Στόχοι

Ξέρεις πώς είναι να έχεις τα ακροδάκτυλά σου χωμένα μες στην καρδιά του κόσμου;
Πώς είναι να αγναντεύεις τη ζωή με τη ματιά του νεογέννητου και τη δύναμη του νέου;
Θυμάσαι πώς είναι να γεμίζεις τις στιγμές σου με την άδηλη φλόγα της προσμονής και της ελπίδας;

Νιώθω κάποιες στιγμές να γεννιούνται μέσα μου οι δυνάμεις του κόσμου
κι ύστερα να γιγαντώνονται μέχρι να γίνω πολύ μικρός για να τις χωρώ πια.

Μα δε θα με κάνει κανείς να τις ξεχάσω.
Να ξεχάσω ότι γεννήθηκαν μέσα μου,
ότι μέσα μου περάσανε τις πρώτες τους στιγμές,
ότι κάψανε ό,τι είχα και δεν είχα δικό μου
μόνο και μόνο για να μπορέσουν να φτάσουν έξω από εμένα
και να λάμψουν
στα πρόσωπα των άλλων.

Και θα στηρίξω γερά τα πόδια μου στο χθες
θα κρατηθώ γερά απ' το σήμερα
και θα στυλώσω τη ματιά μου στο αύριο.

Και δε θα λοξοκοιτάξω, γιατί οι αγαπημένοι μου θα με φωνάζουν από πέρα
να μην προδώσω την αγάπη τους
που μου έδωσε την όραση,
να μην προδώσω τη μυρωδιά τους
που μου έδωσε ανάσα,
να μην προδώσω τα τραγούδια τους
που μου δώσαν ακοή
και να μην ξεχάσω τα όνειρά τους
που μου δώσανε ελπίδα.

Και κάθε στιγμή μου θα είναι άλμα
από ουρανό σε ουρανό.
Και θα γερνάνε οι ήλιοι αλλά εγώ θα μένω νέος
μέχρι να γίνουν τα έργα μου θύμιση
και τα λόγια μου έμπνευση
και μέχρι να ξεπορτίσω ως πόνος
και να μείνω γλυκιά ανάμνηση.

Κι αν κανείς δε με θυμάται
θα είμαι σκαλισμένος στα βράχια των ζωών
όλων των ανθρώπων που με αγγίξανε.
Και θα είμαι η αδιάψευστη απόδειξη της αγάπης
όταν κάθε τι δικό μου θα περιφέρεται ως κτήμα αλλονών.

Κι αν δεν προλάβω,
θα είναι κάθε μονοπάτι που ξεκίνησα
χωράφι ακαλλιέργητο για τους επόμενους.
Και κάθε τοίχος που μισογκρέμισα
ο λίθος της γέννησης ενός σπιτιού.
Και τα χνάρια μου στις άγριες εκτάσεις
η συντροφιά για κάθε ταξιδιώτη
που θα ξέρει πως κι άλλος κάποτε βάδισε το δρόμο του.

Κι όλα εκείνα τα μικρά σκουπίδια που μου τύχανε στο δρόμο
θα γίνουν για άλλους λίπασμα στο χωράφι της καρδιάς τους.
Και όλα τα λάθη μου μαρτυρίες για τα καλύτερα που δεν ήρθαν
επειδή δεν μπόρεσα να τα φτάσω.
Και θα είναι κάθε εφιάλτης μου ευλογία των άλλων
γιατί θα ξέρουν τι με φόβισε και τι θα τους πολεμήσει.


Και κάθε στιγμή μου θα είναι άλμα
από σύγνεφο σε σύγνεφο.
Και θα γερνάνε οι ίσκοι και θα σκύβουνε
γιατί θα νυχτώνει.
Αλλά τα αστέρια θα είναι εκεί να μαρτυράνε
ότι ζήσαμε.
Εκατομμύρια άνθρωποι, φωτιές που δε σβηστήκανε ποτές,
που με ατόφια αθωότητα γινήκανε διάττοντες
και σταυροβελονιές στο υφαντό του κόσμου.
Και στηριχτήκανε πάνω τους όλα τα σχέδια των επομένων,
πλουμιστά και ολόλαμπρα, ή άλλοτε μουντά και σιχαμένα.

Και κάθε στιγμή μου θα είναι άλμα
από πέτρα σε πέτρα,
γιατί εδώ γεννήθηκα και εδώ θα ζήσω
κι εδώ με συντροφεύουν όσοι αγάπησα
κι εδώ γενήκανε ανάμνηση όσοι έχασα.

Και αυτό το χώμα που πατώ,
να το θυμάστε,
είναι η άφατη πατρίδα μου, σε κάθε χώρα,
είναι η ευλογία και η κατάρα μου,
και θα το κουβαλάω και θα το σέβομαι.
Και δε θα ανεχτώ κανέναν να μου το λερώσει
με ψευτιές και υποσχέσεις
και κανέναν να μου το μετρήσει
με μέτρα σάπια και σατανικά.
Και κάθε μέρα θα αγωνίζομαι να το κάνω πιο εύφορο
γιατί έτσι θέλω πια να ζω.
Κι έτσι θα ζήσω.