Κεκτημένα και χρωστούμενα

Σκεφτόμουν λίγο τι χρωστώ και τι μου χρωστούν. Και θυμήθηκα όλα τα στόματα που ψιθύρισαν και όλα τα χέρια που έγραψαν ότι κάθε γενιά χρωστάει στην επερχόμενη. Ότι πρέπει να είμαστε όλοι συνειδητοποιημένοι για το ότι είμαστε εδώ περαστικοί και ο κόσμος μας είναι δανεικός, και προ πολλού τον χρωστάμε στα, αγέννητα ακόμη ίσως, παιδιά μας. Όμως κάποιοι μου παρέδωσαν τον κόσμο, ή κομμάτια του. Και συνειδητοποίησα ότι ήρθε η ώρα να αναγνωρίσω αυτά που μου δόθηκαν και να ευχαριστήσω όλους τους προηγούμενους για αυτά. Και να γείρω ελαφρά το κεφάλι σε όλους εκείνους που με έφεραν εδώ.

Ευχαριστώ, λοιπόν γονείς μου, για την ανάσα και την ύπαρξη. Για τη ζεστασιά και την ομιλία, για την αντίληψη του κόσμου και για την αίσθηση της συνύπαρξης. Ευχαριστώ για τη στέγη που με κράτησε προστατευμένο από της φύσης τα δύσκολα. Ευχαριστώ για τα χέρια που με θρέψανε και με φροντίσανε, μέχρι να μπορώ να σταθώ σαν ύπαρξη ανάμεσα σε υπάρξεις. Ευχαριστώ τα λόγια που μου χαρίσανε σκέψεις, για να φυτέψω στο χώμα του μυαλού μου. Άλλες πιάσανε και γίνανε δεντριά και άλλες πεθάνανε σε έδαφος άγονο. Ευχαριστώ για την τρυφερότητα, γιατί αυτή πλήθυνε και μπορεί τώρα να περνά σε άλλους ανθρώπους, γέννημα της δικής σας αγάπης. Ευχαριστώ για τις αδυναμίες που μου δίνουν το χρώμα μου και για τις δυνάμεις που μου δίνουν τα όπλα μου. Ευχαριστώ για την συνοδεία όλα αυτά τα χρόνια, σιωπηλά και φωναχτά, ήρεμα και ταραγμένα.


Ευχαριστώ, δασκάλοι μου, για όλα τα μαθήματα που μου δώσατε μέσα στα πλαίσια των δυνάμεων και της κατανόησης σας. Ευχαριστώ για τα καλά και τα κακά, που μου δίνουνε σιγά-σιγά διάκριση. Ευχαριστώ που με συντροφεύσατε και μου γεμίσατε το μυαλό αναμνήσεις, θλιμμένες και χαρούμενες, μεγάλες και μικρές. Ευχαριστώ που μου δώσατε, μέσα από το δικό σας πρίσμα, να κοιτάξω ένα μικρό κομμάτι του κόσμου, για να μπορέσω σήμερα να φτιάχνω το δικό μου πρίσμα. Ένα γυαλί που θα περιέχει χιλιάδες μικρά κομμάτια από τα δικά σας.

Ευχαριστώ όλους εσάς που μου δώσατε βιβλία, για να μπορώ να γευτώ τη γεύση τους. Ευχαριστώ όλους εσάς, που μου δώσατε σχολείο για να οσφρανθώ τη γνώση. Όλους εσάς που γράψατε για να έχω να διαβάζω και όλους εσάς που τραγουδήσατε και σήμερα μπορώ να τραγουδώ. Όλους όσους παίξατε μουσική και αυτούς που της δώσατε γραφή, για να διαβάζεται.

Ευχαριστώ όλους όσουν πληγωθήκανε για να μπορώ σήμερα να εκφράζομαι ελεύθερος. Για να μην κοιτώ πάνω από τον ώμο μου κάθε φορά που θα διαμαρτύρομαι. Για να μη φοβάμαι στο κρεβάτι μου τα βράδια ότι μπορεί την άλλη μέρα να είμαι φυλακή, ή εξορία.

Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους δουλέψανε τη γη, για να φτάνουν σε μένα σήμερα τα αγαθά, χιλιάδες μέτρα μακριά. Ευχαριστώ όσους τα φέρνουνε κοντά μου. Και ξέρω ότι αυτό το ευχαριστώ είναι εκατό φορές μεγαλύτερο από ότι η ανταμοιβή ενός μισθού, αλλά το ξεχνάμε. Κι ευχαριστώ όσους με αγάπη κάνουν τη δουλειά τους, για να μπορώ να λέω ότι ζω σε κοινωνία. Κι όλους εκείνους που δεν υποκύπτουν στις πιέσεις και ζουν με αξιοπρέπεια και κάνουν τη ζωή ακόμη ανεκτή, ακόμη και στις πιο άσχημες γωνιές.

Ευχαριστώ τους δουλευτάδες της σκέψης και τους τεχνίτες, σε όλες τις εποχές. Όλους αυτούς που χτίσαν πέτρα πέτρα το οικοδόμημα πάνω στο οποίο στέκομαι σήμερα και ζω. Το οικοδόμημα που μου δίνει αυτό το βήμα και μου επιτρέπει να μιλάω με τους αγαπημένους μου σε άλλη χώρα και να βλέπω τα ακριβά τους πρόσωπα να κινούνται, σα να είναι εδώ, δίπλα μου.

Και με όλα αυτά υπόσχομαι, ό,τι μου δώσανε, καλό ή κακό, να το περάσω μέσα από τη δική μου φλέβα, να πάρει από το αίμα μου, όπως πήρε από το δικό τους. Να το διαφυλάξω και να το σεβαστώ, όχι σα δεδομένο, αλλά σαν κερδισμένο. Και να το θυμάμαι ότι μπορεί να το χάσω, είτε από απροσεξία, είτε επειδή θα επιδιώξουν να μου το εξαγοράσουν.

Και έχω εγώ ένα μεγάλο χρωστούμενο, όπως και όλοι αυτοί που είναι μετά από εμένα. Να δώσουμε στους μεγαλύτερους αυτό που έχασαν μέρα τη μέρα, από την κούραση και την προσπάθεια, για να μας δωρίσουν όλα αυτά που σήμερα απολαμβάνουμε. Να τους δώσουμε ελπίδα.