Κάθε φωνή μου γέννηση λεπτής διαταραχής
σε τέλμα πανανθρώπινο.
Κάθε γροθιά μου, ανέκφραστη ψυχή.
Ποιός με γονάτισε, χωρίς να το θυμάμαι;
Ποιός με προσπέρασε, χωρίς να με έχει αγγίξει;
Πόσες και πόσες λέξεις θα σεριανίσουν στην αυλή μου,
θα μεγαλώσουνε, θα ανθίσουν κι ύστερα,
με βουβή ανία,
θα ξεβραστούν στις ακτές της λήθης;
Ως εδώ.
Ήρθε η ώρα
να αθροιστούν οι λεπτές διαταραχές,
ήρθε η ώρα να φτιάξει καθείς τη δική του αγορά,
χτισμένη πέτρα - πέτρα, στιβαρά και στέρια, με τις φωνές αυτών που αξίζουν.
Ήρθε η ώρα
να αδράξουν οι εύγλωττοι το λόγο και να τον στίψουν,
να μιλήσουν για αυτούς που δεν ακούγονται,
να αντιλαλήσει η φωνή της ανθρωπιάς
στα βοσκοτόπια της ανίας.
Να γίνει ο λόγος δόρυ και η πένα ακόντιο
σε ειρηνικούς αγώνες.
Πάνω και πέρα από φτωχά, γονατισμένα ήθη.
Να γίνει η αξία τ' άλογο
και ο πόθος το καμτσίκι
κι όλοι να κυνηγήσουμε με τα σκυλιά το ψέμα.
Το ψέμα που αφέθηκε και το μοσχαναθρέφουν
άντρες, γυναίκες και... ωιμέ!...
παιδιά και νέοι συνάμα.
Ως εδώ.
Κι αν μας επείσαν μόνοι μας πως είμαστε όλοι, τάχα:
ΠΟΤΕ μην το πιστέψετε. ΠΟΤΕ.
Κάθε φωνή είναι γέννηση λεπτής διαταραχής
σε τέλμα πανανθρώπινο.
Κάθε στιγμή το τέλμα σα να σείεται σιγά σιγά από μέσα.
Και κάθε τώρα που περνά, κάνει στο τέλμα κύμα.
Και κάθε κύμα που έρχεται, φέρνει στους σάπιους φόβο.
Και κάθε σάπιος που αγρυπνά, χάνει τη δύναμή του.
Κι είμαστε όλοι δυνατοί και όλοι ειρηνευτές.
Κι είμαστε όλοι όμορφοι, μες στις ασχήμιες μέσα.
Κι αγάπη είμαστε άμορφη, ψάχνει την ομορφιά της.
Κι είναι ομορφιά ο διπλανός και οι παραξενιές του.
Κι αν αγαπήσουμε ξανά, θα κάνουμε το τέλμα
ολόδροσο του ποταμού, καθάριο, άγριο ρεύμα.
Και τότε θα ανθίσουνε μες στις αυλές οι λέξεις
και θα περάσουν στα παλιά οι ψεύτικες διαλέξεις.
Ως εδώ.
6 Δεκ 2009
5 Δεκ 2009
Άξια λόγου
Για πολλά χρόνια υπήρχε πρόβλημα με την έκφραση γνώμης. Περίοδοι πολέμων, ισχυρές συγκρούσεις μεταξύ ιδεολογικών, θρησκευτικών, οικονομικών, κομματικών, ποδοσφαιρικών αντιπάλων (η σειρά δεν είναι τυχαία). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, θίγεται ευθέως η δυνατότητα έκφρασης γνώμης, παρουσία εκφραστών της αντίθετης άποψης.
Σήμερα, φαίνεται και ισχύει ότι η πρόσβαση στην έκφραση γνώμης έγινε πραγματικότητα. Κάθε ένας μπορεί να εκφράσει τη γνώμη του. Μπορείς να μιλήσεις στην παρέα σου, στην οικογένειά σου, να διατηρείς ιστολόγιο, να φτιάξεις τον ιστοτόπο σου και να λες ό,τι θέλεις. Χωρίς ιδιαίτερες παρενοχλήσεις, με εξαίρεση ίσως σε κράτη που διατηρούν πολύ σκληρή στάση (π.χ. Κίνα) στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης.
Παραδόξως όμως, φαίνεται ότι αυτό που άλλαξε είναι η ισχύς του λόγου. Όσο καλός ρήτορας και να είσαι, όσο έξυπνος και διορατικός, τα κείμενά σου ή τα λεγόμενά σου θα χαθούν εν μέσω μίας πληθώρας άλλων κειμένων, πιθανώς από αντιστοίχως έξυπνους και διορατικούς ανθρώπους. Γιατί πάνω από τα κείμενά σας στέκονται τα κείμενα αυτών που έχουν συστηματοποιήσει την ενίσχυση του λόγου τους: τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ναι, είναι μαζική ακόμη η ενημέρωση, καθώς δε λαμβάνει υπόψιν ιδιαιτερότητες του καθενός).
Έτσι, ενώ ο λόγος επιτράπηκε σε όλους, η πρόσβαση σε βήμα με υψηλή εμβέλεια υφίστατι έλεγχο. Στα τηλεοπτικά δρώμενα ο διαχειριστής του τηλεοπτικού χρόνου - οικοδεσπότης μπορεί, με πρόφαση τον "γνωστό περιορισμό του τηλεοπτικού χρόνου" να συντομεύσει κάθε συζήτηση κατά το δοκούν. Το ίδιο σε ραδιοφωνικές εκπομπές και περιοδικό τύπο, ο οποίος ούτως ή άλλως δεν ενδείκνυται για άμεσες συζητήσεις. Οπότε τι φαίνεται ότι έμεινε; Το Διαδίκτυο.
Στο διαδίκτυο, όμως, την μεγάλη ισχύ έχουν οι μηχανές αναζήτησης. Το πλήθος των υπαρχουσών σελίδων στο διαδίκτυο καθιστά δυνατή την εύρεση μίας σελίδας κατ' εξοχή εφόσον η τελευταία βρίσκεται στα αποτελέσματα κάποιας μηχανή αναζήτησης. Όμως, σύμφωνα με έρευνες, ήδη το 2οο2 (Jansen2006) το 72% του κόσμου δεν έβλεπε καν τα αποτελέσματα της 2ης σελίδας στις μηχανές αναζήτησης. Με άλλα λόγια, αν μία μηχανή αναζήτησης εμφανίσει το κείμενό μου στην 3η σελίδα αποτελεσμάτων (μια διόλου ευκαταφρόνητη θέση) σήμερα για οποιοδήποτε ερώτημα, η πιθανότητα να διαβαστεί το κείμενο είναι σχεδόν 10% (δείτε και http://www.accuracast.com/search-daily-news/seo-7471/first-page-listings-on-google-even-more-important/). Κατά συνέπεια, ο πόλεμος για τις πρώτες θέσεις είναι δύσκολος.
Ακόμη χειρότερα, έρευνες δείχνουν (Cho2004) ότι νέες σελίδες βρίσκουν δύσκολα το δρόμο τους στις υψηλές θέσεις των μηχανών αναζήτησης, έναντι σελίδων που είναι ήδη γνωστές. Άρα, η αδράνεια της προβαλλόμενης πληροφορίας στις τάξεις του Διαδικτύου φαίνεται να δυσκολεύει τις νέες φωνές.
Και πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή τη ροή της πληροφορίας;
Στην επιστήμη σήμερα συναντούμε τον όρο "σοφία του πλήθους" (http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wisdom_of_Crowds), που είναι ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο. Σας δίνω το χρόνο σας, ώστε να διαβάσετε σχετικά, και θα επιστρέψω δριμύτερος. Δώστε προσοχή στα προαπαιτούμενα για να λειτουργήσει η σοφία του πλήθους.
Χάρηκα με αυτόν το διαδικτυακό μονόλογο. Ευελπιστώ σύντομα να γίνει διάλογος.
Και επειδή οι σκέψεις όταν ρέουν στο χαρτί με σοβαρότητα, δεν υποδεικνύουν τι συναισθήματα κρύβονται πίσω από τη γένησή τους, τα συναισθήματα θα τα υποδείξω αμέσως μετά σε μία νέα ανάρτηση.
Να είστε καλά.
Σήμερα, φαίνεται και ισχύει ότι η πρόσβαση στην έκφραση γνώμης έγινε πραγματικότητα. Κάθε ένας μπορεί να εκφράσει τη γνώμη του. Μπορείς να μιλήσεις στην παρέα σου, στην οικογένειά σου, να διατηρείς ιστολόγιο, να φτιάξεις τον ιστοτόπο σου και να λες ό,τι θέλεις. Χωρίς ιδιαίτερες παρενοχλήσεις, με εξαίρεση ίσως σε κράτη που διατηρούν πολύ σκληρή στάση (π.χ. Κίνα) στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης.
Παραδόξως όμως, φαίνεται ότι αυτό που άλλαξε είναι η ισχύς του λόγου. Όσο καλός ρήτορας και να είσαι, όσο έξυπνος και διορατικός, τα κείμενά σου ή τα λεγόμενά σου θα χαθούν εν μέσω μίας πληθώρας άλλων κειμένων, πιθανώς από αντιστοίχως έξυπνους και διορατικούς ανθρώπους. Γιατί πάνω από τα κείμενά σας στέκονται τα κείμενα αυτών που έχουν συστηματοποιήσει την ενίσχυση του λόγου τους: τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ναι, είναι μαζική ακόμη η ενημέρωση, καθώς δε λαμβάνει υπόψιν ιδιαιτερότητες του καθενός).
Έτσι, ενώ ο λόγος επιτράπηκε σε όλους, η πρόσβαση σε βήμα με υψηλή εμβέλεια υφίστατι έλεγχο. Στα τηλεοπτικά δρώμενα ο διαχειριστής του τηλεοπτικού χρόνου - οικοδεσπότης μπορεί, με πρόφαση τον "γνωστό περιορισμό του τηλεοπτικού χρόνου" να συντομεύσει κάθε συζήτηση κατά το δοκούν. Το ίδιο σε ραδιοφωνικές εκπομπές και περιοδικό τύπο, ο οποίος ούτως ή άλλως δεν ενδείκνυται για άμεσες συζητήσεις. Οπότε τι φαίνεται ότι έμεινε; Το Διαδίκτυο.
Στο διαδίκτυο, όμως, την μεγάλη ισχύ έχουν οι μηχανές αναζήτησης. Το πλήθος των υπαρχουσών σελίδων στο διαδίκτυο καθιστά δυνατή την εύρεση μίας σελίδας κατ' εξοχή εφόσον η τελευταία βρίσκεται στα αποτελέσματα κάποιας μηχανή αναζήτησης. Όμως, σύμφωνα με έρευνες, ήδη το 2οο2 (Jansen2006) το 72% του κόσμου δεν έβλεπε καν τα αποτελέσματα της 2ης σελίδας στις μηχανές αναζήτησης. Με άλλα λόγια, αν μία μηχανή αναζήτησης εμφανίσει το κείμενό μου στην 3η σελίδα αποτελεσμάτων (μια διόλου ευκαταφρόνητη θέση) σήμερα για οποιοδήποτε ερώτημα, η πιθανότητα να διαβαστεί το κείμενο είναι σχεδόν 10% (δείτε και http://www.accuracast.com/search-daily-news/seo-7471/first-page-listings-on-google-even-more-important/). Κατά συνέπεια, ο πόλεμος για τις πρώτες θέσεις είναι δύσκολος.
Ακόμη χειρότερα, έρευνες δείχνουν (Cho2004) ότι νέες σελίδες βρίσκουν δύσκολα το δρόμο τους στις υψηλές θέσεις των μηχανών αναζήτησης, έναντι σελίδων που είναι ήδη γνωστές. Άρα, η αδράνεια της προβαλλόμενης πληροφορίας στις τάξεις του Διαδικτύου φαίνεται να δυσκολεύει τις νέες φωνές.
Και πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή τη ροή της πληροφορίας;
- Μιλήστε σε φίλους και γνωστούς για κείμενα που θεωρείτε ότι αξίζουν. Αν στέλνει ο καθένας τα αξιόλογα (και καλά τεκμηριωμένα) πράγματα σε άλλους, πολύ σύντομα οι φωνές ακούγονται.
- Αν έχετε ιστοτόπο, υποδείξτε τα αξιόλογα κείμενα με συνδέσμους.
- Αν χρησιμοποιείτε προγράμματα κοινωνικής δικτύωσης, μπορείτε να τα προτείνετε εκεί.
- Αν χρησιμοποιείτε προγράμματα ανταλλαγής σελιδοδεικτών (bookmarks), όπου μπορείτε να προτείνετε ή να αξιολογήσετε σελίδες, κάντε το.
Πάνω από όλα όμως:
Επικοινωνήστε με τον ιδιοκτήτη της σελίδας, ή αφήστε του σχόλια, για να γνωρίζει ότι αυτό που κάνει αξίζει.
Χάρηκα με αυτόν το διαδικτυακό μονόλογο. Ευελπιστώ σύντομα να γίνει διάλογος.
Και επειδή οι σκέψεις όταν ρέουν στο χαρτί με σοβαρότητα, δεν υποδεικνύουν τι συναισθήματα κρύβονται πίσω από τη γένησή τους, τα συναισθήματα θα τα υποδείξω αμέσως μετά σε μία νέα ανάρτηση.
Να είστε καλά.
Αναφορές
Jansen, B. J., & Spink, A. (2006). How are we searching the World Wide Web? A comparison of nine search engine transaction logs. Information Processing & Management, 42(1), 248-263. doi: 10.1016/j.ipm.2004.10.007
Cho, J., & Roy, S. (2004). Impact of search engines on page popularity. In Proceedings of the 13th international conference on World Wide Web (pp. 20-29). New York, NY, USA: ACM. doi: 10.1145/988672.988676
16 Σεπ 2009
Τα χρόνια
Δε θέλω να μου πείτε γιατί φτάσαμε εδώ.
Δε θέλω να μου πείτε ποιός τα φταίει.
Δε θέλω να κοιτάξω στα παλιά
για να γεμίσει η ψυχή μου με τ' αγέρι
της νιότης μου.
Εδώ είναι η νιότη μου και φλέγεται
να ζήσει.
Εδώ είναι ο χρόνος μου και αγναντεύει τις καλύβες σας.
Τις καλύβες που κλειστήκατε και ξεχαστήκατε
και μείναν τα λειβάδια έξω πράσινα, γι' άλλων τα μάτια.
Και στα ματάκια σας εφορτωθήκανε ξένα ονείρατα.
Πού 'ναι τα βήματα
που σχεδιάσατε για ευτυχία;
Πού είναι η ουσία,
αυτή της ζήσης, η λαμπερή;
Πού είναι η λάμψη σας και πού το φως σας;
Πού είναι οι ημέρες μας;
ΕΔΩ.
Εδώ είναι όλα.
Και κάθε Τώρα που ξεφορτώνομαι μου το θυμίζει
πως πάλι ξέχασα να ζήσω, πάλι.
Και στο κεφάλι μου τρέχουν ιδέες για μία πάλη
σιμά στα σώματα κρυμμένων φίλων..
Αυτή η πάλη που ξαναφέρνει απ' τα χαμένα
όσα μαζί, ακριβά, αγαπήσαμε.
Και εκεί τα χρόνια, βαριά παράσημα, κρατάνε ανάστημα
πάνω από τόσα μικρά και άσχημα που μας παιδεύουν.
Δε θέλω να μου πείτε γιατί φτάσαμε εδώ.
Δε θέλω να μου πείτε ποιός τα φταίει.
Δε θέλω να κοιτάξω στα παλιά
για να γεμίσει η ψυχή μου με τ' αγέρι
της νιότης μου.
Εδώ είναι η νιότη μου και φλέγεται
να ζήσει.
Εδώ είναι η νιότη μου και θα τσακίσει
όλα τα άμορφα, τα θολωμένα
θα ζωγραφίσει με τόσα χρώματα
τα βλέφαρά μας,
που δε θα θέλουμε, δε θα μπορούμε
σε γκρίζα μέτωπα τα όνειρά μας να παραδώσουμε.
Εδώ είναι η νιότη μου.
Σιμά σας κάθομαι, μα όχι για πάντα.
Οπότε αν θέλετε να ειδωθούμε,
μη με ξεχάσετε.
Εδώ είναι η νιότη μου και αγναντεύει ότι δεν έκανα.
Μα από σήμερα δε θα τολμάει
να μου το λέει πως δεν προσπάθησα.
Σας περιμένω.
Δε θέλω να μου πείτε ποιός τα φταίει.
Δε θέλω να κοιτάξω στα παλιά
για να γεμίσει η ψυχή μου με τ' αγέρι
της νιότης μου.
Εδώ είναι η νιότη μου και φλέγεται
να ζήσει.
Εδώ είναι ο χρόνος μου και αγναντεύει τις καλύβες σας.
Τις καλύβες που κλειστήκατε και ξεχαστήκατε
και μείναν τα λειβάδια έξω πράσινα, γι' άλλων τα μάτια.
Και στα ματάκια σας εφορτωθήκανε ξένα ονείρατα.
Πού 'ναι τα βήματα
που σχεδιάσατε για ευτυχία;
Πού είναι η ουσία,
αυτή της ζήσης, η λαμπερή;
Πού είναι η λάμψη σας και πού το φως σας;
Πού είναι οι ημέρες μας;
ΕΔΩ.
Εδώ είναι όλα.
Και κάθε Τώρα που ξεφορτώνομαι μου το θυμίζει
πως πάλι ξέχασα να ζήσω, πάλι.
Και στο κεφάλι μου τρέχουν ιδέες για μία πάλη
σιμά στα σώματα κρυμμένων φίλων..
Αυτή η πάλη που ξαναφέρνει απ' τα χαμένα
όσα μαζί, ακριβά, αγαπήσαμε.
Και εκεί τα χρόνια, βαριά παράσημα, κρατάνε ανάστημα
πάνω από τόσα μικρά και άσχημα που μας παιδεύουν.
Δε θέλω να μου πείτε γιατί φτάσαμε εδώ.
Δε θέλω να μου πείτε ποιός τα φταίει.
Δε θέλω να κοιτάξω στα παλιά
για να γεμίσει η ψυχή μου με τ' αγέρι
της νιότης μου.
Εδώ είναι η νιότη μου και φλέγεται
να ζήσει.
Εδώ είναι η νιότη μου και θα τσακίσει
όλα τα άμορφα, τα θολωμένα
θα ζωγραφίσει με τόσα χρώματα
τα βλέφαρά μας,
που δε θα θέλουμε, δε θα μπορούμε
σε γκρίζα μέτωπα τα όνειρά μας να παραδώσουμε.
Εδώ είναι η νιότη μου.
Σιμά σας κάθομαι, μα όχι για πάντα.
Οπότε αν θέλετε να ειδωθούμε,
μη με ξεχάσετε.
Εδώ είναι η νιότη μου και αγναντεύει ότι δεν έκανα.
Μα από σήμερα δε θα τολμάει
να μου το λέει πως δεν προσπάθησα.
Σας περιμένω.
14 Ιουν 2009
Νέος τόπος
Περάσαν οι πρώτες ημέρες εδώ στα ξένα. Κι αναρωτιόμουν πόσο ξένα είναι εδώ και πόσο ξένα ήταν πίσω στην Ελλάδα. Δεν έχω ακόμη ηρεμήσει, γιατί υπάρχουν πολλά να γίνουν, αλλά ζω πράγματα που πραγματικά έπρεπε να τα δω για να τα πιστέψω. Και ξέρω ότι απλώς επιλέγουμε να μην τα κάνουμε και εμείς:
Άνθρωποι που δε βρίζουν σε κάθε ευκαιρία. Πράσινο παντού. Στην εστία που μένω, το σπίτι είναι σαφώς καλύτερο από την γκαρσονιέρα που έμενα για 8 χρόνια. Στους δρόμους μπορούν και κινούνται τα ποδήλατα και οι πεζοί. Οι κάτοικοι της πόλης έχουν έκπτωση 30% από το νομαρχία στην τιμή του ποδηλάτου. Η συγκοινωνία είναι καλή και συνεπής. Υπάρχουν πλατείες αντί για φανάρια, για να μη μειώνεται η ροή των οχημάτων.
Στο πανεπιστήμιο, στο μεταπτυχιακό, τα μαθήματα γίνονται στα αγγλικά για να μπορέσουν να έρθουν και ξένοι φοιτητές. Οι καθηγητές είναι από κάθε μεριά του κόσμου. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει ανοικτή πρόσβαση σε διαδίκτυο. Το ίδιο στην εστία και, φυσικά, στο Πανεπιστήμιο.
Όχι, δεν είναι τέλεια. Αλλά είναι καλά. Είναι ανθρώπινα. Δε χρειάζεται να καταβάλεις προσπάθεια για τα αυτονόητα. Δε χρειάζεται να προστατεύεσαι από την αυθαιρεσία του καθενός. Μπορείς να κάνεις σταθερά τα βήματά σου, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται ακόμη που είναι αρχή.
Κι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Κι εδώ υπάρχουν κλέφτες. Κι εδώ υπάρχει αυταρέσκεια, εγωισμός, ενίοτε ίσως και ελιτισμός. Κι εδώ υπάρχουν στερεότυπα. Αλλά υπάρχει και άφθονη καλοσύνη, ομορφιά, ηρεμία, ευγένεια, συνεργατικότητα πάνω από φυλή και έθνος.
Ήρθα εδώ, γιατί αρνήθηκα να μείνω με τους ανθρώπους που αγαπώ σε έναν μηχανισμό που δεν αγάπησε κανέναν μας. Και ακόμη ακροβατώ ανάμεσα σε δύο κόσμους, γιατί είναι πολύ νωρίς να αφήσω πίσω μου τα όμορφα και τα άσχημα του τόπου μου. Κάθε βράδυ κοιμάμαι ελάχιστα και πολύ ανήσυχα: μου λείπουν οι άνθρωποί μου. Νιώθω κάθε μέρα ότι αύριο είναι να επιστρέψω, αλλά δεν είναι έτσι.
Υπομονή, λοιπόν, για να δω τι θα γίνει όταν και ο κόσμος που ζω εδώ γίνει κομμάτι μου... Αν θα γίνει κομμάτι μου. Και να δω τότε, πώς θα γυρίσω πίσω να αλλάξω ότι μου παραδόθηκε. Γιατί θα το αλλάξω.
Άνθρωποι που δε βρίζουν σε κάθε ευκαιρία. Πράσινο παντού. Στην εστία που μένω, το σπίτι είναι σαφώς καλύτερο από την γκαρσονιέρα που έμενα για 8 χρόνια. Στους δρόμους μπορούν και κινούνται τα ποδήλατα και οι πεζοί. Οι κάτοικοι της πόλης έχουν έκπτωση 30% από το νομαρχία στην τιμή του ποδηλάτου. Η συγκοινωνία είναι καλή και συνεπής. Υπάρχουν πλατείες αντί για φανάρια, για να μη μειώνεται η ροή των οχημάτων.
Στο πανεπιστήμιο, στο μεταπτυχιακό, τα μαθήματα γίνονται στα αγγλικά για να μπορέσουν να έρθουν και ξένοι φοιτητές. Οι καθηγητές είναι από κάθε μεριά του κόσμου. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει ανοικτή πρόσβαση σε διαδίκτυο. Το ίδιο στην εστία και, φυσικά, στο Πανεπιστήμιο.
Όχι, δεν είναι τέλεια. Αλλά είναι καλά. Είναι ανθρώπινα. Δε χρειάζεται να καταβάλεις προσπάθεια για τα αυτονόητα. Δε χρειάζεται να προστατεύεσαι από την αυθαιρεσία του καθενός. Μπορείς να κάνεις σταθερά τα βήματά σου, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται ακόμη που είναι αρχή.
Κι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Κι εδώ υπάρχουν κλέφτες. Κι εδώ υπάρχει αυταρέσκεια, εγωισμός, ενίοτε ίσως και ελιτισμός. Κι εδώ υπάρχουν στερεότυπα. Αλλά υπάρχει και άφθονη καλοσύνη, ομορφιά, ηρεμία, ευγένεια, συνεργατικότητα πάνω από φυλή και έθνος.
Ήρθα εδώ, γιατί αρνήθηκα να μείνω με τους ανθρώπους που αγαπώ σε έναν μηχανισμό που δεν αγάπησε κανέναν μας. Και ακόμη ακροβατώ ανάμεσα σε δύο κόσμους, γιατί είναι πολύ νωρίς να αφήσω πίσω μου τα όμορφα και τα άσχημα του τόπου μου. Κάθε βράδυ κοιμάμαι ελάχιστα και πολύ ανήσυχα: μου λείπουν οι άνθρωποί μου. Νιώθω κάθε μέρα ότι αύριο είναι να επιστρέψω, αλλά δεν είναι έτσι.
Υπομονή, λοιπόν, για να δω τι θα γίνει όταν και ο κόσμος που ζω εδώ γίνει κομμάτι μου... Αν θα γίνει κομμάτι μου. Και να δω τότε, πώς θα γυρίσω πίσω να αλλάξω ότι μου παραδόθηκε. Γιατί θα το αλλάξω.
31 Μαΐ 2009
Για αυτά που αφήνω πίσω
Κάτω από λαμπερό ήλιο και οργιάζουσα φύση φωλιάσανε κάθε είδους μισαλλόδοξοι, ευπρεπισμένοι καπηλευτές των ιδεολογιών και των πιστεύω μας. Και μας ζητούν να τους εκλέξουμε. Εγώ αποφάσισα να μην ασχοληθώ λοιπόν με αυτά. Όχι τώρα και όχι έτσι. Για αυτό δε θα μιλήσω για ό,τι άρρωστο μας κατατρέχει, εξαιτίας των προσώπων που εμείς διατηρούμε στην ψευδεξουσία μας.
Επειδή όλοι ξέρουμε τα άσχημα, αποφάσισα να κάνω μία αλλαγή σε αυτό το ιστολόγιο:
Θα σας πω τα καλά.
Κάθε τόσο θα αναρτώ ένα όμορφο πράγμα που γνώρισα, έζησα ή μου δωρίστηκε στην Ελλάδα ή όπου αλλού θα βρίσκομαι. Γιατί πολύ απλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μόνο όταν την ταΐζεις. Και φαΐ υπάρχει παντού για την ελπίδα μας.
Όταν η τηλεόραση, μιλώντας για αγάπη και έρωτα, δείχνει μοντέλα (προς αποφυγήν) να ερωτεύονται άλλα μοντέλα βουτηγμένα στη διαφημιστική, αρρωστημένη τελειότητα, είναι εμφανές ότι δε γνωρίζει τίποτε για την πραγματική ζωή. Και ευτυχώς η ζωή αναπτύσσεται ανεξάρτητα από διαφημίσεις και προβολές.
Ξεκινώ από την αγάπη του Παναγιώτη και της Ελένης. Παντρεύτηκαν πρόσφατα. Τους ξέρω αρκετά χρόνια για να ξέρω ότι ο δρόμος τους δεν πέρασε μέσα από γκλάμουρ και λάμπες νέον. Οι στιγμές τους δεν ήταν ούτε ξέγνοιαστες, ούτε ήρεμες. Και κάθε μέρα αγαπήθηκαν πιο πολύ, επειδή ο ένας αγάπησε στον άλλο αυτό που κανείς άλλος δε θα άντεχε να αγαπήσει.
Ο Παναγιώτης δε χρειάζεται να πει στην Ελένη ότι είναι μοναδική, αν και θα έπρεπε να το κάνει. Ξενυχτά δίπλα της, όταν χρειάζεται. Είναι η κατάρα της και η ευλογία της. Όταν μιλάει για αυτή, εδώ και καιρό, λέει "η γυναίκα μου". Δουλεύει σα σκυλί για να έχουν αύριο μαζί και για να μπορεί να της κάνει μικρά χατήρια. Δε θέλει να φεύγει μακριά της.
Η Ελένη δε χρειάζεται να πει στον Παναγιώτη ότι είναι μοναδικός. Επέλεξε να ζει τις ιδιοτροπίες του κάθε μέρα. Είναι η κατάρα του κι η ευλογία του. Ανέχεται τις γκρίνιες και μοιράζεται τις παιδιάστικες χαρές του. Όταν μιλάει για αυτόν, εδώ και καιρό, λέει "ο άντρας μου". Τον αγαπά για όποια ομορφιά κουβαλάει μέσα στο υπέροχο και παρανοϊκό του κεφάλι. Δε θέλει να φεύγει μακριά του.
Όταν ο Παναγιώτης παντρεύτηκε την Ελένη, ένα μικρό θαύμα άλλαξε τον κόσμο και κανείς δε θα μπορέσει να τον ξανακάνει όπως ήταν.
Να ζήσετε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Κι εμείς να σας θαυμάζουμε, όπως αξίζει στην αγάπη σας. Σας αφήνω πίσω, και ελπίζω μέχρι να γυρίσω να έχουν ανθίσει πολλά λουλούδια στη γλάστρα σας.
Επειδή όλοι ξέρουμε τα άσχημα, αποφάσισα να κάνω μία αλλαγή σε αυτό το ιστολόγιο:
Θα σας πω τα καλά.
Κάθε τόσο θα αναρτώ ένα όμορφο πράγμα που γνώρισα, έζησα ή μου δωρίστηκε στην Ελλάδα ή όπου αλλού θα βρίσκομαι. Γιατί πολύ απλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μόνο όταν την ταΐζεις. Και φαΐ υπάρχει παντού για την ελπίδα μας.
Όταν η τηλεόραση, μιλώντας για αγάπη και έρωτα, δείχνει μοντέλα (προς αποφυγήν) να ερωτεύονται άλλα μοντέλα βουτηγμένα στη διαφημιστική, αρρωστημένη τελειότητα, είναι εμφανές ότι δε γνωρίζει τίποτε για την πραγματική ζωή. Και ευτυχώς η ζωή αναπτύσσεται ανεξάρτητα από διαφημίσεις και προβολές.
Ξεκινώ από την αγάπη του Παναγιώτη και της Ελένης. Παντρεύτηκαν πρόσφατα. Τους ξέρω αρκετά χρόνια για να ξέρω ότι ο δρόμος τους δεν πέρασε μέσα από γκλάμουρ και λάμπες νέον. Οι στιγμές τους δεν ήταν ούτε ξέγνοιαστες, ούτε ήρεμες. Και κάθε μέρα αγαπήθηκαν πιο πολύ, επειδή ο ένας αγάπησε στον άλλο αυτό που κανείς άλλος δε θα άντεχε να αγαπήσει.
Ο Παναγιώτης δε χρειάζεται να πει στην Ελένη ότι είναι μοναδική, αν και θα έπρεπε να το κάνει. Ξενυχτά δίπλα της, όταν χρειάζεται. Είναι η κατάρα της και η ευλογία της. Όταν μιλάει για αυτή, εδώ και καιρό, λέει "η γυναίκα μου". Δουλεύει σα σκυλί για να έχουν αύριο μαζί και για να μπορεί να της κάνει μικρά χατήρια. Δε θέλει να φεύγει μακριά της.
Η Ελένη δε χρειάζεται να πει στον Παναγιώτη ότι είναι μοναδικός. Επέλεξε να ζει τις ιδιοτροπίες του κάθε μέρα. Είναι η κατάρα του κι η ευλογία του. Ανέχεται τις γκρίνιες και μοιράζεται τις παιδιάστικες χαρές του. Όταν μιλάει για αυτόν, εδώ και καιρό, λέει "ο άντρας μου". Τον αγαπά για όποια ομορφιά κουβαλάει μέσα στο υπέροχο και παρανοϊκό του κεφάλι. Δε θέλει να φεύγει μακριά του.
Όταν ο Παναγιώτης παντρεύτηκε την Ελένη, ένα μικρό θαύμα άλλαξε τον κόσμο και κανείς δε θα μπορέσει να τον ξανακάνει όπως ήταν.
Να ζήσετε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Κι εμείς να σας θαυμάζουμε, όπως αξίζει στην αγάπη σας. Σας αφήνω πίσω, και ελπίζω μέχρι να γυρίσω να έχουν ανθίσει πολλά λουλούδια στη γλάστρα σας.
5 Μαΐ 2009
Επιούσια (30/01/2002)
Ένα φεγγάρι να κρατάει το βλέμμα σου,
ένα στρέμμα ματωμένο χώμα,
κόκκινο, των προγόνων σου να μη βαδίζεις μόνος
κι ένα μαχαίρι, να μην πέσεις άμαχος.
Όσα σου δώσουν παραπάνω
να φωνάζεις
ΌΧΙ!
Για φυλακή στα δίνουν.
Ένα φιλί από χείλη αγαπημένα,
ένα χάδι που δε ζητά αντάλλαγμα,
ένα ποτήρι νερό από ξερό πηγάδι.
Όσα σου δώσουν πιο πολλά να λες
ΦΥΓΈΤΕ!
Αγέρα, αρώματα, δρόμο
και ένα καρβέλι ψωμί να μη λυγίσεις.
Όσα ζητήσεις πιότερο,
τόσο δικός τους είσαι.
Τη γαλήνη.
Όσα ποθήσεις πιότερο,
δε σου 'λειψε...
ένα στρέμμα ματωμένο χώμα,
κόκκινο, των προγόνων σου να μη βαδίζεις μόνος
κι ένα μαχαίρι, να μην πέσεις άμαχος.
Όσα σου δώσουν παραπάνω
να φωνάζεις
ΌΧΙ!
Για φυλακή στα δίνουν.
Ένα φιλί από χείλη αγαπημένα,
ένα χάδι που δε ζητά αντάλλαγμα,
ένα ποτήρι νερό από ξερό πηγάδι.
Όσα σου δώσουν πιο πολλά να λες
ΦΥΓΈΤΕ!
Αγέρα, αρώματα, δρόμο
και ένα καρβέλι ψωμί να μη λυγίσεις.
Όσα ζητήσεις πιότερο,
τόσο δικός τους είσαι.
Τη γαλήνη.
Όσα ποθήσεις πιότερο,
δε σου 'λειψε...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)