Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα μιλήσει για μία προσπάθεια που άρχιζε με το όνομα SciFY. Τον ένα χρόνο που η SciFY υπάρχει, έμαθα πολλά για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Και το καλύτερο: χωρίς να χρειαστεί να το δω μέσα από κάποιο τηλεοπτικό, κομματικό ή άλλο βρώμικο πρίσμα.
Στον έναν αυτό χρόνο είδα νέα παιδιά που χτίζουν το μέλλον τους δρώντας και ιδρώνοντας, όπως πάντα γινόταν. Έμαθα για επιστήμονες που διαπρέπουν μέσα στη μιζέρια, για συλλογικότητες και χώρους που γεννάνε ευκαιρίες για άλλους. Είδα σε διαγωνισμούς καινοτομίας στην άλλη άκρη της Γης οι 2 στους 10 φιναλίστ να είναι Έλληνες. Είδα νέα διαδικτυακά μέσα (διαδικτυακά ραδιόφωνα και τηλεοπτικές εκομπές) που διεκδικούν μία θέση στην καρδιά και τη ζωή μας με αξιώσεις. Γνώρισα ανθρώπους από ενεργούς φοιτητικούς συλλόγους που εξάγουν και εισάγουν γνώση (AIESEC, EESTEC, IEEE) με σεμινάρια και εκδηλώσεις. Είδα προσπάθειες για υγιή ενσωμάτωση των νέων στον ενεργό πολιτικό βίο. Στη γειτονιά μου η εκκλησία, μέσα από τους ανθρώπους που συνεισφέρουν σε χρήματα και προσπάθεια, σιτίζει 250 οικογένειες (ενώ πριν 3 χρόνια υποστήριζε 25). Βρίσκομαι όλο και συχνότερα σε χώρους που δεν απαιτούν χρήματα για να παρέχουν ομορφιά και πολιτισμό (δείτε εδώ και εδώ).
Νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα μελίσσι, κινητικό και εκρηκτικό, έτοιμο να καλλιεργήσει και επιτεθεί, αλλά και με μόνο σκοπό το να καταφέρει να ζήσει ως αύριο. Το βιώνουμε κι εμείς και οι γύρω μας με τρόπο αδιαμφισβήτητο: η προσπάθεια, η πρωτοβουλία, η καινοτομία, η εργατικότητα στη χώρα μου δεν αμείβονται ούτε από το κράτος, ούτε από τις εταιρείες.
Έτσι, μένουν μόνο οι συνάνθρωποι. Αυτοί που πάντα είναι και θα είναι εκεί.
Ο κόσμος αλλάζει με τρόπο που δε φανταζόμαστε. Κάθε ανάγκη γεννά ήρωες και προσφέροντες. Κάθε σκοταδισμός γεννά φωστήρες, κάθε ανηθικότητα αναδεικνύει φάρους ηθικής. Αλλά φυσικά, μην περιμένετε να τους βρείτε σε τηλεοπτικές εκπομπές ή πρωτοσέλιδα ή ιστοχώρους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν.Και τα κάνουν σιωπηλά. Ας τους αναζητήσουμε και ας μην τους εμποδίσουμε να προσφέρουν με την κακοκαρδία και τη μικρότητά μας.
Ελπίδα, κυρίες και κύριοι! Αυτό με έμαθε ένας χρόνος συναναστροφής με νεαρούς και μεγάλους Έλληνες. Αυτή η ανορθόδοξη, ανήσυχη, αταίριαστη, απερίγραπτη εμμονή να βλέπεις φως πίσω από το σκοτεινό μπερντέ της δημοσιότητας. Και όταν θα αρχίσει να ξεθωριάζει μέσα μου, όταν οι πραγματικές δοκιμασίες χτυπήσουν κι εμένα, θα χρειάζομαι εσάς να μου τη θυμίσετε.
Στον έναν αυτό χρόνο είδα νέα παιδιά που χτίζουν το μέλλον τους δρώντας και ιδρώνοντας, όπως πάντα γινόταν. Έμαθα για επιστήμονες που διαπρέπουν μέσα στη μιζέρια, για συλλογικότητες και χώρους που γεννάνε ευκαιρίες για άλλους. Είδα σε διαγωνισμούς καινοτομίας στην άλλη άκρη της Γης οι 2 στους 10 φιναλίστ να είναι Έλληνες. Είδα νέα διαδικτυακά μέσα (διαδικτυακά ραδιόφωνα και τηλεοπτικές εκομπές) που διεκδικούν μία θέση στην καρδιά και τη ζωή μας με αξιώσεις. Γνώρισα ανθρώπους από ενεργούς φοιτητικούς συλλόγους που εξάγουν και εισάγουν γνώση (AIESEC, EESTEC, IEEE) με σεμινάρια και εκδηλώσεις. Είδα προσπάθειες για υγιή ενσωμάτωση των νέων στον ενεργό πολιτικό βίο. Στη γειτονιά μου η εκκλησία, μέσα από τους ανθρώπους που συνεισφέρουν σε χρήματα και προσπάθεια, σιτίζει 250 οικογένειες (ενώ πριν 3 χρόνια υποστήριζε 25). Βρίσκομαι όλο και συχνότερα σε χώρους που δεν απαιτούν χρήματα για να παρέχουν ομορφιά και πολιτισμό (δείτε εδώ και εδώ).
Νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα μελίσσι, κινητικό και εκρηκτικό, έτοιμο να καλλιεργήσει και επιτεθεί, αλλά και με μόνο σκοπό το να καταφέρει να ζήσει ως αύριο. Το βιώνουμε κι εμείς και οι γύρω μας με τρόπο αδιαμφισβήτητο: η προσπάθεια, η πρωτοβουλία, η καινοτομία, η εργατικότητα στη χώρα μου δεν αμείβονται ούτε από το κράτος, ούτε από τις εταιρείες.
Έτσι, μένουν μόνο οι συνάνθρωποι. Αυτοί που πάντα είναι και θα είναι εκεί.
Ο κόσμος αλλάζει με τρόπο που δε φανταζόμαστε. Κάθε ανάγκη γεννά ήρωες και προσφέροντες. Κάθε σκοταδισμός γεννά φωστήρες, κάθε ανηθικότητα αναδεικνύει φάρους ηθικής. Αλλά φυσικά, μην περιμένετε να τους βρείτε σε τηλεοπτικές εκπομπές ή πρωτοσέλιδα ή ιστοχώρους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν.Και τα κάνουν σιωπηλά. Ας τους αναζητήσουμε και ας μην τους εμποδίσουμε να προσφέρουν με την κακοκαρδία και τη μικρότητά μας.
Ελπίδα, κυρίες και κύριοι! Αυτό με έμαθε ένας χρόνος συναναστροφής με νεαρούς και μεγάλους Έλληνες. Αυτή η ανορθόδοξη, ανήσυχη, αταίριαστη, απερίγραπτη εμμονή να βλέπεις φως πίσω από το σκοτεινό μπερντέ της δημοσιότητας. Και όταν θα αρχίσει να ξεθωριάζει μέσα μου, όταν οι πραγματικές δοκιμασίες χτυπήσουν κι εμένα, θα χρειάζομαι εσάς να μου τη θυμίσετε.
