Το να μιλήσω για όμορφα πράγματα τέτοιες μέρες, μάλλον θα με κάνει εξωγήινο, ή παρανοϊκό. Ευτυχώς, δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν από τους δύο χαρακτηρισμούς.
Τους τελευταίους 2 μήνες έχω ανακαλύψει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν πώς να κάνουν αυτό που αγαπούν, σε ένα κράτος που δε βοηθά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω όταν απολύονται, αλλά παλεύουν να φτιάξουν το δικό τους αύριο μέσα από σκληρή δουλειά. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται πέρα από αυτά που προβάλλονται από τα μέσα.Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν ανθρώπους στα μάτια, τους μαθαίνουν και τους αξιολογούν ως χαρακτήρες και όχι ως επαγγέλματα ή θέσεις.
Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις μπαίνουν στον κόσμο της ποίησης, ενώ η εποχή μόνο ποιητική δεν είναι. Γνώρισα ανθρώπους που μοιράζονται με τα παιδιά τη χαρά της επιστήμης, και αποτελούν παράδειγμα για όλον τον κόσμο, που μεταδίδουν γνώση με ομορφιά και τέχνη, ενώ το κράτος υπονομεύει τη διδακτική, την τέχνη, την παιδεία.
Υπάρχουν ερασιτέχνες (λέξη άρρηκτα συνδεδεμένη με τον έρωτα, και ετυμολογικά...) ραδιοφωνικοί παραγωγοί που δουλεύουν με μεράκι στον κόσμο του διαδικτυακού ραδιοφώνου. Εκεί βρίσκεται ένας κόσμος όπου οι ακροατές μετρώνται σε δεκάδες, αλλά η δημιουργικότητα σε τόνους. Αυτοί οι παραγωγοί μοιράζονται μουσική, όσο παράλληλα η μουσική βιομηχανία αποσυνδέει τη μουσική από το να μοιράζεσαι. Εξίσου ικανοί ερασιτέχνες ραδιοφωνικοί παραγωγοί μοιράζονται νέα για επιστήμη, τη στιγμή που "επαΐοντες" προσπαθούν να δείξουν ότι η επιστήμη πρέπει να είναι κλειστή και πατενταρισμένη.
Είναι δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό. Τα όνειρα σπανίζουν, η μιζέρια βασιλεύει. Οι άνθρωποι χάνουν το στόχο τους. Σε όλη αυτήν την αναμπουμπούλα υπάρχει, όμως, η ελπίδα ότι όταν χάνεις ένα στόχο, αναζητάς άλλον.
Για χρόνια ήμασταν κοντόφθαλμοι και οι στόχοι μας αξιολογούνταν σε χρήμα. Ήταν το πανωφόρι μας φτιαγμένο από τα χρήματα που κερδίζαμε και το πρόσωπό μας ζωγραφισμένο με βάση το κοινωνικό μας status.
Στον πρώτο άνεμο του φθινοπώρου το χρήμα μας εγκατέλειψε και το status μας υποβαθμίστηκε, και είναι η γύμνια μας που μάς χτυπά την πόρτα. Είναι ευκαιρία να βρούμε ενδύματα που δε θα διαλυθούν στον πρώτο άνεμο.
Τα ενδύματα αυτά τα ράβουν, μέρα τη μέρα, αντιπαλεύοντας καθημερινά δυσκολίες, οι νέοι άνθρωποι. Ένα έχουμε χρέος να κάνουμε: να πιστέψουμε στην προσπάθειά τους. Αρκετά με τη δυσπιστία. Είναι στιγμή να έχουμε θέση και δράση, όχι γνώμη και αδράνεια. Είναι στιγμή να στηρίξουμε όλους αυτούς που δουλεύουν χωρίς να το διαλαλούν.
Στη δική μου Ελλάδα, κάθε μέρα αναγεννιέται το πνεύμα όλων των ανθρώπων που πολέμησαν για το καλύτερο. Στο δικό μου κόσμο, κάθε προσπάθεια για βελτίωση είναι κοινή. Στο δικό μας κόσμο, όλα συμβαίνουν τώρα, δίπλα μας, έξω από τηλεοράσεις και φήμες. Αναζητήστε. Και την επόμενη φορά που θα μας ρωτήσουν πώς πάει η Ελλάδα, υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα να πούμε από το "χάλια".
