιτητικούς συλλόγους που εξάγουν και εισάγουν γνώση (<a href="http://aiesec.gr/" target="_blank">AIESEC</a>, <a href="http://eestec.ntua.gr/" target="_blank">EESTEC</a>, <a href="http://ieee.ntua.gr/ieee/" target="_blank">IEEE</a>) με <a href="http://eestec.ntua.gr/eestec/el/index.php/events/52-govern-they-way-of-youth" target="_blank">σεμινάρια</a> και εκδηλώσεις. Είδα προσπάθειες για <a href="http://www.joinourspace.eu/" target="_blank">υγιή ενσωμάτωση των νέων στον ενεργό πολιτικό βίο</a>. Στη γειτονιά μου η εκκλησία, μέσα από τους ανθρώπους που συνεισφέρουν σε
χρήματα και προσπάθεια, σιτίζει 250 οικογένειες (ενώ πριν 3 χρόνια
υποστήριζε 25). Βρίσκομαι όλο και συχνότερα σε χώρους που δεν απαιτούν
χρήματα για να παρέχουν ομορφιά και πολιτισμό (δείτε <a href="http://8dytika.dimosbox.gr/" target="_blank">εδώ</a> και <a href="http://www.vryssaki.gr/" target="_blank">εδώ</a>).<br />
<br />
Νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα μελίσσι, κινητικό και εκρηκτικό, έτοιμο να καλλιεργήσει και επιτεθεί, αλλά και με μόνο σκοπό το να καταφέρει να ζήσει ως αύριο. Το βιώνουμε κι εμείς και οι γύρω μας με τρόπο αδιαμφισβήτητο: η προσπάθεια, η πρωτοβουλία, η καινοτομία, η εργατικότητα στη χώρα μου δεν αμείβονται ούτε από το κράτος, ούτε από τις εταιρείες.<br />
Έτσι, μένουν μόνο οι συνάνθρωποι. Αυτοί που πάντα είναι και θα είναι εκεί.<br />
<br />
Ο κόσμος αλλάζει με τρόπο που δε φανταζόμαστε. Κάθε ανάγκη γεννά ήρωες και προσφέροντες. Κάθε σκοταδισμός γεννά φωστήρες, κάθε ανηθικότητα αναδεικνύει φάρους ηθικής. Αλλά φυσικά, μην περιμένετε να τους βρείτε σε τηλεοπτικές εκπομπές ή πρωτοσέλιδα ή ιστοχώρους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν.Και τα κάνουν σιωπηλά. Ας τους αναζητήσουμε και ας μην τους εμποδίσουμε να προσφέρουν με την κακοκαρδία και τη μικρότητά μας.<br />
<br />
Ελπίδα, κυρίες και κύριοι! Αυτό με έμαθε ένας χρόνος συναναστροφής με νεαρούς και μεγάλους Έλληνες. Αυτή η ανορθόδοξη, ανήσυχη, αταίριαστη, απερίγραπτη εμμονή να βλέπεις φως πίσω από το σκοτεινό μπερντέ της δημοσιότητας. Και όταν θα αρχίσει να ξεθωριάζει μέσα μου, όταν οι πραγματικές δοκιμασίες χτυπήσουν κι εμένα, θα χρειάζομαι εσάς να μου τη θυμίσετε.<br />
<br /></div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-23824103920136357212013-02-13T00:28:00.002+02:002013-02-13T00:41:16.803+02:00Ξένος;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρεις τι είναι να μυρίζει καλοκαίρι το Φλεβάρη, Ξένε; Ξέρεις τι είναι ο ήλιος να φωτίζει κάθε μέρα σου, και η θάλασσα να σε συνοδεύει σε κάθε σου σκέψη; Ξέρεις τι είναι μία μέρα με ουζάκι, ρακή και ψωμί με ελιά; Ξέρεις τι είναι να περπατάς κάτω από ένα φεγγάρι που το καλοκαίρι και το χειμώνα, πεισμωμένο λάμπει να φωτίζει τα όνειρά σου;<br />
<br />
Ξέρεις τι είναι να έχουν όνομα οι ημέρες του Γενάρη, καταμεσής του Χειμώνα, που έρχονται να σου ανάψουν τα σωθικά με τον πόθο της άνοιξης; Ξέρεις τι είναι το υγρό, θαλασσινό αεράκι τις καυτές μέρες του Ιουλίου; Τι είναι το μελτέμι πάνω στο καράβι ή στα ασπρισμένα στενά ενός νησιού μεσοπέλαγα;<br />
<br />
Τι είναι το μπλε του Αιγαίου και το γαλαζοπράσινο του Ιονίου; Τι είναι να ξυπνάς το πρωί και να είναι ο ουρανός και η θάλασσα ένα γκριζογάλαζο, μονοκόμματο σεντόνι που κρύβει τον ορίζοντα; Ποιο είναι το τραγούδι της λεύκας το ήσυχο καλοκαιρινό μεσημέρι; Τι θα πει το ξημέρωμα να σε βρίσκει σε ένα παγκάκι ή σε μία παραλία, όπου κάθε κύμα σιγοσφυρίζει την ιστορία του κόσμου;<br />
<br />
Και σκέφτομαι, Ξένε, είσαι στα αλήθεια Ξένος; Γεννήθηκες στη γκρίζα Αγγλία, ή στην πόλη που σε έκανε να ξεχνάς το χώμα σου; Τι αξίζει να ονειρεύεσαι, χρηματιστήρια ή βούτες ψωμί στη χωριάτικη; Τι έχει νόημα να οραματίζεσαι, μεγιστοποίηση του κέρδους ή τη στιγμή που μοιράζεσαι το σουβλάκι με το μπατήρη φίλο σου, στο παγκάκι εκεί στην πλατεία; Τι σε έμαθε ο τόπος σου τόσα χρόνια, τι οι παπούδες σου, τι οι γονείς σου; Και, κυρίως, τι σου ψιθύρισε η καρδιά σου και το μυαλό σου για όλα αυτά;<br />
<br />
Σκέφτομαι, Ξένε, για ποια πράγματα σε έπεισαν. Σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν η παραγωγή να συνδέεται με <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B1_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1" target="_blank">παράγωγα</a> και όχι με καρπούς και φρούτα. Πώς η απόδοση μετριέται με χρήματα και όχι με ευτυχισμένο χρόνο; Γιατί η εταιρική στοχοθεσία δεν περιέχει στόχους όπως "να ζω αξιοπρεπώς", "να δουλεύω με αγάπη για την κοινωνία μου", "να είμαι ξεκούραστος, για να μπορέσω να δημιουργήσω με ηρεμία", "να μη φοβάμαι την απόλυσή μου ανά πάσα στιγμή", "να βλέπω το αποτέλεσμα της δουλειάς μου στους συνανθρώπους μου". <br />
<br />
Αναρωτιέμαι γιατί μιλάς για αναδιοργάνωση οργανισμών και όχι ανθρώπων ή ηθών. Γιατί μιλάς για χρωστούμενα, όταν σε πίεζαν να πάρεις δανεικά. Και δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάς για πολιτική κρίση τώρα, όταν 20 χρόνια νωρίτερα μάθαμε να είμαστε πολίτες με μόνο χρέος τη συμμετοχή στις εκλογές. Μιλάς για ηθική κρίση τώρα, όταν αδικήσαμε, καταχραστήκαμε, ανεχθήκαμε τόσες φορές στο παρελθόν.<br />
<br />
Και ρωτώ, Ξένε, αν ήσουν πάντα Ξένος ή αν σε έφεραν οι επιλογές σου εδώ. Ακόμη και σήμερα κατακρίνεις αντί για να αξιολογείς. Αντιτίθεσαι αντί να διαμορφώνεις. Υψώνεις φωνή αντίδρασης, αντί να δρας, να συνεισφέρεις να συμμετέχεις.<br />
<br />
Και για μία φορά ακόμη, Ξένε, βλέπω ότι είσαι εγώ.<br />
<br />
Είσαι ό,τι έγινα, όταν οι <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Momo_%28novel%29" target="_blank">γκρίζοι κύριοι</a> ποσοτικοποίησαν το χρόνο μου και μίλησαν (άκουσε παραλογισμός!) για "εξοικονόμηση χρόνου". Φέρεις ό,τι προδίδω όταν τολμώ να λέω "ο κόσμος είναι κακός", "οι άνθρωποι είναι αχάριστοι". Τέτοιες γενικεύσεις είναι που με κάνουν Ξένο.<br />
<br />
Ξένος είναι αυτός του οποίου δε γνώρισα ακόμη την αξία, δεν κατανόησα
τις σκέψεις του και δεν αναζήτησα τους σκοπούς του. Ξένος γίνεται κι αυτός που αποξενώνεται από ό,τι αγαπά. Στο χέρι μου είναι
να προσπαθήσω να μην είναι κανείς κοντά μου Ξένος. Και να μην είμαι κι εγώ Ξένος, μέσα
μου.<br />
<br />
<br />
Για να ξαναγίνω αυτός που ήμουν, θα μιλώ για την <a href="http://www.boroume.gr/" target="_blank">προσφορά</a> και τις αλλαγές που φέρνει αυτή. Θα μιλώ για όσους <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Aaron_Swartz" target="_blank">πάσχισαν</a> και <a href="http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/nikolaos/index.htm" target="_blank">πασχίζουν</a> να φέρουν αλλαγές στον κόσμο, με τον τρόπο του ο καθένας. Θα μιλώ για την ομορφιά του τόπου που με γέννησε, που με έθρεψε, που με μεγάλωσε και με πλήγωσε.Θα αντιστέκομαι στα νούμερα με βιώματα και στις προτάσεις με αντιπροτάσεις, στα λόγια με πράξεις και στην αβεβαιότητα με αναζήτηση.<br />
<br /></div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-37673101679931133832012-11-14T00:48:00.001+02:002012-11-14T00:54:44.015+02:00Επιστροφή θηρίων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τα πιο σκοτεινά σας σχέδια<br />
αντιπαλεύω με γυμνά χέρια.<br />
Τα πιο αισχρά σας δάκρυα<br />
σβήνω με γέλια αληθινά.<br />
Είμαι ό,τι φοβάστε περισσότερο,<br />
όταν καλλιεργείτε την κακία σας.<br />
Είμαι ότι μισείτε περισσότερο,<br />
όταν καραδοκείτε για κέρδος.<br />
Συντρίβω τις δηλώσεις σας με πράξεις.<br />
Εξευγενίζω ό,τι αφήνετε άγριεμένο<br />
και ολοκληρώνω ό,τι καταντάτε λειψό.<br />
<br />
Με λένε Δημιουργία και Μουσική.<br />
Με λένε Τέχνη και Πράξη.<br />
<br />
<br />
Τα πιο ανηλεή σας "πρέπει"<br />
αντιπαλεύω με την ελευθερία της αυτοπροσφοράς σε σκοπούς που αξίζουν.<br />
Τις πιο μεθοδευμένες διδαχές σας<br />
τις διαλύω μοιράζοντας την αγάπη μου για αυτό που κάνω.<br />
Τις πιο φαύλες σας φωνές<br />
τις υπερβαίνω με τη σιωπή μου.<br />
Είμαι ό,τι σας τρομάζει<br />
όταν στηρίζεστε στα κενά σας οικοδομήματα.<br />
Είμαι ό,τι σας δικάζει<br />
όταν φτιάχνετε τα δικά σας δικαστήρια και ιδρύματα.<br />
Εξευτελίζω τις πλειοψηφίες σας με την ομοφωνία.<br />
Διαμηνύω ότι θέλετε κρυμμένο<br />
και μεγαλύνω ότι κρατήσατε μικρό.<br />
<br />
Με λένε Νιότη και Ψυχή,<br />
με λένε Σκέψη ανίκητη<br />
Ελπίδα άσβηστη <br />
και Πίστη κρατημένη.<br />
Με λένε Ενάργεια κι Αγώνα.<br />
Με λένε Ελευθερία και Αυταπάρνηση.<br />
Με λένε Αγάπη.<br />
Δε νικιέμαι, δεν κρατιέμαι,<br />
είμαι Θεριό.<br />
Θεριό ανήμερο.<br />
<br /></div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-14621158709905685822012-11-13T03:01:00.004+02:002012-11-13T03:01:45.197+02:00Πνευματική ιδιοκτησία: Φτάνει πια...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Εδώ και χρόνια μία θύελλα μαίνεται μέσα μου, για όλα αυτά τα πράγματα που περιγράφονται κάτω από εξωραϊσμένες λέξεις και μιλάνε για τη σαπίλα που μας κατατρέχει. Θα μιλήσω λοιπόν για την προσωπική μου άποψη πάνω στην "πνευματική ιδιοκτησία". Και δε θα μιλήσω νομικά, δικανικά ή εταιρικά. Θα μιλήσω ως άνθρωπος, συνδέοντας τρεις τομείς που, από πρώτη ματιά, δεν έχουν κάτι άμεσα κοινό: τη μουσική, την επιστήμη και τη θεραπεία.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η μουσική γεννήθηκε ως κοινό αγαθό.Ήταν και είναι φάρμακο της ψυχής, αναντικατάστατος τρόπος θεμελιώδους επικοινωνίας συναισθημάτων. Η μουσική και τα τραγούδια δημουργήθηκαν από την εγγενή ανάγκη έκφρασης του ανθρώπου. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε νιώσει να ταυτιζόμαστε με ένα μουσικό κομμάτι, ή κάποια χορδή της καρδιάς μας να πάλλεται με ένταση στο άκουσμα μίας μελωδίας. Ο έρωτας ταυτίζεται με μουσικές, τραγούδια δένονται με αναμνήσεις και αισθήματα, μουσικές δημιουργίες συνοδεύουν τα εύκολα και τα δύσκολα. Οι έφηβοι χάνονται μέσα στις μουσικές τους, οι εργαζόμενοι ξαποσταίνουν στα τραγούδια από το ραδιοφωνάκι ή το διαδίκτυο, οι μουσικόφιλοι απολαμβάνουν ή διασκεδάζουν.</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η ανθρώπινη δημιουργική σκέψη είναι κοινή δυνατότητα και φυσική προέκταση του ανθρώπινου μυαλού. Η ανταλλαγή πληροφοριών που γεννήθηκαν από αυτή τη σκέψη, η διδασκαλία και η μεταφορά γνώσης και τεχνογνωσίας είναι βασικός τρόπος επιβίωσης και εξέλιξης της ζωής του είδους μας. Οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά πώς να κινούνται, φέρονται, επιβιώνουν, οι τεχνίτες μεταδίδουν την τέχνη τους, οι επιστήμονες τα ευρήματά τους και οι καλλιτέχνες την τεχνική ή τους κανόνες τους. Η δημιουργική αυτή σκέψη, η επινόηση, η αλληλεπίδραση με άλλους διανοητές, η συνεργασία είναι οι βάσεις για την καινοτομία και την πρόοδο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η θεραπεία ως πρακτική γεννήθηκε ως μέσο αλληλοβοήθειας και επιβίωσης, ακόμη και όταν ήταν στα χέρια του "μάγου" της εκάστοτε φυλής. Μπήκε στην εφηβεία της μέσα από τη δοκιμή και πλάνη και ωρίμασε (;) μέσα από το πείραμα και τις επιστημονικές προσεγγίσεις της ιατρικής επιστήμης. Μέσα από τα καλά και τα άσχημά της κατάφερε να δώσει ελπίδες εκεί που δεν υπήρχαν και να εξηγήσει, έστω περιορισμένα, το πώς λειτουργούμε ως οργανισμοί. Η ιατρική συχνά έχει ως σκοπό της τη θεραπεία. Έτσι, τα ιατρικά ευρήματα είναι σημαντικά, γιατί συνδέονται άρρηκτα με ένα αγαθό που θεωρούμε αναντικατάστατο: την υγεία. Η συνεργασία των ιατρών και η ανταλλαγή γνωμών και γνώσεων είναι βασικό κομμάτι της βέλτιστης εξέλιξης της ιατρικής, που με τη σειρά της κάνει δυνατή τη θεραπεία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για μένα η μουσική, η επιστήμη και η θεραπεία έχουν τα εξής βασικά κοινά χαρακτηριστικά: </div>
<ul style="text-align: left;">
<li>δεν έχουν συγκεκριμένο πατέρα, </li>
<li>δεν έχουν περιορισμένο κοινό,</li>
<li>δεν έχουν ημερομηνία έναρξης ή λήξης,</li>
<li>είναι απαραίτητα για όλους. </li>
</ul>
Επίσης, ας σκεφτούμε τα εξής<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>κανένας μουσικός δεν υπήρξε που να μην άκουσε ή <a href="http://www.kalamadata.gr/%CE%94%CE%99%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%95%CE%94%CE%91%CE%A3%CE%97/%CE%A4%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/4314-O-%CE%B5%CE%BA-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%82-%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CF%81" target="_blank">ένιωσε</a> τη μουσική άλλων (ή απλά τη μουσική της φύσης), πριν δημιουργήσει. Κανένας τραγουδιστής δεν τραγούδησε χωρίς να μοιραστεί με άλλους αγαπημένα τραγούδια.</li>
<li>κανένας επιστήμονας δε δούλεψε χωρίς να δει τις απόψεις των προκατόχων του ή να συζητήσει με άλλους ανθρώπους για τις ιδέες του πριν σχηματοποιηθούν, ή απλά να παρακολουθήσει τη φύση και να βρει αναλογίες.</li>
<li>κανένας θεραπευτής δεν έφτασε συστηματικά στη θεραπεία χωρίς να δοκιμάσει σε διάφορους ανθρώπους, να μελετήσει και να διαδράσει με άλλους θεραπευτές, να μιλήσει και να πάρει γνώση από το πώς η φύση επιδρά στον άνθρωπο.</li>
</ul>
<div style="text-align: justify;">
Κι όμως, έρχεται ο παραλογισμός της εμπορευματοποίησης και μιλά για πνευματική ιδιοκτησία. Ο άνθρωπος, στο απόγειο του εγωισμού του, μιλάει για προσωπική, εγωκεντρική δημιουργία. Ο μουσικός ξεχνά τις επιρροές του, ο επιστήμονας τους δασκάλους του και ο θεραπευτής τους προκατόχους του και μιλάνε για ιδιοκτησία στη μουσική, στη σκέψη, στη θεραπεία. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και πάμε και ένα βήμα πιο πέρα: εμφανίζονται εταιρείες που οικειοποιούνται την υπάρχουσα και μεταφέρσιμη πλέον ιδιοκτησία του ατόμου και την εμπορεύονται. Και ακόμη πιο πέρα. Εμφανίζονται οι δικηγόροι που έχουν δουλειά τους να κυνηγούν αυτούς που αναπαράγουν ή εξελίσσουν ή αντιγράφουν τη μουσική, την επιστήμη, τη θεραπεία. Και όλοι αυτοί, οι οποίοι παίρνουν λεφτά στη θέση του δημιουργού, μιλούν για προστασία δικαιωμάτων του δημιουργού. Φυσικά, μιλούν για εμπορικά δικαιώματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Για όσους δεν το ξέρουν ήδη:</div>
<ul style="text-align: left;">
<li style="text-align: justify;">οι επιστήμονες δεν μπορούν να δώσουν την έρευνά τους - που οι ίδιοι εκπονούν και ομότιμοί τους αξιολογούν χωρίς κέρδος - ανοιχτά, χωρίς να πληρώσουν αδρά. Να το ξαναπώ: αν βγάλω μία εργασία και θέλω να τη δημοσιεύσω σε μεγάλους (ή και μικρότερους) εκδότες και να είναι η δουλειά μου προσβάσιμη από όλους πρέπει να πληρώσω αδρά (δείτε <a href="http://www.lib.berkeley.edu/scholarlycommunication/oa_fees.html" target="_blank">εδώ</a>).</li>
<li style="text-align: justify;">ανακαλύψεις και ιδέες που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας, που χρηματοδοτούνται πολύ συχνά από τη φορολογία, καταλήγουν στην αξιοποίηση από ιδωτικές επιχειρήσεις με κερδοσκοπικό χαρακτήρα (δείτε ένα ενδιαφέρον άρθρο <a href="http://euroscientist.com/2012/06/billions-of-eu-research-funding-for-research-projects-are-directed-by-industry/" target="_blank">εδώ</a>). Και ταυτόχρονα εμφανίζονται τα λεγόμενα "τέρατα των πνευματικών δικαιωμάτων" (IP trolls): εταιρείες με στόχο να εξαγοράζουν πατέντες (δηλ. πακεταρισμένες περιγραφές ιδεών με τρόπο που να είναι εξαγοράσιμες) και να κάνουν μηνύσεις σε όποιους κάνουν κοντινά πράγματα. Να το πω καλύτερα: έχω μία φοβερή ιδέα για ένα πράγμα που θα αλλάξει τον κόσμο, την πατεντάρω (δηλ. δεν αφήνω άλλους να την χρησιμοποιήσουν χωρίς να μου δώσουν λεφτά), και την πουλάω σε μία μεγάλη εταιρεία (<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Patent_troll" target="_blank">patent troll</a>) που έχει ως μόνο (;) σκοπό να εμποδίσει άλλους να κάνουν παρόμοια πράγματα. Δείτε, γιατί αξίζει πολύ, <a href="http://news.cnet.com/8301-13578_3-57496641-38/inside-intellectual-ventures-the-most-hated-company-in-tech/" target="_blank">ποιοι είναι αυτοί και τι κάνουν.</a> Και αν πιστεύετε ότι οι πατέντες υπάρχουν για να "προστατέψουν την πνευματική ιδιοκτησία και τον εφευρέτη" δείτε τα <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Patent#Costs" target="_blank">κόστη</a> και σκεφτείτε αν μπορεί ένας άνθρωπος μόνος του να τα καλύψει.</li>
<li style="text-align: justify;">οι άνθρωποι που αναπαράγουν τη μουσική δημόσια καλούνται να πληρώνουν αυτά που αυθαίρετα ορίζουν εισπρακτικές εταιρείες που, δήθεν, λειτουργούν για να προστατέψουν τους δημιουργούς (δείτε <a href="http://www.koutipandoras.gr/?p=18567" target="_blank">εδώ</a>). Ναι, αυτό σημαίνει ότι και στο περίπτερο ή στο ταξί να βάλεις μουσική, πρέπει να πληρώνεις. Με εκπλήσσει γιατί δεν πρέπει να πληρώνω ότι τραγουδώ ένα τραγούδι που αγαπώ (εκτός αν πρέπει και είμαι παράνομος...).</li>
<li style="text-align: justify;">στον 3ο κόσμο οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες δεν επιτρέπουν να
δίνονται φάρμακα κατά του AIDS που εμπίπτουν στις πατέντες τους και ας
πεθαίνουν κατά χιλιάδες οι άνθρωποι (δείτε <a href="http://www.guardian.co.uk/environment/2003/sep/08/wto.fairtrade7" target="_blank">εδώ</a> και <a href="http://www.youtube.com/watch?v=jD6Bs14-rGU" target="_blank">εδώ</a>).</li>
</ul>
<div style="text-align: justify;">
Δεν μπορώ άλλο με την πνευματική ιδιοκτησία: είναι μία πλάνη, μία υπερφίαλη σκέψη και πρακτική για το πώς γεννιούνται οι δημιουργίες. Γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει σκληρή δουλειά για να καταφέρεις κάτι. Γνωρίζω τι θα πει να χρειάζεσαι να βγάζεις τα προς το ζειν από αυτό. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά δεν ανέχομαι καλλιτέχνες που βγάζουν πολλές φορές το μισθό ενός εργάτη να απαιτούν να πληρώνονται όταν οι άλλοι παίζουν τα τραγούδια τους και να μπαίνει φυλακή όποιος δεν πληρώνει. Όταν τα ίδια αυτά τραγούδια μιλάνε για τη φρίκη της φυλακής!</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ανέχομαι οι καλύτερες ιδέες της επιστήμης να γίνονται μέσο συναλλαγής στα χέρια άπληστων επενδυτών. Ευρήματα να <a href="http://www.guardian.co.uk/science/2012/jan/16/academic-publishers-enemies-science" target="_blank">φυλακίζονται από τους μεταπωλητές-εκδότες της επιστήμης</a>.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ανέχομαι να πεθαίνουν άνθρωποι, <b>ναι! τα παιδιά μας</b>, επειδή "εκκρεμεί σχετική πατέντα". Επειδή μία εταιρεία, που αποτελείται από ανθρώπους και αυτή, <b>θέλει να βγάλει κέρδη πάνω σε νεκρά παιδιά</b>.</div>
<br />
Και επειδή ξέρω ότι θα βρεθούν πολλοί να πουν ότι δεν έχω απόλυτο δίκιο, προσθέτω:<br />
Δεν θέλω να έχω απόλυτο δίκιο. <b>Μου αρκεί αυτές οι σκέψεις να είναι ένα λιθαράκι στο να νιώσουμε κομμάτι μίας ενιαίας ανθρωπότητας, η οποία πάντα τελεί υπό εμφύλιο: φτιάχνει μηχανισμούς που υπονομεύουν την ειρήνη, την αλληλοϋποστήριξη, την κοινή εξέλιξη, την αγάπη. Και να αλλάξουμε αυτήν την ανθρωπότητα, για να λήξει ο εμφύλιος.</b><br />
<br />
Ως εδώ λοιπόν. Τίποτε από αυτά που γράφω δεν είναι ιδιοκτησία μου. Κάντε ό,τι θέλετε με αυτό το κείμενο. Ελπίζω και εμπιστεύομαι ότι θα το κάνετε με τις καλύτερες προθέσεις.</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7076761531604326352.post-70878269522153475332012-10-30T21:05:00.002+02:002012-10-30T21:09:47.874+02:00Ελλάδα, Φθινόπωρο 2012<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Το να μιλήσω για όμορφα πράγματα τέτοιες μέρες, μάλλον θα με κάνει εξωγήινο, ή παρανοϊκό. Ευτυχώς, δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν από τους δύο χαρακτηρισμούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τους τελευταίους 2 μήνες έχω ανακαλύψει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν πώς να κάνουν αυτό που αγαπούν, σε ένα κράτος που δε βοηθά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω όταν απολύονται, αλλά παλεύουν να φτιάξουν το δικό τους αύριο μέσα από σκληρή δουλειά. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται πέρα από αυτά που προβάλλονται από τα μέσα.Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν ανθρώπους στα μάτια, τους μαθαίνουν και τους αξιολογούν ως χαρακτήρες και όχι ως επαγγέλματα ή θέσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις <a href="http://www.artandlife.gr/Athina-paroysiasi_biblioy_tis_alkistis_mpoyra_mob_diayges" target="_blank">μπαίνουν στον κόσμο της ποίησης</a>, ενώ η εποχή μόνο ποιητική δεν είναι. Γνώρισα ανθρώπους που <a href="http://www.scienceillustrated.gr/?p=6065" target="_blank">μοιράζονται με τα παιδιά τη χαρά της επιστήμης, και αποτελούν παράδειγμα για όλον τον κόσμο</a>, που <a href="http://scico.gr/" target="_blank">μεταδίδουν γνώση με ομορφιά και τέχνη</a>, ενώ το κράτος υπονομεύει τη διδακτική, την τέχνη, την παιδεία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν ερασιτέχνες (λέξη άρρηκτα συνδεδεμένη με τον έρωτα, και ετυμολογικά...) ραδιοφωνικοί παραγωγοί που δουλεύουν με μεράκι στον κόσμο του διαδικτυακού ραδιοφώνου. Εκεί βρίσκεται ένας κόσμος όπου οι ακροατές μετρώνται σε δεκάδες, αλλά η δημιουργικότητα σε τόνους. Αυτοί οι παραγωγοί μοιράζονται <a href="http://www.facebook.com/PwbtRadio/timeline" target="_blank">μουσική</a>, όσο παράλληλα η μουσική βιομηχανία <a href="http://www.ted.com/talks/larry_lessig_says_the_law_is_strangling_creativity.html" target="_blank">αποσυνδέει τη μουσική από το να μοιράζεσαι</a>. Εξίσου ικανοί ερασιτέχνες ραδιοφωνικοί παραγωγοί μοιράζονται <a href="http://www.openscience.gr/node/1072" target="_blank">νέα για επιστήμη</a>, τη στιγμή που "επαΐοντες" προσπαθούν να δείξουν ότι <a href="http://news.cnet.com/8301-13578_3-57496641-38/inside-intellectual-ventures-the-most-hated-company-in-tech/" target="_blank">η επιστήμη πρέπει να είναι κλειστή και πατενταρισμένη</a>. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό. Τα όνειρα σπανίζουν, η μιζέρια βασιλεύει. Οι άνθρωποι χάνουν το στόχο τους. Σε όλη αυτήν την αναμπουμπούλα υπάρχει, όμως, η <b>ελπίδα ότι όταν χάνεις ένα στόχο, αναζητάς άλλον</b>. </div>
<div style="text-align: justify;">
Για χρόνια ήμασταν κοντόφθαλμοι και οι στόχοι μας αξιολογούνταν σε χρήμα. Ήταν το πανωφόρι μας φτιαγμένο από τα χρήματα που κερδίζαμε και το πρόσωπό μας ζωγραφισμένο με βάση το κοινωνικό μας status.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στον πρώτο άνεμο του φθινοπώρου το χρήμα μας εγκατέλειψε και το status μας υποβαθμίστηκε, και είναι η γύμνια μας που μάς χτυπά την πόρτα. Είναι ευκαιρία να βρούμε ενδύματα που δε θα διαλυθούν στον πρώτο άνεμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα ενδύματα αυτά τα ράβουν, μέρα τη μέρα, αντιπαλεύοντας καθημερινά δυσκολίες, οι νέοι άνθρωποι. Ένα έχουμε χρέος να κάνουμε: <b>να πιστέψουμε στην προσπάθειά τους</b>. Αρκετά με τη δυσπιστία. <b>Είναι στιγμή να έχουμε θέση και δράση, όχι γνώμη και αδράνεια</b>. Είναι στιγμή να στηρίξουμε όλους αυτούς που δουλεύουν χωρίς να το διαλαλούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη δική μου Ελλάδα, κάθε μέρα αναγεννιέται το πνεύμα όλων των ανθρώπων που πολέμησαν για το καλύτερο. Στο δικό μου κόσμο, κάθε προσπάθεια για βελτίωση είναι κοινή. <b>Στο δικό μας κόσμο, όλα συμβαίνουν τώρα, δίπλα μας, έξω από τηλεοράσεις και φήμες. Αναζητήστε. Και την επόμενη φορά που θα μας ρωτήσουν πώς πάει η Ελλάδα, υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα να πούμε από το "χάλια".</b></div>
</div>
Γιώργος Γ.http://www.blogger.com/profile/05592115508591356587noreply@blogger.com1