14 Νοε 2012

Επιστροφή θηρίων

Τα πιο σκοτεινά σας σχέδια
αντιπαλεύω με γυμνά χέρια.
Τα πιο αισχρά σας δάκρυα
σβήνω με γέλια αληθινά.
Είμαι ό,τι φοβάστε περισσότερο,
όταν καλλιεργείτε την κακία σας.
Είμαι ότι μισείτε περισσότερο,
όταν καραδοκείτε για κέρδος.
Συντρίβω τις δηλώσεις σας με πράξεις.
Εξευγενίζω ό,τι αφήνετε άγριεμένο
και ολοκληρώνω ό,τι καταντάτε λειψό.

Με λένε Δημιουργία και Μουσική.
Με λένε Τέχνη και Πράξη.


Τα πιο ανηλεή σας "πρέπει"
αντιπαλεύω με την ελευθερία της αυτοπροσφοράς σε σκοπούς που αξίζουν.
Τις πιο μεθοδευμένες διδαχές σας
τις διαλύω μοιράζοντας την αγάπη μου για αυτό που κάνω.
Τις πιο φαύλες σας φωνές
τις υπερβαίνω με τη σιωπή μου.
Είμαι ό,τι σας τρομάζει
όταν στηρίζεστε στα κενά σας οικοδομήματα.
Είμαι ό,τι σας δικάζει
όταν φτιάχνετε τα δικά σας δικαστήρια και ιδρύματα.
Εξευτελίζω τις πλειοψηφίες σας με την ομοφωνία.
Διαμηνύω ότι θέλετε κρυμμένο
και μεγαλύνω ότι κρατήσατε μικρό.

Με λένε Νιότη και Ψυχή,
με λένε Σκέψη ανίκητη
Ελπίδα άσβηστη
και Πίστη κρατημένη.
Με λένε Ενάργεια κι Αγώνα.
Με λένε Ελευθερία και Αυταπάρνηση.
Με λένε Αγάπη.
Δε νικιέμαι, δεν κρατιέμαι,
είμαι Θεριό.
Θεριό ανήμερο.

13 Νοε 2012

Πνευματική ιδιοκτησία: Φτάνει πια...

Εδώ και χρόνια μία θύελλα μαίνεται μέσα μου, για όλα αυτά τα πράγματα που περιγράφονται κάτω από εξωραϊσμένες λέξεις και μιλάνε για τη σαπίλα που μας κατατρέχει. Θα μιλήσω λοιπόν για την προσωπική μου άποψη πάνω στην "πνευματική ιδιοκτησία". Και δε θα μιλήσω νομικά, δικανικά ή εταιρικά. Θα μιλήσω ως άνθρωπος, συνδέοντας τρεις τομείς που, από πρώτη ματιά, δεν έχουν κάτι άμεσα κοινό: τη μουσική, την επιστήμη και τη θεραπεία.

Η μουσική γεννήθηκε ως κοινό αγαθό.Ήταν και είναι φάρμακο της ψυχής, αναντικατάστατος τρόπος θεμελιώδους επικοινωνίας συναισθημάτων. Η μουσική και τα τραγούδια δημουργήθηκαν από την εγγενή ανάγκη έκφρασης του ανθρώπου. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε νιώσει να ταυτιζόμαστε με ένα μουσικό κομμάτι, ή κάποια χορδή της καρδιάς μας να πάλλεται με ένταση στο άκουσμα μίας μελωδίας. Ο έρωτας ταυτίζεται με μουσικές, τραγούδια δένονται με αναμνήσεις και αισθήματα, μουσικές δημιουργίες συνοδεύουν τα εύκολα και τα δύσκολα. Οι έφηβοι χάνονται μέσα στις μουσικές τους, οι εργαζόμενοι ξαποσταίνουν στα τραγούδια από το ραδιοφωνάκι ή το διαδίκτυο, οι μουσικόφιλοι απολαμβάνουν ή διασκεδάζουν.


Η ανθρώπινη δημιουργική σκέψη είναι κοινή δυνατότητα και φυσική προέκταση του ανθρώπινου μυαλού. Η ανταλλαγή πληροφοριών που γεννήθηκαν από αυτή τη σκέψη, η διδασκαλία και η μεταφορά γνώσης και τεχνογνωσίας είναι βασικός τρόπος επιβίωσης και εξέλιξης της ζωής του είδους μας. Οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά πώς να κινούνται, φέρονται, επιβιώνουν, οι τεχνίτες μεταδίδουν την τέχνη τους, οι επιστήμονες τα ευρήματά τους και οι καλλιτέχνες την τεχνική ή τους κανόνες τους. Η δημιουργική αυτή σκέψη, η επινόηση, η αλληλεπίδραση με άλλους διανοητές, η συνεργασία είναι οι βάσεις για την καινοτομία και την πρόοδο.

Η θεραπεία ως πρακτική γεννήθηκε ως μέσο αλληλοβοήθειας και επιβίωσης, ακόμη και όταν ήταν στα χέρια του "μάγου" της εκάστοτε φυλής. Μπήκε στην εφηβεία της μέσα από τη δοκιμή και πλάνη και ωρίμασε (;) μέσα από το πείραμα και τις επιστημονικές προσεγγίσεις της ιατρικής επιστήμης. Μέσα από τα καλά και τα άσχημά της κατάφερε να δώσει ελπίδες εκεί που δεν υπήρχαν και να εξηγήσει, έστω περιορισμένα, το πώς λειτουργούμε ως οργανισμοί. Η ιατρική συχνά έχει ως σκοπό της τη θεραπεία. Έτσι, τα ιατρικά ευρήματα είναι σημαντικά, γιατί συνδέονται άρρηκτα με ένα αγαθό που θεωρούμε αναντικατάστατο: την υγεία. Η συνεργασία των ιατρών και η ανταλλαγή γνωμών και γνώσεων είναι βασικό κομμάτι της βέλτιστης εξέλιξης της ιατρικής, που με τη σειρά της κάνει δυνατή τη θεραπεία.

Για μένα η μουσική, η επιστήμη και η θεραπεία έχουν τα εξής βασικά κοινά χαρακτηριστικά: 
  • δεν έχουν συγκεκριμένο πατέρα, 
  • δεν έχουν περιορισμένο κοινό,
  • δεν έχουν ημερομηνία έναρξης ή λήξης,
  • είναι απαραίτητα για όλους.
Επίσης, ας σκεφτούμε τα εξής
  • κανένας μουσικός δεν υπήρξε που να μην άκουσε ή ένιωσε  τη μουσική άλλων (ή απλά τη μουσική της φύσης), πριν δημιουργήσει. Κανένας τραγουδιστής δεν τραγούδησε χωρίς να μοιραστεί με άλλους αγαπημένα τραγούδια.
  • κανένας επιστήμονας δε δούλεψε χωρίς να δει τις απόψεις των προκατόχων του ή να συζητήσει με άλλους ανθρώπους για τις ιδέες του πριν σχηματοποιηθούν, ή απλά να παρακολουθήσει τη φύση και να βρει αναλογίες.
  • κανένας θεραπευτής δεν έφτασε συστηματικά στη θεραπεία χωρίς να δοκιμάσει σε διάφορους ανθρώπους, να μελετήσει και να διαδράσει με άλλους θεραπευτές, να μιλήσει και να πάρει γνώση από το πώς η φύση επιδρά στον άνθρωπο.
Κι όμως, έρχεται ο παραλογισμός της εμπορευματοποίησης και μιλά για πνευματική ιδιοκτησία. Ο άνθρωπος, στο απόγειο του εγωισμού του, μιλάει για προσωπική, εγωκεντρική δημιουργία. Ο μουσικός ξεχνά τις επιρροές του, ο επιστήμονας τους δασκάλους του και ο θεραπευτής τους προκατόχους του και μιλάνε για ιδιοκτησία στη μουσική, στη σκέψη, στη θεραπεία. 
Και πάμε και ένα βήμα πιο πέρα: εμφανίζονται εταιρείες που οικειοποιούνται την υπάρχουσα και μεταφέρσιμη πλέον ιδιοκτησία του ατόμου και την εμπορεύονται. Και ακόμη πιο πέρα. Εμφανίζονται οι δικηγόροι που έχουν δουλειά τους να κυνηγούν αυτούς που αναπαράγουν ή εξελίσσουν ή αντιγράφουν τη μουσική, την επιστήμη, τη θεραπεία. Και όλοι αυτοί, οι οποίοι παίρνουν λεφτά στη θέση του δημιουργού, μιλούν για προστασία δικαιωμάτων του δημιουργού. Φυσικά, μιλούν για εμπορικά δικαιώματα.
Για όσους δεν το ξέρουν ήδη:
  • οι επιστήμονες δεν μπορούν να δώσουν την έρευνά τους -  που οι ίδιοι εκπονούν και ομότιμοί τους αξιολογούν χωρίς κέρδος - ανοιχτά, χωρίς να πληρώσουν αδρά. Να το ξαναπώ: αν βγάλω μία εργασία και θέλω να τη δημοσιεύσω σε μεγάλους (ή και μικρότερους) εκδότες και να είναι η δουλειά μου προσβάσιμη από όλους πρέπει να πληρώσω αδρά (δείτε εδώ).
  • ανακαλύψεις και ιδέες που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας, που χρηματοδοτούνται πολύ συχνά από τη φορολογία, καταλήγουν στην  αξιοποίηση από ιδωτικές επιχειρήσεις με κερδοσκοπικό χαρακτήρα (δείτε ένα ενδιαφέρον άρθρο εδώ). Και ταυτόχρονα εμφανίζονται τα λεγόμενα "τέρατα των πνευματικών δικαιωμάτων" (IP trolls): εταιρείες με στόχο να εξαγοράζουν πατέντες (δηλ. πακεταρισμένες περιγραφές ιδεών με τρόπο που να είναι εξαγοράσιμες) και να κάνουν μηνύσεις σε όποιους κάνουν κοντινά πράγματα. Να το πω καλύτερα: έχω μία φοβερή ιδέα για ένα πράγμα που θα αλλάξει τον κόσμο, την πατεντάρω (δηλ. δεν αφήνω άλλους να την χρησιμοποιήσουν χωρίς να μου δώσουν λεφτά), και την πουλάω σε μία μεγάλη εταιρεία (patent troll) που έχει ως μόνο (;) σκοπό να εμποδίσει άλλους να κάνουν παρόμοια πράγματα. Δείτε, γιατί αξίζει πολύ, ποιοι είναι αυτοί και τι κάνουν. Και αν πιστεύετε ότι οι πατέντες υπάρχουν για να "προστατέψουν την πνευματική ιδιοκτησία και τον εφευρέτη" δείτε τα κόστη και σκεφτείτε αν μπορεί ένας άνθρωπος μόνος του να τα καλύψει.
  • οι άνθρωποι που αναπαράγουν τη μουσική δημόσια καλούνται να πληρώνουν αυτά που αυθαίρετα ορίζουν εισπρακτικές εταιρείες που, δήθεν, λειτουργούν για να προστατέψουν τους δημιουργούς (δείτε εδώ). Ναι, αυτό σημαίνει ότι και στο περίπτερο ή στο ταξί να βάλεις μουσική, πρέπει να πληρώνεις. Με εκπλήσσει γιατί δεν πρέπει να πληρώνω ότι τραγουδώ ένα τραγούδι που αγαπώ (εκτός αν πρέπει και είμαι παράνομος...).
  • στον 3ο κόσμο οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες δεν επιτρέπουν να δίνονται φάρμακα κατά του AIDS που εμπίπτουν στις πατέντες τους και ας πεθαίνουν κατά χιλιάδες οι άνθρωποι (δείτε εδώ και εδώ).
Δεν μπορώ άλλο με την πνευματική ιδιοκτησία: είναι μία πλάνη, μία υπερφίαλη σκέψη και πρακτική για το πώς γεννιούνται οι δημιουργίες. Γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει σκληρή δουλειά για να καταφέρεις κάτι. Γνωρίζω τι θα πει να χρειάζεσαι να βγάζεις τα προς το ζειν από αυτό. 
Αλλά δεν ανέχομαι καλλιτέχνες που βγάζουν πολλές φορές  το μισθό ενός εργάτη να απαιτούν να πληρώνονται όταν οι άλλοι παίζουν τα τραγούδια τους και να μπαίνει φυλακή όποιος δεν πληρώνει. Όταν τα ίδια αυτά τραγούδια μιλάνε για τη φρίκη της φυλακής!
Δεν ανέχομαι οι καλύτερες ιδέες της επιστήμης να γίνονται μέσο συναλλαγής στα χέρια άπληστων επενδυτών. Ευρήματα να φυλακίζονται από τους μεταπωλητές-εκδότες της επιστήμης.
Δεν ανέχομαι να πεθαίνουν άνθρωποι, ναι! τα παιδιά μας, επειδή "εκκρεμεί σχετική πατέντα". Επειδή μία εταιρεία, που αποτελείται από ανθρώπους και αυτή, θέλει να βγάλει κέρδη πάνω σε νεκρά παιδιά.

Και επειδή ξέρω ότι θα βρεθούν πολλοί να πουν ότι δεν έχω απόλυτο δίκιο, προσθέτω:
Δεν θέλω να έχω απόλυτο δίκιο. Μου αρκεί αυτές οι σκέψεις να είναι ένα λιθαράκι στο να νιώσουμε κομμάτι μίας ενιαίας ανθρωπότητας, η οποία πάντα τελεί υπό εμφύλιο: φτιάχνει μηχανισμούς που υπονομεύουν την ειρήνη, την αλληλοϋποστήριξη, την κοινή εξέλιξη, την αγάπη. Και να αλλάξουμε αυτήν την ανθρωπότητα, για να λήξει ο εμφύλιος.

Ως εδώ λοιπόν. Τίποτε από αυτά που γράφω δεν είναι ιδιοκτησία μου. Κάντε ό,τι θέλετε με αυτό το κείμενο. Ελπίζω και εμπιστεύομαι ότι θα το κάνετε με τις καλύτερες προθέσεις.

30 Οκτ 2012

Ελλάδα, Φθινόπωρο 2012

Το να μιλήσω για όμορφα πράγματα τέτοιες μέρες, μάλλον θα με κάνει εξωγήινο, ή παρανοϊκό. Ευτυχώς, δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν από τους δύο χαρακτηρισμούς.

Τους τελευταίους 2 μήνες έχω ανακαλύψει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν πώς να κάνουν αυτό που αγαπούν, σε ένα κράτος που δε βοηθά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω όταν απολύονται, αλλά παλεύουν να φτιάξουν το δικό τους αύριο μέσα από σκληρή δουλειά. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται πέρα από αυτά που προβάλλονται από τα μέσα.Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν ανθρώπους στα μάτια, τους μαθαίνουν και τους αξιολογούν ως χαρακτήρες και όχι ως επαγγέλματα ή θέσεις.

Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις μπαίνουν στον κόσμο της ποίησης, ενώ η εποχή μόνο ποιητική δεν είναι. Γνώρισα ανθρώπους που μοιράζονται με τα παιδιά τη χαρά της επιστήμης, και αποτελούν παράδειγμα για όλον τον κόσμο, που μεταδίδουν γνώση με ομορφιά και τέχνη, ενώ το κράτος υπονομεύει τη διδακτική, την τέχνη, την παιδεία. 

Υπάρχουν ερασιτέχνες (λέξη άρρηκτα συνδεδεμένη με τον έρωτα, και ετυμολογικά...) ραδιοφωνικοί παραγωγοί που δουλεύουν με μεράκι στον κόσμο του διαδικτυακού ραδιοφώνου. Εκεί βρίσκεται ένας κόσμος όπου οι ακροατές μετρώνται σε δεκάδες, αλλά η δημιουργικότητα σε τόνους.  Αυτοί οι παραγωγοί μοιράζονται μουσική, όσο παράλληλα η μουσική βιομηχανία αποσυνδέει τη μουσική από το να μοιράζεσαι. Εξίσου ικανοί ερασιτέχνες ραδιοφωνικοί παραγωγοί μοιράζονται νέα για επιστήμη, τη στιγμή που  "επαΐοντες" προσπαθούν να δείξουν ότι η επιστήμη πρέπει να είναι κλειστή και πατενταρισμένη.


Είναι δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό. Τα όνειρα σπανίζουν, η μιζέρια βασιλεύει. Οι άνθρωποι χάνουν το στόχο τους. Σε όλη αυτήν την αναμπουμπούλα υπάρχει, όμως, η ελπίδα ότι όταν χάνεις ένα στόχο, αναζητάς άλλον
Για χρόνια ήμασταν κοντόφθαλμοι και οι στόχοι μας αξιολογούνταν σε χρήμα. Ήταν το πανωφόρι μας φτιαγμένο από τα χρήματα που κερδίζαμε και το πρόσωπό μας ζωγραφισμένο με βάση το κοινωνικό μας status.
Στον πρώτο άνεμο του φθινοπώρου το χρήμα μας εγκατέλειψε και το status μας υποβαθμίστηκε, και είναι η γύμνια μας που μάς χτυπά την πόρτα. Είναι ευκαιρία να βρούμε ενδύματα που δε θα διαλυθούν στον πρώτο άνεμο.

Τα ενδύματα αυτά τα ράβουν, μέρα τη μέρα, αντιπαλεύοντας καθημερινά δυσκολίες, οι νέοι άνθρωποι. Ένα έχουμε χρέος να κάνουμε: να πιστέψουμε στην προσπάθειά τους. Αρκετά με τη δυσπιστία. Είναι στιγμή να έχουμε θέση και δράση, όχι γνώμη και αδράνεια. Είναι στιγμή να στηρίξουμε όλους αυτούς που δουλεύουν χωρίς να το διαλαλούν.


Στη δική μου Ελλάδα, κάθε μέρα αναγεννιέται το πνεύμα όλων των ανθρώπων που πολέμησαν για το καλύτερο. Στο δικό μου κόσμο, κάθε προσπάθεια για βελτίωση είναι κοινή. Στο δικό μας κόσμο, όλα συμβαίνουν τώρα, δίπλα μας, έξω από τηλεοράσεις και φήμες. Αναζητήστε. Και την επόμενη φορά που θα μας ρωτήσουν πώς πάει η Ελλάδα, υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα να πούμε από το "χάλια".

15 Αυγ 2012

"Στα ηλιοσκαλοπάτια"

Ακούγοντας κάποιες από αυτές τις μουσικές που κάνουν τα φτερά μας να σκιρτούν, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για το πώς από "τα ηλιοσκαλοπάτια" βρέθηκα εδώ που βρίσκομαι, 15 Αυγούστου 2012, να προσπαθώ να περισώσω ό,τι έχει μείνει από την ψυχή μου, περαστικός από μία Αθήνα φάντασμα.

Σε αυτό το ιστολόγιο τα λόγια επιδιώκω να είναι λόγια ενθάρρυνσης, ή συμβουλής. Σήμερα θα είναι λόγια διαπίστωσης.

Γεννήθηκε ο άνθρωπος στα χώματα και στα δέντρα, ως ένας υπέροχος ανάμεσα σε πολλά υπέροχα, μοναδικός και σημαδεμένος. Σημαδεμένος με ψυχή και πνεύμα και λόγο και βούληση και ελπίδα, και όλα αυτά τα υπέροχα υπάρχοντα, που κουβαλάει μαχόμενος και μαινόμενος στη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Και αναζήτησε τροφή και στέγη. Και αναζήτησε συντρόφους για να μη ζει μόνος. Και γίνηκαν ομάδες και οικισμοί πόλεις για να συνυπάρξει ο άνθρωπος και γεννήθηκε η κοινότητα και η πολιτεία. Και μέσα σε όλα αυτά, γέννησε το πνεύμα και ο λόγος τους φιλοσόφους, που αναζήτησαν τις αλήθειες, τις λογικές και τις εξηγήσεις. Και παράλληλα η αναζήτηση ή η αποκάλυψη γέννησε τις θρησκείες που μίλησαν με την πίστη για τις αιτίες της αλήθειας και τους δρόμους της ζωής με νόημα. Και η φιλοσοφία γέννησε την επιστήμη, την έρευνα και την πρόοδο, και η ηθική - γέννημα της ψυχής, του πνεύματος και του λόγου - καλείται να φυλάει τα όρια της ανθρωπιάς από τη δίψα της ανεξέλεγκτης προόδου.

Και σήμερα τι ζω;

Όταν έχασα τη γη μου και έγινε εμπόρευμα και μου λείψανε οι ρίζες, τα φύλλα και οι καρποί, αντί για να διεκδικήσω τη γη μου, έφερα λίγο χώμα να χωρέσω τη ζωή μέσα σε γλάστρες. Και επειδή δεν μπορείς να μεγαλώσεις λουλούδια και καρπούς μέσα σε ένα δράμι γης, εφηύρα όλες αυτές τις συσκευές που ξεγελούν τη ζωή, για να ξεχνιέται και να χωράει στο δράμι μου. Και εκπλήσσομαι που η ζωή βλασταίνει αλλιώτικα, βιασμένα και φθαρμένα.

Όταν μου λείψαν τα ζώα και τα πουλιά, και τα ψάρια, τα έβαλα σε κλουβιά να μου κρατούν συντροφιά μέσα στην απανθρωπιά μου. Και τους έβαλα καναβούρι για να κελαηδούν, για να ξεγελάσω το κελάηδημα και να χωράει στο κλουβί μου.

Και ο ήλιος γίνηκε εχθρός, γιατί σκέπασα το χώμα με τόση άσφαλτο που έγινε ο δρόμος μου πυροστιά, και τι σπίτι κλίβανος. Και η βροχή έγινε χείμαρος, γιατί έκλεισα τις διόδους της και γελάστηκα ότι θα την τιθασεύσω, χωρίς αγάπη και προσοχή, αλλά μόνο με αυτήν την αδηφάγα πανουργία μου. Και έφτιαξα τα κλιματιστικά, για να μπορέσω να ζήσω στην πνιγμένη, αδιέξοδη, προσωπική μου φυλακή. Και βρώμισα τη θάλασσα, έφτιαξα μικρά κουτιά με νερό, για να καθαρίσω με χημικά το νερό στο δικό μου μικρό, προσωπικό κουτί, που το είπα "πισίνα".

Όταν έφτιαξα πλούτο χωρίς αυταξία, έρμαιο των οικονομικών συστημάτων που ορίσανε την αξία της ζωής ως μετρήσιμη και τους ανθρώπους ως ποσοστά, έτρεξα να αρπάξω αυτόν τον νέο πλούτο. Και γίνηκα πλούσιος και φοβήθηκα τους γύρω μου, και κλείστηκα πίσω από κλειδαριές και φράγματα. Και έκανα συνεργάτες τους αποδοτικούς, και όρισα μέτρα για τη δουλειά που αξιολογείται με αριθμούς και όχι με αγάπη και μεράκι.

Έκανα τη φιλοσοφία ενταγμένη και την επιστήμη σύστημα, γιατί η αναζήτηση δε βάζει όρια, η προσπάθεια δεν εκφράζεται αριθμητικά. Έκανα την ιδέα "πατέντα", για να μη τη μοιράζομαι. Έκανα τη δημιουργία και την έκφραση προϊόν εμπορικής αξιοποίησης και έβαλα το δικαίωμα στη μοιρασιά κάτω από νόμους διεστραμμένους και άνομους.
Ονόμασα το πνίξιμο της κοινής παράδοσης και δημιουργίας "ατομικό πνευματικό δικαίωμα", σκοτώνοντας ότι χιλιάδες χρόνια επιζούσε ως μοιραζόμενη, αειζώντανη, εξελισσόμενη, κοινή γνώση και προσφορά. Και ονόμασα "παγκοσμιοποίηση" το να είμαστε όλοι ίδιοι, άκοσμοι και άοσμοι, ομοιόμορφοι και άσχημοι, ανέραστοι και πεπερασμένοι.

Έκανα τη θρησκεία κανόνες γενικούς και αυστηρούς, και αντί για ζωή ενσυνείδητη και ελεύθερη, τη στοίβαξα μαζί με ό,τι μικρότητα, ανασφάλεια και υπεροψία είχα για να τη φέρω στα μέτρα μου. Για να μη χρειάζεται να κοιτάζω σε κάτι καλύτερο, για να μη χρειάζεται να αφήσω τη ζωή μου, ως ελεύθερη προσφορά, στο Θεό που θα με κάνει να δω και να ζήσω παραπέρα.

Όταν το παιδί μου γεννήθηκε, κοίταξα να το χωρέσω στον κόσμο που εγώ ήξερα, μη και βγει από το κλουβί μου και φτιάξει δικό του κλουβί. Και του ονόμασα τα όνειρα αυταπάτες, τους στόχους ουτοπίες και το ρεαλισμό ιδεαλισμό. Και έβαλα τις γνώμες σε καλούπια και τους έδωσα ονόματα, για να μη χρειάζεται να ξεχωρίζω τους ανθρώπους ως μοναδικές, αδιαχώριστες, εκπληκτικές, αναντικατάστατες οντότητες. Την αλήθεια την έβαλα σε βιβλία και ιστοσελίδες, ως σταθερό, αδιατάρακτο προϊόν, και όχι ως αεικίνητο, ανεξάντλητο στόχο ζωής.

Την πολιτεία την έκανα κράτος και τον πολίτη ψηφοφόρο. Την κοινωνία, μάζα και τις γνώμες μετρήσιμες ποσότητες. Όλα σταθερά, κωδικοποιημένα, μετρήσιμα, διαχειρίσιμα, μεταχειρίσιμα και παραποιήσιμα.

Κάθε κουτί που περικλείει τη σκέψη ή τη ζωή, κάθε τι πεπερασμένο, κάθε ομοιομορφία, κάθε υποχώρηση από την ενότητα, την ποικιλομορφία, τη διαφορετικότητα, κάθε αποδοχή της κατεστημένης κατάστασης ως μόνης δυνατής μπορεί να είναι ένας θάνατος.

Κάθε σκέψη που δεν έχει ως απώτερο στόχο το πιο όμορφο, αγαπημένο, ευτυχισμένο αύριο, κινδυνεύει να είναι φτωχή και καταδικασμένη. Κάθε απλούστευση, γενίκευση, κάθε στερεότυπο και προκατάληψη μπορεί να είναι ένας τοίχος που να μας εμποδίζει να πάμε παραπέρα. 

Κάθε αριθμός είναι ένας ακριβοδίκαιος, αλλά και επικίνδυνος σύμβουλος. Κάθε σύστημα ένα χρήσιμο, αλλά επικίνδυνο εργαλείο. Οι ρόλοι που παίρνουμε ή μας ανατίθενται μπορεί να είναι άστοχα προσωνύμια που προσπαθούν να περιγράψουν κατανοητά την πολύπλευρη, ρευστή φύση ενός ανθρώπου.

Κι εμένα μη με πιστεύετε: αλλά ακούστε με. Τα λόγια που μοιράζομαι είναι τα λόγια που μου ψιθυρίζει κάθε μέρα, ασθμαίνοντας, η άρρωστη ψυχή μου. Και δε θα αφήσω πάλι να έχει η ζωή μου "διακοπές", και ξεκούραση με αρχή και τέλος. Κάθε δική μου μέρα θα επιδιώξω να είναι ένας όμορφος, αειπάρθενος αγώνας, ένας χείμαρρος δημιουργικότητας και αγάπης, ένας δρόμος προς το φως. Και θα χρειάζομαι όλους όσουν με αγαπούν να με σηκώνουν τις άπειρες φορές που θα πέσω. 

Αλλά δεν ήρθα εδώ για πλάκα. Ήρθα να ζήσω, εκεί, στα ηλιοσκαλοπάτια, που με έμαθε η μάνα μου να ζω.

2 Μαΐ 2012

Πράττοντας: SciFY

Θα αντιταχθώ για μια ακόμη φορά στα πράγματα που με θίγουν πιο πολύ: τον κυνισμό, την έλλειψη επιλογών και ονείρων. Και δε βρίσκω καλύτερο τρόπο να πετύχω αυτήν την αντίσταση από το να φτιάξω τις επιλογές μου με τα ίδια μου τα χέρια, βασισμένος στα πιο παράδοξα όνειρά μου.
Στους στόχους που είχα θέσει σε προηγούμενη ανάρτηση υπήρχε ο ακόλουθος στόχος:
"Να φτιάξω έναν οργανισμό που να μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία δωρεάν, ό,τι καλό και χρήσιμο έχει να επιδείξει η επιστήμη, πέρα από πατέντες και κερδοσκοπία."

Τις πρώτες ημέρες του Απριλίου το όνειρό μου απέκτησε υπόσταση με τη βοήθεια φίλων και συνεργατών. Το όνομα αυτού: SciFY (μπορείτε δείτε μία εισαγωγική σελίδα εδώ).
Μη κερδοσκοπική εταιρεία. Βασισμένη μόνο σε δωρεές (crowd-funding) και προσωπικό πάθος. Με στόχο να κάνει την τεχνολογία αιχμής διαθέσιμη σε όλους, δωρεάν και ακολουθώντας τις αρχές του ανοιχτού λογισμικού (open source software) και υλικού (open hardware). 
Μετρά ήδη περισσότερους από 10 ανθρώπους που συνεργάζονται, προσφέροντας προσωπική προσπάθεια και άπειρες ιδέες (ευχαριστώ Αντώνη, Αφροδίτη, Βασίλη Σ., Βασίλη Γ., Γωγώ, Γιώργο Κ., Δημήτρη, Παναγιώτη Γ., Παναγιώτη Τ.). Από το Μάρτιο 2012 (πριν καν υπάρξει ως εταιρεία) μέχρι σήμερα κυοφορεί τα πρώτα παιδιά της. Σύντομα θα φέρουμε τα παιδιά αυτά στον κόσμο και θα τα κάνουμε διαθέσιμα σε όλους.

Γιατί τώρα; Γιατί τα όνειρα δεν καταλαβαίνουν από καιρούς και δυσπιστίες.
Γιατί μη κερδοσκοπικό; Γιατί το πιο μεγάλο κέρδος είναι να μοιράζεσαι αυτά που ξέρεις και να τα βλέπεις να γίνονται κοινό κτήμα. Γιατί το πιο μεγάλο κέρδος είναι να κερδίζουν όλοι, κι εμείς μαζί.
Γιατί δωρεάν και ανοιχτά όλα; Για τον ίδιο λόγο που θεωρώ ότι και η τέχνη πρέπει να είναι ανοιχτή και διαθέσιμη. Η επιστήμη είναι ο αγώνας λίγων να κατακτήσουν ένα κομμάτι της γνώσης που ανήκει σε όλους. Και η δουλειά μας, όσων ασχολούμαστε με την επιστήμη, θεωρώ ότι είναι απλώς να επιστρέψουμε όποιο κομμάτι πέσει στα χέρια μας στον ιδιοκτήτη του: την ανθρωπότητα.
Μα, με τι ασχολούμαστε τελικά;  
Μπορείτε να φανταστείτε ανθρώπους με αναπηρία να διευκολύνονται από συστήματα τελευταίας τεχνολογίας για τη μετακίνησή τους, ή τη χρήση του υπολογιστή, σε καθημερινή βάση; 
Μπορείτε να φανταστείτε εφαρμογές που θα συνοψίζουν πληροφορία από πολλαπλές πηγές (για να ευνοήσουν την πολυφωνία και τη δυνατότητα διασταύρωσης) απευθείας στον υπολογιστή ή στο κινητό μας; 
Μπορείτε να φανταστείτε υπολογιστές που να δωρίζονται στα σχολεία που δεν έχουν;
Μπορείτε να φανταστείτε συστήματα που να προλαμβάνουν ατυχήματα, υποβοηθώντας οδηγούς;
Με αυτά ασχολούμαστε. Βάζοντας δικό μας κόπο και μεράκι. Και με την πίστη ότι θα πείσουμε το συντομότερο για το πόσο αγαπούμε αυτό που κάνουμε. Με την πίστη ότι θα βρούμε και άλλους που να θέλουν το ίδιο και θα μας τιμήσουν με τις ιδέες, την εμπιστοσύνη και την στήριξή τους.
Με το όνειρο να αναδειχθεί το άτομο και η προσφορά του, μέσα σε ένα σύνολο συνεργατών και συνοδοιπόρων και να γίνει η επιστημονική εφαρμογή καθημερινότητα και κομμάτι ευημερίας.
Κρατήστε τα αυτιά και τα μάτια σας ανοικτά. Σύντομα θα συναντηθούμε.

Καλή σου αρχή όνειρό μου.

1 Μαρ 2012

Πράττοντας: Art.Shard

Αρκετό καιρό τώρα ετοιμάζω πράγματα που είναι ώρα να τα μοιραστώ. Θέλοντας να συμμετέχω στη δράση εκείνη που δεν περιορίζεται σε ιστολόγια και ευχολόγια, έθεσα τρεις στόχους:
  1. Να ξαναφέρω την τέχνη στη θέση της: στην καθημερινότητά μας. Για ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Και να μπορεί ο καθένας να μοιραστεί ελεύθερα τα πονήματα της ψυχής του, πέρα από εκδότες και copyright, εφόσον το θέλει.
  2. Να βοηθήσω νέους ανθρώπους να βρουν το δικό τους δρόμο και να αξιοποιήσουν τις (ερευνητικές ή επαγγελματικές) δυνατότητές τους, αμβλύνοντας τα προβλήματα που το τρέχον σύστημα θέτει. Για να μην περάσουν οι νεώτεροι ό,τι περνάμε και περάσαμε εμείς.
  3. Να φτιάξω έναν οργανισμό που να μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία δωρεάν, ό,τι καλό και χρήσιμο έχει να επιδείξει η επιστήμη, πέρα από πατέντες και κερδοσκοπία.
Εδώ θα σας μιλήσω για τον πρώτο στόχο, και πώς εγώ οραματίστικα και υλοποίησα το δικό μου λιθάρι προς το όνειρο. Το λιθάρι μου λέγεται Art.Shard. Δείτε το εδώ: http://art.shard.webplanet.gr/

Και, επειδή είμαστε στη βιαστική εποχή του Internet και μπορεί να μην μπείτε καν στον κόπο να δείτε τη σελίδα, αναπαράγω από εκεί:

"Το Art.Shard είναι:
  • μία κοινότητα ανθρώπων που θέλουμε να ξαναβάλουμε την τέχνη, σε όλες της τις εκφάνσεις, στην καθημερινότητά μας.
  • ένας ιστοχώρος, όπου κάθε ένας μπορεί να μοιράζεται τη δική του δημιουργία, πέρα από κυκλώματα και συμφέροντα.
  • μία συλλογή από καταθέσεις ψυχής, ανθρώπων που μέχρι σήμερα φοβόντουσαν το πώς θα κριθεί το έργο τους πριν φτάσει στο κοινό.
  • μια βουτιά στην πιο όμορφη πλευρά του να μοιράζεσαι: το να μοιράζεσαι με όλους.

Και το Art.Shard είναι πάνω από όλα ο τρόπος να βάλει ο καθένας το θραύσμα της τέχνης που έχει μέσα του στα χέρια όλων των υπολοίπων, για να γίνει η τέχνη και πάλι ενιαία και κοινή, πέρα από συμφέροντα."

Αν σας αρέσει, μην περιοριστείτε στο να το πείτε σε άλλους: βάλτε το δικό σας λιθαράκι σε αυτήν την προσπάθεια, με όλα τα κείμενα, τους στίχους, τα τραγούδια, τις φωτογραφίες που ντρεπόσασταν να μοιραστείτε. Η τέχνη είναι για να τη γεννάει ο καθένας και για να την απολαμβάνουν όλοι.
Και για να μην με λέτε άτολμο, εκεί θα μπορέσετε να ακούσετε και τη δική μου φωνή. Ερασιτεχνικά, αλλά με πολλή αγάπη.

6 Φεβ 2012

Η βελόνα στο πικάπ

Ξέρετε γιατί αγαπώ τους δίσκους βινυλίου; Γιατί χρειάζονται να ασχοληθείς μαζί τους: να τους βγάλεις από το κάλυμμα, να τους βάλεις στο πικάπ, να αγγίξεις τη βελόνα και να την τοποθετήσεις προσεκτικά επάνω στο αυλάκι. Η βελόνα με τη σειρά της πρέπει να είναι ζυγισμένη και καθαρή, για να μην εκφυλίζει τον ήχο.
Επίσης τους αγαπώ γιατί μεταφέρουν την ιστορία τους. Θυμάμαι ακόμη το δίσκο των Zeppelin του Xάρη που γράφτηκε σε κασέττα μαζί με το λεκέ του καφέ επάνω του (ναι, ακόμη έπαιζε μια χαρά). Έχω δίσκο των Deep Purple (Stormbringer) όπου ο προηγούμενος ιδιοκτήτης καταγράφει στο κάλυμμα τους δίσκους που ήθελε να πάρει. Ένα μικρό προσωπικό ημερολόγιο, που μεταφέρθηκε 40 χρόνια μετά.
Τους αγαπώ επειδή σε κάποιους τα εξώφυλλα είναι μικρά (ή μεγάλα) αριστουργήματα: Jethro Tull -  Thick as a Brick (εφημερίδα), Eloy - Eloy (σκουπιδοντενεκές που ανοίγει το καπάκι του), και μία απίστευτη σειρά από πίνακες στα εξώφυλλα: Steve Hackett στο Voyage of the Acolyte, Jethro Tull στο Aqualung, Grobbschnitt στο Rockpommel's Land, Eloy στο Ocean και το Inside. Πιστέψτε με, η λίστα θα είχε πολλούς ακόμη.
Όλη αυτή η, φαινομενικά αλλοτινή, τρυφερότητα και προσοχή είναι που μας κρατά στα πόδια μας. Από τη γλάστρα, όπου ένα φυτό μεγαλώνει με τους ρυθμούς του, μέχρι την υπομονετική - πέρα από κάθε ποίηση - αγκαλιά των γονιών, είναι η φροντίδα και η ιστορία που γεννά την ομορφιά. Κάθε άγγιγμα με υπομονή και προσοχή, κάθε βελόνα που ακουμπάμε με ηρεμία, θα γεννά μουσική και ζωή.
Δε θα ακούσω άλλο για τους ρυθμούς της εποχής, γιατί εγώ και κάθε ένας γύρω μου είναι η εποχή. Δε θα ακούσω για ανταγωνισμό, σε μία χώρα και ένα λαό (παγκόσμιο) που ματώνει από αυτόν τον ανταγωνισμό. Στα δικά μου χωράφια, που δεν έχουν ιδιοκτήτες και τσιφλικάδες, τα πάντα θα ακολουθούν τους ρυθμούς της ζωής: αργούς και μεστούς. Κι ας παλεύω κάθε μέρα με το μυαλό μου, για να του αποδείξω ότι ο χρόνος δε μετριέται με σχέδια και άγχη, αλλά με πράξεις.
Και κάθε μέρα, θα βγάζω προσεκτικά από το - όλο ιστορία - κάλυμμά τους τις φιλίες, τις αγάπες και τα όνειρά μου. Θα τα βάζω στο πικάπ του πολύτιμου χρόνου, θα αγγίζω τη βελόνα της πράξης και θα την τοποθετώ προσεκτικά επάνω στο αυλάκι της σκέψης. Και θα την έχω ζυγισμένη τη βελόνα, για να μην εκφυλίζεται η μουσική. Για να μην εκφυλίζεται η ζωή μου.