Την είδα να περιστρέφεται, σα σε χορό, και να ζαλίζεται χωρίς να σταματά, στον ίλιγγο ζητώντας την ελευθερία της.
Να λερώνεται στη λάσπη, όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο επίμονα, σα να ζητά το κοίτασμα μέσα στο βούρκο.
Στεκόταν, άλλοτε, σιωπηλή στην άκρη του γκρεμού, να ζυγιάζεται απέναντι στους αέρηδες, για να δει ποιος είναι πιο ανάλαφρος, πιο γρήγορος και φευγαλέος.
Μέσα στην παγωμένη θάλασσα την είδα να μετριέται με τα κύματα, όλο και πιο μεγάλα, όλο πιο απειλητικά κύματα, με αυταπάρνηση και λήθη, αλλά με ένα βάθος δυσθεώρητο.
Απάνω στη γης της ένιωσα να ιδρώνει, δίπλα σε άλλες ζωές, ζωώδεις και συντροφικές, για να βοηθήσει την πέτρα να γεννήσει. Αυλακιές σε αυλακιές, σαν τις ρυτίδες τις ιερές του δοκιμασμένου, τις όμορφες του χαμόγελου, τις σκληρές του καμάτου, τη ζώνανε, μα η ίδια αναπάντεχα ατσαλάκωτη στην απλότητά της.
Μιαν άλλη εποχή, σε άλλο τόπο, την είδα να τη φτιασιδώνουν άχαρα, χαλνώντας με πλουμίδια τη δωρική της ύπαρξη, τη στιβαρή της λεπτότητα και χάρη, που συγκινεί τα μάτια που δύνανται να δουν.
Σε καπηλειά είδα να βιάζει τον εαυτό της, σε πολέμους να ζητά το δίκιο, σε φυλακές τη λύτρωση και σε ολόθερμα, φλεγόμενα συλλαλητήρια να εκδύεται τη μοναδικότητά της, δώρο στο πλήθος ή στον όχλο.
Την είδα να υφαίνει με αγάπη ιστορίες που δεν έζησε, να κοιτιέται στον καθρέπτη άλλων, να κλαίει πινελιές και να γελά τραγούδια, να αναθεματίζει πόνους και να ευλογεί χαρές.
Την ίδια να ξεχειλίζει με δύναμη, όταν χέρια και πόδια ενέδωσαν, να μεγαλώνει στη συρρίκνωσή της, να αναλάμπει στην απλότητα και να ορθώνει ανάστημα μεγαλύτερο από βουνά, κραταιότερο από ωκεανούς, πιο ανίκητο από το χρόνο.
Ολάνθιστη την είδα να στέκεται μπροστά σε μύριους βωμούς, μα ένας μόνο να της πρέπει. Και νύφη ολόδροση να γίνεται μόνο στο δώσιμο, στη μοιρασιά, στη γενναιοδωρία και τη συγχώρεση.
Ω, ψυχή, μεγάλη αναζητήτρια, μεγάλη αθλήτρια, μεγάλη προδωμένη!
Ω, ψυχή, αντιλάλημα αθανασίας σε έναν κόσμο θανάτου!
Ω, ψυχή, που μια ζωή τη ζεις μες στις σκιές, το σπήλαιο προσπαθώντας να νικήσεις - τη θανατερή θαλπωρή του γνωστού - για να ντυθείς την ομορφιά μιας Ελευθερίας, που μόνο μέσα από το θάνατο νικιέται!
Ω, κατάκοπη, ανίκητη, Ψυχή!
