Παράθυρα

Να αφήσετε τα παράθυρά σας ανοιχτά
γιατί περνάει η ελπίδα απ' έξω.

Γιατί περνάει η ελπίδα και δεν ξέρουμε πόσο θα μείνει.
Γιατί την χτυπάνε αλύπητα, την κυγηγάνε.
Και βαφτίσανε επιστήμη τα αγριόσκυλα που ξαμολύσανε ξωπίσω της.
Και βαφτίσανε ειδήμονες τους διαψευστές κάθε ονείρου.


Να αφήσετε τις πόρτες σας ορθάνοιχτες
γιατί περνάει η ελπίδα απ' έξω.

Γιατί περνάει η ελπίδα και δεν ξέρουμε τι θα μας πει.
Δεν ξέρουμε σε τι χωράφια θα μας σεριανίσει.
Δεν ξέρουμε με τι χαμόγελο θα γιάνει τα σημάδια που άφησαν
στα μυαλά μας οι στατιστικές και οι αριθμοί.

Να αφήσετε τα μυαλά σας ανοιχτά
γιατί περνάει η ελπίδα απ' έξω.

Γιατί περνάει η ελπίδα και δεν ξέρουμε τι θα αλλάξει στα μέσα μας.
Δεν ξέρουμε τι άφταστο θα απαιτήσει να το ζήσουμε.
Δεν ξέρουμε πώς και γιατί θα γίνει το άφταστο δικό μας,
πώς και γιατί ανοίξαμε φτερά που δεν ξέραμε ότι ήταν πριν εκεί.

Να αφήσετε τα μάτια σας ανοιχτά
γιατί περνάει η ελπίδα απ' έξω.

Γιατί δεν ξέρουμε πότε θα την ξαναδούμε.
Κι άμα τη δει κανείς, στα ανέλπιστα τα χρώματα ντυμένη,
θα ζει για πάντα με μία και μόνη ρετσινιά:
πως την είδε την ελπίδα κι έζησε το φως της.

Και δε θα έχει πια δικαιολογίες για τις πράξεις του.

Γυαλίζει ο κόσμος

Γυαλίζει ο κόσμος, πεντάστραφτος στη φτώχια του.
Και λάμπει ο ουρανός, καταγάλανος και παγωμένος.
Παγώσαν τα πόδια μας και τα χέρια μας
να περπατάμε και να αγγίζουμε ξένα όνειρα.
Και κάθε στγμή γίνεται καθρέφτης
της πιο θλιμμένης μας αυγής
και γυαλίζει σαν παραπεταμένο νόμισμα.

Γυαλίζουν οι νιφάδες στα δέντρα,
κρέμονται, έτοιμες να πέσουν
σαν ανυπόμονα παιδιά πριν τη γέννα.
Γυαλίζουν και οι όψεις μας,
σκληρές και άκαμπτες
σε πόνο, μοναξιά και ελπίδα.
Και έτοιμες να πέσουν οι ψυχές μας
να βγουν από τη φυλακή της όψης
να ζεστάνουν το χώμα του μυαλού.

Γυαλίζουν τα τζάμια των σπιτιών
και μέσα τους - για δες! - αντανακλώνται οι φόβοι μας
και όλες οι ημέρες που δεν προλάβαμε να ζήσουμε.

Και είναι αμείλικτα ζεστός  ο ήλιος
και θα ζεστάνει τα χέρια και τα πόδια μας
να αγγίξουμε και τα δικά μας όνειρα.
Είναι αμείλικτα ζεστός
και θα φέρει αυγές σαν αυτές που ονειρευόμασταν παιδιά.
Είναι αμείλικτος ο ήλιος
και θα ιδρώσουν οι όψεις μας,
από κόπο άξιο και ικανό.
Είναι ο ήλιος βασιλιάς
και θα γεννήσουν οι ψυχές μας
όλα όσα χρόνια κείτονται στα σπλάχνα τους
και θα ζεστάνει το χώμα του μυαλού
και θα ανθίσουν οι σκέψεις
και θα σπάσουν τα τζάμια των σπιτιών
να χωρέσουν νέες σκέψεις και νέοι άνθρωποι,
να γίνουν οι φόβοι προκλήσεις
και η γνώση να γίνει εμπειρία.

Και θα πάψει να γυαλίζει ο κόσμος
στην παγωμένη του μοναξιά.
Και θα μάθουμε ότι δεν είναι στη γυαλάδα η τελειότητα.
Θα μάθουμε ότι με χώμα, γρατζουνιές και ιδρώτα
ξεγεννάς τη γη,
χτίζεις σπίτια,
θρέφεις παιδιά,
ζεσταίνεις καρδιές,
καλλιεργείς μυαλά,
φυτεύεις όνειρα,
ζεις.

Κι όλα τα άλλα είναι παραπαίδια.
Παραπαίδια της γυαλάδας μας,
που σπάει με το πέταγμα μιας πέτρας.