Ξέρεις τι είναι να μυρίζει καλοκαίρι το Φλεβάρη, Ξένε; Ξέρεις τι είναι ο ήλιος να φωτίζει κάθε μέρα σου, και η θάλασσα να σε συνοδεύει σε κάθε σου σκέψη; Ξέρεις τι είναι μία μέρα με ουζάκι, ρακή και ψωμί με ελιά; Ξέρεις τι είναι να περπατάς κάτω από ένα φεγγάρι που το καλοκαίρι και το χειμώνα, πεισμωμένο λάμπει να φωτίζει τα όνειρά σου;
Ξέρεις τι είναι να έχουν όνομα οι ημέρες του Γενάρη, καταμεσής του Χειμώνα, που έρχονται να σου ανάψουν τα σωθικά με τον πόθο της άνοιξης; Ξέρεις τι είναι το υγρό, θαλασσινό αεράκι τις καυτές μέρες του Ιουλίου; Τι είναι το μελτέμι πάνω στο καράβι ή στα ασπρισμένα στενά ενός νησιού μεσοπέλαγα;
Τι είναι το μπλε του Αιγαίου και το γαλαζοπράσινο του Ιονίου; Τι είναι να ξυπνάς το πρωί και να είναι ο ουρανός και η θάλασσα ένα γκριζογάλαζο, μονοκόμματο σεντόνι που κρύβει τον ορίζοντα; Ποιο είναι το τραγούδι της λεύκας το ήσυχο καλοκαιρινό μεσημέρι; Τι θα πει το ξημέρωμα να σε βρίσκει σε ένα παγκάκι ή σε μία παραλία, όπου κάθε κύμα σιγοσφυρίζει την ιστορία του κόσμου;
Και σκέφτομαι, Ξένε, είσαι στα αλήθεια Ξένος; Γεννήθηκες στη γκρίζα Αγγλία, ή στην πόλη που σε έκανε να ξεχνάς το χώμα σου; Τι αξίζει να ονειρεύεσαι, χρηματιστήρια ή βούτες ψωμί στη χωριάτικη; Τι έχει νόημα να οραματίζεσαι, μεγιστοποίηση του κέρδους ή τη στιγμή που μοιράζεσαι το σουβλάκι με το μπατήρη φίλο σου, στο παγκάκι εκεί στην πλατεία; Τι σε έμαθε ο τόπος σου τόσα χρόνια, τι οι παπούδες σου, τι οι γονείς σου; Και, κυρίως, τι σου ψιθύρισε η καρδιά σου και το μυαλό σου για όλα αυτά;
Σκέφτομαι, Ξένε, για ποια πράγματα σε έπεισαν. Σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν η παραγωγή να συνδέεται με παράγωγα και όχι με καρπούς και φρούτα. Πώς η απόδοση μετριέται με χρήματα και όχι με ευτυχισμένο χρόνο; Γιατί η εταιρική στοχοθεσία δεν περιέχει στόχους όπως "να ζω αξιοπρεπώς", "να δουλεύω με αγάπη για την κοινωνία μου", "να είμαι ξεκούραστος, για να μπορέσω να δημιουργήσω με ηρεμία", "να μη φοβάμαι την απόλυσή μου ανά πάσα στιγμή", "να βλέπω το αποτέλεσμα της δουλειάς μου στους συνανθρώπους μου".
Αναρωτιέμαι γιατί μιλάς για αναδιοργάνωση οργανισμών και όχι ανθρώπων ή ηθών. Γιατί μιλάς για χρωστούμενα, όταν σε πίεζαν να πάρεις δανεικά. Και δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάς για πολιτική κρίση τώρα, όταν 20 χρόνια νωρίτερα μάθαμε να είμαστε πολίτες με μόνο χρέος τη συμμετοχή στις εκλογές. Μιλάς για ηθική κρίση τώρα, όταν αδικήσαμε, καταχραστήκαμε, ανεχθήκαμε τόσες φορές στο παρελθόν.
Και ρωτώ, Ξένε, αν ήσουν πάντα Ξένος ή αν σε έφεραν οι επιλογές σου εδώ. Ακόμη και σήμερα κατακρίνεις αντί για να αξιολογείς. Αντιτίθεσαι αντί να διαμορφώνεις. Υψώνεις φωνή αντίδρασης, αντί να δρας, να συνεισφέρεις να συμμετέχεις.
Και για μία φορά ακόμη, Ξένε, βλέπω ότι είσαι εγώ.
Είσαι ό,τι έγινα, όταν οι γκρίζοι κύριοι ποσοτικοποίησαν το χρόνο μου και μίλησαν (άκουσε παραλογισμός!) για "εξοικονόμηση χρόνου". Φέρεις ό,τι προδίδω όταν τολμώ να λέω "ο κόσμος είναι κακός", "οι άνθρωποι είναι αχάριστοι". Τέτοιες γενικεύσεις είναι που με κάνουν Ξένο.
Ξένος είναι αυτός του οποίου δε γνώρισα ακόμη την αξία, δεν κατανόησα τις σκέψεις του και δεν αναζήτησα τους σκοπούς του. Ξένος γίνεται κι αυτός που αποξενώνεται από ό,τι αγαπά. Στο χέρι μου είναι να προσπαθήσω να μην είναι κανείς κοντά μου Ξένος. Και να μην είμαι κι εγώ Ξένος, μέσα μου.
Για να ξαναγίνω αυτός που ήμουν, θα μιλώ για την προσφορά και τις αλλαγές που φέρνει αυτή. Θα μιλώ για όσους πάσχισαν και πασχίζουν να φέρουν αλλαγές στον κόσμο, με τον τρόπο του ο καθένας. Θα μιλώ για την ομορφιά του τόπου που με γέννησε, που με έθρεψε, που με μεγάλωσε και με πλήγωσε.Θα αντιστέκομαι στα νούμερα με βιώματα και στις προτάσεις με αντιπροτάσεις, στα λόγια με πράξεις και στην αβεβαιότητα με αναζήτηση.
Ξέρεις τι είναι να έχουν όνομα οι ημέρες του Γενάρη, καταμεσής του Χειμώνα, που έρχονται να σου ανάψουν τα σωθικά με τον πόθο της άνοιξης; Ξέρεις τι είναι το υγρό, θαλασσινό αεράκι τις καυτές μέρες του Ιουλίου; Τι είναι το μελτέμι πάνω στο καράβι ή στα ασπρισμένα στενά ενός νησιού μεσοπέλαγα;
Τι είναι το μπλε του Αιγαίου και το γαλαζοπράσινο του Ιονίου; Τι είναι να ξυπνάς το πρωί και να είναι ο ουρανός και η θάλασσα ένα γκριζογάλαζο, μονοκόμματο σεντόνι που κρύβει τον ορίζοντα; Ποιο είναι το τραγούδι της λεύκας το ήσυχο καλοκαιρινό μεσημέρι; Τι θα πει το ξημέρωμα να σε βρίσκει σε ένα παγκάκι ή σε μία παραλία, όπου κάθε κύμα σιγοσφυρίζει την ιστορία του κόσμου;
Και σκέφτομαι, Ξένε, είσαι στα αλήθεια Ξένος; Γεννήθηκες στη γκρίζα Αγγλία, ή στην πόλη που σε έκανε να ξεχνάς το χώμα σου; Τι αξίζει να ονειρεύεσαι, χρηματιστήρια ή βούτες ψωμί στη χωριάτικη; Τι έχει νόημα να οραματίζεσαι, μεγιστοποίηση του κέρδους ή τη στιγμή που μοιράζεσαι το σουβλάκι με το μπατήρη φίλο σου, στο παγκάκι εκεί στην πλατεία; Τι σε έμαθε ο τόπος σου τόσα χρόνια, τι οι παπούδες σου, τι οι γονείς σου; Και, κυρίως, τι σου ψιθύρισε η καρδιά σου και το μυαλό σου για όλα αυτά;
Σκέφτομαι, Ξένε, για ποια πράγματα σε έπεισαν. Σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν η παραγωγή να συνδέεται με παράγωγα και όχι με καρπούς και φρούτα. Πώς η απόδοση μετριέται με χρήματα και όχι με ευτυχισμένο χρόνο; Γιατί η εταιρική στοχοθεσία δεν περιέχει στόχους όπως "να ζω αξιοπρεπώς", "να δουλεύω με αγάπη για την κοινωνία μου", "να είμαι ξεκούραστος, για να μπορέσω να δημιουργήσω με ηρεμία", "να μη φοβάμαι την απόλυσή μου ανά πάσα στιγμή", "να βλέπω το αποτέλεσμα της δουλειάς μου στους συνανθρώπους μου".
Αναρωτιέμαι γιατί μιλάς για αναδιοργάνωση οργανισμών και όχι ανθρώπων ή ηθών. Γιατί μιλάς για χρωστούμενα, όταν σε πίεζαν να πάρεις δανεικά. Και δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάς για πολιτική κρίση τώρα, όταν 20 χρόνια νωρίτερα μάθαμε να είμαστε πολίτες με μόνο χρέος τη συμμετοχή στις εκλογές. Μιλάς για ηθική κρίση τώρα, όταν αδικήσαμε, καταχραστήκαμε, ανεχθήκαμε τόσες φορές στο παρελθόν.
Και ρωτώ, Ξένε, αν ήσουν πάντα Ξένος ή αν σε έφεραν οι επιλογές σου εδώ. Ακόμη και σήμερα κατακρίνεις αντί για να αξιολογείς. Αντιτίθεσαι αντί να διαμορφώνεις. Υψώνεις φωνή αντίδρασης, αντί να δρας, να συνεισφέρεις να συμμετέχεις.
Και για μία φορά ακόμη, Ξένε, βλέπω ότι είσαι εγώ.
Είσαι ό,τι έγινα, όταν οι γκρίζοι κύριοι ποσοτικοποίησαν το χρόνο μου και μίλησαν (άκουσε παραλογισμός!) για "εξοικονόμηση χρόνου". Φέρεις ό,τι προδίδω όταν τολμώ να λέω "ο κόσμος είναι κακός", "οι άνθρωποι είναι αχάριστοι". Τέτοιες γενικεύσεις είναι που με κάνουν Ξένο.
Ξένος είναι αυτός του οποίου δε γνώρισα ακόμη την αξία, δεν κατανόησα τις σκέψεις του και δεν αναζήτησα τους σκοπούς του. Ξένος γίνεται κι αυτός που αποξενώνεται από ό,τι αγαπά. Στο χέρι μου είναι να προσπαθήσω να μην είναι κανείς κοντά μου Ξένος. Και να μην είμαι κι εγώ Ξένος, μέσα μου.
Για να ξαναγίνω αυτός που ήμουν, θα μιλώ για την προσφορά και τις αλλαγές που φέρνει αυτή. Θα μιλώ για όσους πάσχισαν και πασχίζουν να φέρουν αλλαγές στον κόσμο, με τον τρόπο του ο καθένας. Θα μιλώ για την ομορφιά του τόπου που με γέννησε, που με έθρεψε, που με μεγάλωσε και με πλήγωσε.Θα αντιστέκομαι στα νούμερα με βιώματα και στις προτάσεις με αντιπροτάσεις, στα λόγια με πράξεις και στην αβεβαιότητα με αναζήτηση.
