Ανέστη

Ανάθεμά σε, Χάρε οικτρέ, ανήλιαγο κουφάρι της ύπαρξης. Προδότη και ανυπόμονε, άπονε και αχόρταγε, που τυφλά ζητάς και από αυτούς που δε χρωστάνε.

Το πιο πικρό είναι ότι σε εγώ σε γέννησα, ο ανήμπορος και ψεύτης, την πρώτη εκείνη ώρα και κάθε ώρα που άφησα συνειδητά την πρώτη εκείνη Αγάπη για ένα ψέμα.

Ανάθεμά σε, Χάρε ύπουλε, άρπαγα και μέθυσε, σιχαμένε ληστή της νιότης, του όνειρου και της αξιοπρέπειας. Κρύβεσαι στα σκοτάδια και εμφανίζεσαι στα φώτα, να κλέψεις την παράσταση της ζωής μας.

Το πιο στριφνό είναι πως σε δυναμώνω όταν σε ξεχνώ, όταν τα μάτια μου γυρνώ αλλού να μη σε αντικρύσω. Εκεί αναθάλλεις και αδημονείς, σαν κάνω πως δεν υπάρχεις και δε θα υπάρξεις ποτέ.

Ανάθεμά σε, Χάρε νταή, ξεδιάντροπε και ξιπασμένε. Ανυπότακτα, λες, θερίζεις εκεί που δεν έσπειρες, και σε κάναμε πρόσωπο, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να σταθούμε απέναντί σου και να σε φτύσουμε κατάμουτρα.

Ανάθεμα, γιατί μου θυμίζεις κάθε μέρα τι δεν είμαι, τι δεν έκανα, πόσο τρεμάμενα προσπαθώ να υπάρχω. Χασκογελάς με την πίστη μου, γελοιοποιείς τα αστεία μου, μειδιάς στη μουσική μου, κοροϊδεύεις το χορό μου, και -πάνω από όλα- τσαλακώνεις τις αγάπες μου.

Κι όμως, καταραμένε τελώνη της ζωής, βαρκάρη άχαρε και σύμβουλε σκληρέ, νικήθηκες. Και το μυαλό μου ακόμη δε το χωρά αυτό, το πιο οξύμωρο, το πιο μυστήριο, το πιο ανέλπιδο και τρομακτικό: πως, σαν φύγω, δουλικά θα μου ανοίξεις την ολοσκότεινη την Πόρτα για την πρώτη Πατρίδα, για την αληθινή Ζωή που στερήθηκα, κι εκεί στο Ύστερα θα έχω την άσβεστη ελπίδα για τη Συνάντηση, πέρα από πόνο και φθορά, με όλες τις αγάπες τις χαμένες στο πρόσωπο της Μίας.

Χάρε, ανήμπορε και αξιοθρήνητε, πριν φύγουμε όλοι, με λερωμένα ρούχα, κατατσαλακωμένοι και άχρωμοι, σαν πένητες και νικημένοι, σαν ταπεινοί και παραδομένοι -για τελευταία φορά- θα σε κοιτάξουμε αυστηρά μα με χαμόγελο, γιατί την Πόρτα αυτή ποτέ εσύ δε θα περάσεις.

 Ανέστη.