Πόσο το επιθυμώ να γίνω μια ψηφίδα στο μωσαϊκό του κόσμου. Στα χέρια του Μεγάλου Καλλιτέχνη να λαξευτώ μέρα τη μέρα της ζωής μου για να χωρέσω, να συγχωρέσω στον κοινό μας τόπο με τις άλλες ψηφίδες, την κοινή μας θέση στο μωσαϊκό του χρόνου. Να καταλάβω πώς όλοι οι προηγούμενοι, μα όλοι, παίζουν το ρόλο τους -στο σήμερα- και επηρεάζουν τις ευκαιρίες μου και τους περιορισμούς μου, πώς οι πιο κοντινοί φαίνεται να διεκδικούν το δικό τους χώρο δίπλα μου, πάνω μου, άλλοτε προσεκτικά και με διάκριση και άλλοτε άγαρμπα και επιθετικά.
Πόσο το επιθυμώ να γίνω μια ταιριαστή ψηφίδα στο μωσαϊκό του κόσμου. Να τρίβονται οι ατέλειές μου στις ατέλειες του κοντινού, του ευρισκόμενου πλησίον, να μάθω τους τρόπους του, τις χαρές και τις λύπες, τις επιδιώξεις και τους φόβους του. Οι επιφάνειές μας να λαμποκοπήσουν στην τριβή της συνύπαρξης και να αντανακλούμε, σαν από πάντα συνταιριασμένοι, παραλλαγές της ίδια λάμψης, αλλά με το δικό μας, μοναδικό σχήμα και χρώμα.
Πόσο το φοβούμαι να γίνω μια ψηφίδα στο μωσαϊκό του κόσμου. Πόσο τα μέσα μου αλυχτούν μόλις σκεφτώ ότι μπορεί να είμαι ακριβώς εξίσου σημαντικός με όλους τους άλλους: ούτε λιγότερο, ούτε παραπάνω. Πόσο τη νιώθω αυτή την άγρια ορμή να ξεχωρίσω, να μην υποταχτώ σε αυτό το σχήμα, να σπρώξω και να ουρλιάξω, να διώξω τους διπλανούς, να κερδίσω το δικό μου, κατάδικό μου χώρο της κορυφής, πάνω από τους άλλους. Πόσο ένας σκοτεινός θυμός θέλει να σπάσει το μωσαϊκό, την κοινή μοίρα, την ιστορία και την κοινή πορεία. Πόσο θα ήθελα να είμαι μεγαλύτερος από τον εαυτό μου... και πόσο αμείλικτα το ξέρω ότι αυτό σημαίνει να μικρύνω και να περιχωρήσω γλυκά, γιατί ακόμη και το το να ξεχωρίσεις πάντα αναφέρεται στους άλλους.
Πόσο βαθύτερα το επιθυμώ να νιώσω τους αρμούς με τις ψηφίδες δίπλα μου, σιγά σιγά, να μας δένουν στην ελευθερία της συνύπαρξης. Πόσο πολύ το θέλω η θέση μου, όταν το θεϊκό υλικό που μας συνδέει στεγνώσει γύρω μου, να είναι αυτή που θα επιτρέψει σε όλους τους επόμενους να χωρέσουν πιο απλά, πιο ξεκούραστα, πιο εύκολα στον κοινό χώρο. Πόσο φαντάζομαι οι προηγούμενες ψηφίδες να κοιτούν με κρυφή περηφάνια την άρρηκτη γραμμή που μας συνδέει. Πόσο ονειρεύομαι να ζωγραφίσουμε μαζί την πιο όμορφη εικόνα, βαθιά ανθρώπινη, με γλύκα και παλμό παθιασμένο, στο ατάραχο πλαίσιο της ιστορίας.
Πόσο το τρέμω μήπως γίνω μια ψηφίδα αταίριαστη και πικρή, μια ατέλεια σε ένα τέλειο σχήμα. Πόσο φοβούμαι ο Καλλιτέχνης πως δε θα ασχοληθεί μαζί μου ή πως θα με πετάξει παραπέρα, έξω από την ομορφιά και τη συνάφεια.
Πόσο γελώ με τον εαυτό μου (και κρυφά θαυμάζω), που φαίνεται πως μέσα μου κάτι έχω από τον Μεγάλο Καλλιτέχνη: μια αγάπη που μου δίνει μάτια με τη βαθιά ανάγκη και επιθυμία, την ανέλπιστη δύναμη να αντικρύσουν το μωσαϊκό. Και πώς στις πιο μεγάλες μου στιγμές το καταφέρνω -ως δώρο, ως χάρη- σε μια τοσοδούλα, ολοταίριαστη ψηφίδα, να έχω τη χαρά να δω τον ίδιο τον Μεγάλο Καλλιτέχνη να περιχωρά και να στριμώχνεται, με ένα χαμόγελο αγαλλίασης, μέσα στη θάλασσα την ατέλειωτη των πολύχρωμων ψηφίδων...
