Από το δωμάτιό μου βλέπω γαλάζιο σε ένα μικρό κομμάτι του ουρανού, τώρα που είμαι τυχερός να γυρίζω γύρω στις 7 το βράδυ από τη δουλειά και είναι άνοιξη. Ο Ήλιος με ξυπνά το πρωί μέσα από λευκές κουρτίνες που κρέμασαν τα χέρια της αγαπημένης μου, και τα βράδια μοσκοβολούν οι νερατζιές κάτω από το μπαλκόνι μας.
Στο πικάπ που αγόρασα το 1997 παίζουν μεταχειρισμένοι δίσκοι του 1978 - που έχουν σημειώσεις από τον άνθρωπο που τους αγόρασε τότε - ή άλμπουμ σαν τον "Ασυμβίβαστο", γιατί το "Φευγιό της Άννας" και το "Στον ύπνο μου" φυλάει την ηρεμία μας τις πιο δύσκολες στιγμές.
Στο μικρό κάθισμα-κομοδίνο δίπλα από το κρεββάτι μας συναντά κανείς το "Κάλεσμα της Γης" που μου έφερε ο Θοδωρής, ένα προσευχητάριο από τότε που ήμουν 14 χρονών και έναν Ντοστογιέφσκι που μου έφερε η ακριβή μας Δέσποινα πριν λίγες μέρες.
Στη μια μεριά, ένας υπολογιστής με γδαρμένη οθόνη πιάνει τον τελευταίο ωφέλιμο χώρο, μπροστά από το πικάπ, πεισματικά αρνούμενος να γίνει τηλεόραση.
Στο μπαλκόνι μου χωρούν 7 μικρές γλάστρες (3 πάνω - 3 κάτω, πάνω στα φαγωμένα κάγκελα, και μία στη γωνία), αλλά και ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες, για να καθόμαστε τα πρωινά της Κυριακής.
Σε αυτό το σπίτι, των 32 τετραγωνικών, έχω συντροφιά την ανάμνηση της γιαγιάς μου, τα απομεινάρια της διαμονής του αδελφού μου και τις υπέροχες αλλαγές που έφεραν στο σπίτι τα χέρια που συντροφεύουν τη ζωή μου.
Ναι, στην Ελλάδα του 2015, κάποιος στο Βύρωνα ζει ευτυχισμένος και γεμάτος ευγνωμοσύνη. Και χρωστά τα πάντα στην αγάπη που τον περιβάλλει σιωπηλά μέσα από τα πρόσωπα και τα πράγματα φίλων και γνωστών, ζώντων και απελθόντων.
Τέτοια χρέη είναι που δε βαραίνουν τον άνθρωπο. Τέτοια χρέη σκοπεύω να ξεπληρώνω κάθε μέρα, αν το αξιωθώ.
Στο πικάπ που αγόρασα το 1997 παίζουν μεταχειρισμένοι δίσκοι του 1978 - που έχουν σημειώσεις από τον άνθρωπο που τους αγόρασε τότε - ή άλμπουμ σαν τον "Ασυμβίβαστο", γιατί το "Φευγιό της Άννας" και το "Στον ύπνο μου" φυλάει την ηρεμία μας τις πιο δύσκολες στιγμές.
Στο μικρό κάθισμα-κομοδίνο δίπλα από το κρεββάτι μας συναντά κανείς το "Κάλεσμα της Γης" που μου έφερε ο Θοδωρής, ένα προσευχητάριο από τότε που ήμουν 14 χρονών και έναν Ντοστογιέφσκι που μου έφερε η ακριβή μας Δέσποινα πριν λίγες μέρες.
Στη μια μεριά, ένας υπολογιστής με γδαρμένη οθόνη πιάνει τον τελευταίο ωφέλιμο χώρο, μπροστά από το πικάπ, πεισματικά αρνούμενος να γίνει τηλεόραση.
Στο μπαλκόνι μου χωρούν 7 μικρές γλάστρες (3 πάνω - 3 κάτω, πάνω στα φαγωμένα κάγκελα, και μία στη γωνία), αλλά και ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες, για να καθόμαστε τα πρωινά της Κυριακής.
Σε αυτό το σπίτι, των 32 τετραγωνικών, έχω συντροφιά την ανάμνηση της γιαγιάς μου, τα απομεινάρια της διαμονής του αδελφού μου και τις υπέροχες αλλαγές που έφεραν στο σπίτι τα χέρια που συντροφεύουν τη ζωή μου.
Ναι, στην Ελλάδα του 2015, κάποιος στο Βύρωνα ζει ευτυχισμένος και γεμάτος ευγνωμοσύνη. Και χρωστά τα πάντα στην αγάπη που τον περιβάλλει σιωπηλά μέσα από τα πρόσωπα και τα πράγματα φίλων και γνωστών, ζώντων και απελθόντων.
Τέτοια χρέη είναι που δε βαραίνουν τον άνθρωπο. Τέτοια χρέη σκοπεύω να ξεπληρώνω κάθε μέρα, αν το αξιωθώ.
