Θανάτω

Σημείωση: Το παρακάτω γέννημα, ήρθε στον κόσμο κάπου στο 2017 κοντά σε ένα Πάσχα, και είναι μελοποιημένο και τραγουδισμένο. Δεν τολμούσα εύκολα να το μοιραστώ, για να μην ερεθίσω την πανταχού παρούσα έπαρση και ξεδιαντροπιά μου. Τέσσερα χρόνια μετά, το δοκιμάζω.

Το πόνημα αυτό έχει αυταξία (ανεξάρτητη από εμένα), οπότε το καταθέτω σαν να είναι κάτι που ανακάλυψα από άλλον, και με αυτήν την οπτική σας ζητώ να το διαβάσετε και να το μοιραστείτε αν το βρείτε αξιόλογο και σημαντικό. Καλή Ανάσταση.

Θανάτω

 

Στου Άδη κάτου την αφώτιστη γωνιά
ο Χάρος στέκει, διαφεντεύει κι αγρυπνά.

Γροικά, αλάργα, μέσα στο ημίφως να αντηχά
φωνή λεβέντικη, άφοβη από ζωντανή καρδιά.

Βλέπει έναν Ξένο, ματωμένο, τραγουδά.
Έχει στο πλάι του Ληστή, θεριό να τον κοιτά.

Συρίζει ο Χάρος, "Παλληκάρια γεια χαρά",
"Για πού το πάτε με ανάλαφρη καρδιά;"

"Εδώ είν' ο Άδης, είναι το τέλος κι η νυχτιά.
Ανθρώπων τέλμα, τέρμα, δίχως ζήση και χαρά."

"Εδώ είναι γκρίζα, ρίζα πόνου, καταχνιά.
Θύμησης δύση, λύση κάθε όρκου και γητειάς."

"Τραγούδια φτάνουν μόνο μάνας θρήνοι, σπαραγμός.
Φως δε σαλεύει, λείπει ακόμα κι ο Θεός."
 

Τραβά ο ληστής μαχαίρι και πετάγεται μπροστά,
μα ένα αγέρι ξάφνου έρχεται ελαφρά.

Παγώνει ο Χάρος κι ο Ληστής πριν χτυπηθούν,
κοιτούνε γύρω να σαλέψουν δεν μπορούν.

"Γεια σου και σένα, Χάρε" λέγει ο Ξένος σιγανά.
"Βαρύ το μέρος, δίχως ρούχα γιορτινά"

"Μα ήρθεν η ώρα, όπως τ' ορκίστηκαν παλιά,
να γίνει ο Άδης πανηγύρι και χαρά".

Δείχνει τα χέρια του, ολοκόκκινα καρφιά
τα διαπερνάνε, μα αυτός χαμογελά.

Μ' ένα του λόγο, γέλιο και ένα δάκρυ του ζεστό
σπάνε οι πέτρες και ραγίζει το κενό.

Φως που ξεσπά μες στο σκοτάδι σαν αυγή,
αλλάζει ο Χάρος όψη και αναλάμπει στη στιγμή.

Κάνει το πρώτο βήμα ομπρός ο Ξένος πια,
γνέφει ξωπίσω του με άφατη χαρά.

Κοιτάει επάνω, λέει γλυκά, σα μουσική
"Καλή Ανάσταση στη μαραμένη Γη".

Κοιτά ο Ληστής, μαρμαρωμένος το χορό
που στήνει ο κόσμος γύρω σα σε σκηνικό.

Τραγούδια, αγάπες, θάλασσα, έρωτες, παιδιά,
τα γιατρικά του κόσμου, μες στην ομορφιά.

Και μ' ένα γιάλα! ορμά, μπροστάρης στο χορό,
αχ! πόσο θα 'θελα εκεί να 'μουνα κι εγώ...