Καιροί πολύφωνοι

Κάθε φωνή μου γέννηση λεπτής διαταραχής
σε τέλμα πανανθρώπινο.
Κάθε γροθιά μου, ανέκφραστη ψυχή.
Ποιός με γονάτισε, χωρίς να το θυμάμαι;
Ποιός με προσπέρασε, χωρίς να με έχει αγγίξει;
Πόσες και πόσες λέξεις θα σεριανίσουν στην αυλή μου,
θα μεγαλώσουνε, θα ανθίσουν κι ύστερα,
με βουβή ανία,
θα ξεβραστούν στις ακτές της λήθης;

Ως εδώ.
Ήρθε η ώρα
να αθροιστούν οι λεπτές διαταραχές,
ήρθε η ώρα να φτιάξει καθείς τη δική του αγορά,
χτισμένη πέτρα - πέτρα, στιβαρά και στέρια, με τις φωνές αυτών που αξίζουν.

Ήρθε η ώρα
να αδράξουν οι εύγλωττοι το λόγο και να τον στίψουν,
να μιλήσουν για αυτούς που δεν ακούγονται,
να αντιλαλήσει η φωνή της ανθρωπιάς
στα βοσκοτόπια της ανίας.

Να γίνει ο λόγος δόρυ και η πένα ακόντιο
σε ειρηνικούς αγώνες.
Πάνω και πέρα από φτωχά, γονατισμένα ήθη.
Να γίνει η αξία τ' άλογο
και ο πόθος το καμτσίκι
κι όλοι να κυνηγήσουμε με τα σκυλιά το ψέμα.

Το ψέμα που αφέθηκε και το μοσχαναθρέφουν
άντρες, γυναίκες και... ωιμέ!...
παιδιά και νέοι συνάμα.

Ως εδώ.
Κι αν μας επείσαν μόνοι μας πως είμαστε όλοι, τάχα:
ΠΟΤΕ μην το πιστέψετε. ΠΟΤΕ.
Κάθε φωνή είναι γέννηση λεπτής διαταραχής
σε τέλμα πανανθρώπινο.
Κάθε στιγμή το τέλμα σα να σείεται σιγά σιγά από μέσα.
Και κάθε τώρα που περνά, κάνει στο τέλμα κύμα.
Και κάθε κύμα που έρχεται, φέρνει στους σάπιους φόβο.
Και κάθε σάπιος που αγρυπνά, χάνει τη δύναμή του.
Κι είμαστε όλοι δυνατοί και όλοι ειρηνευτές.

Κι είμαστε όλοι όμορφοι, μες στις ασχήμιες μέσα.
Κι αγάπη είμαστε άμορφη, ψάχνει την ομορφιά της.
Κι είναι ομορφιά ο διπλανός και οι παραξενιές του.
Κι αν αγαπήσουμε ξανά, θα κάνουμε το τέλμα
ολόδροσο του ποταμού, καθάριο, άγριο ρεύμα.

Και τότε θα ανθίσουνε μες στις αυλές οι λέξεις
και θα περάσουν στα παλιά οι ψεύτικες διαλέξεις.
Ως εδώ.