Ισορροπίες: Κεφάλαιο δεύτερο - Αναμνήσεις και Παρόν

Στα 31 χρόνια της ζωής μου είχα τη χαρά να ζήσω έναν σωρό πράγματα που με φέρανε στο σήμερα. Βλέποντας βίντεο και ακούγοντας κάποια παλιά τραγούδια που βρήκα στο διαδίκτυο, άνοιξα το δικό μου προσωπικό κουτί της Πανδώρας. Από μέσα βγήκαν ένας κόσμος πράγματα και αναμνήσεις.

Η Ασημένια Σφήκα για τους φίλους που είναι κραυγές στη σιωπή, το Σαν Φως που βροντοφωνάζαμε αγκαλιασμένοι στα πάρτι μας, το Για το Καλό μου που μας έκανε να ανατριχιάζουμε. Οι βραδιές στην γκαρσονιέρα, με το βινύλιο να παίζει το One More Cup of Coffee και το Am Fenster με τα δύο μέρη του, το 15λεπτο Catch the Rainbow από το On Stage, το Starless και το A Million Miles Away, το Philby και το Heart of Steel, το Careful with that axe, Eugene και το All the Fools Sailed Away, το She Said και το Light in the Black, το Fatal Blues και το Spanish Galleon, το Salisbury και το War Pigs, το Remember Tomorrow και το Musical Box.  Και τόσα άλλα...

Το κασετοφωνάκι με τα ακουστικά που μοιραζόμασταν στο φροντιστήριο και τα γέλια με τα μαργαριτάρια του μαθηματικού. Το μπάσκετ με τα κοντομάνικα την ώρα που έριχνε χιόνι, οι βόλτες και οι συζητήσεις στα πάρκα, στον Καρέα, στα στενά του Βύρωνα. Οι ποδαρόδρομοι σε όλη την Αθήνα, το ντουζ από τα ποτιστικά στο Σκοπευτήριο μετά τη μπάλα και οι ξέγνοιαστες μέρες του καλοκαιριού με άπειρες ιστορίες, παιχνίδια ρόλων σε αυτοσχέδιους κόσμους, και πολλά, αληθινά γέλια.

Ένας σωρός στιγμές που πάσχιζε ο άνθρωπος μέσα μου να κόψει το δικό του μερτικό από τον ουρανό. Ένα σακί αναμνήσεις, που είναι τόσο έντονες και πρόσφατες στο μυαλό μου όσο και η τελευταία φορά που έφυγα από την Αθήνα.

Και σήμερα;

Σήμερα, αφήνω κάποιον να μου κλέβει το παρόν μου. Αφήνομαι να πετάω το παρόν μου στο καλάθι των αχρήστων. Είναι το μυαλό μου τόσο γεμάτο με το θόρυβο του κόσμου, που δεν μπορεί να μείνει στο τώρα. Πριν κοιμηθώ δε συλλογίζομαι τι έκανα μέσα στην ημέρα, γιατί είναι πολύ ασαφές. Τα πράγματα που κάνω και μου εντυπώνονται μειώνονται, μαζί με τη συγκέντρωσή μου. Κι έτσι, όταν μιλώ με φίλους, πολλές φορές βρισκόμαστε να αναπολούμε όσα ζούσαμε μαζί πριν χρόνια, χωρίς όμως να επιδιώκουμε να ξαναζήσουμε. Γιατί είναι πιο εύκολο απλώς να θυμάσαι.

Δε συνεχίζω έτσι. Οι αναμνήσεις είναι τα στολίδια της ζωής που υπήρξε, και που την έχουμε πλέον στοιβαγμένη στη βιτρίνα του παρελθόντος. Τα όνειρα είναι οι οδηγοί και οι φανοστάτες του σήμερα. Και οι ελπίδες είναι το φαγητό στο δισάκι, για να μην πεινάσουμε στο δρόμο μας. Αν μας πάρουν τα όνειρα, δεν ξέρουμε πού να πάμε. Αν μας πάρουν τις ελπίδες, δεν μπορούμε να αντέξουμε να πάμε ως το όνειρο.

Θα κάνω όνειρα, με τροφή τη φαντασία και την ομορφιά όλων των τεχνών και τη δύναμη και τη δημιουργικότητα όλων των παραμυθάδων. Θα αναπτερώνω τις ελπίδες μου κάθε μέρα, αντλώντας δύναμη από την ομορφιά όλων των πραγμάτων που ονομάζουμε μικρά: τις αισθήσεις, την επικοινωνία, την κίνηση, το συναίσθημα.

Και κάθε στιγμή, θα βάζω κι ένα νέο τραγούδι στο πικάπ μου και δε θα πιστέψω ποτέ ότι έμαθα όλα τα ωραία τραγούδια. Και θα ψάχνω στο σήμερα για τα καλύτερα που δίνει. Και δε θα πω "τότε ήταν καλά τα τραγούδια". Δε θα πω ξανά "γιατί να ζω σήμερα και όχι παλιότερα που ήταν καλύτερα". Γιατί εδώ είμαι τώρα. Εδώ έχω τον κόσμο στα χέρια μου, με τη γνώση του παρελθόντος, για να κρατήσω τα καλύτερα και να αποφύγω τα χειρότερα.

Και θα φτιάχνω νέους κόσμους επί χάρτου, ή και στον αέρα, για να παίζουμε με τους φίλους ή με τα παιδιά μας, χωρίς ποτέ να πω ότι η φαντασία είναι όπλο των μικρών. Γιατί θα με διαψεύσουν οι γιαγιάδες όλων των γενεών. Γιατί τα όνειρα υφαίνονται με το υφάδι της φαντασίας.

Και θα παίζω μπάσκετ και ποδόσφαιρο για να νιώσω πώς είναι να μοιράζεσαι νίκες και ήττες στο παιχνίδι, πριν χρειαστεί να το κάνω για πολύ σοβαρότερα πράγματα. Και θα θυμάμαι πώς είναι να χαίρεσαι επειδή κινείσαι, πριν σταματήσω να μπορώ είτε να χαίρομαι, είτε να κινούμαι.Και θα γίνει και πάλι όλος ο κόσμος ένας παιχνιδότοπος, και τα μάτια μου θα ξαναδούν πέρα από όσα μου επιτρέπουν η συνήθεια και η αδράνειά μου να δω.

Και θα πηγαίνω βόλτες, και θα συζητώ στα πάρκα και θα γυρνάω την Αθήνα που με γέννησε, για να μη μαθαίνω από την τηλεόραση για το πώς είναι ο κόσμος. Γιατί τον κόσμο τον κάνουμε, δεν τον παρακολουθούμε.

Και θα βροντοφωνάζω σφιχταγκαλιασμένος με τους φίλους μου τους στίχους:

Χορεύεις με τις μνήμες σου,
πετάς με τα όνειρά σου , αρχαίου
δράματος χορός περνάς στην αγορά.
Πετάς τα ρούχα σου γυμνός, αγγίζεις
την χαρά σου, φωτίζεις μόνο μια στιγμή
και ζεις για μια φορά.
(Υπόγεια Ρεύματα, "Σαν Φως")

Γιατί αν δεν το κάνω, δε θα είμαι πια εγώ, δε θα είμαι πια εδώ.