Φωτιές

Κανείς δεν ξέρει τις φωτιές,
κανείς δεν ξέρει.
Τις άσβηστες φωτιές που καίνε μέσα μας.
Τις άσβηστες αγάπης μνήμες.
Τις άγουρες εκρήξεις των ματιών, τα φλογισμένα χείλη και
τα υψωμένα νικητήρια χέρια.

Κανείς δεν ξέρει τις πηγές,
κανείς.
Αστείρευτες πηγές της δύναμής μας,
ολόδροσα νερά νέας ζωής.
Ολόδροσα νερά, της μιας ζωής
που μας χαρίστηκε να ζήσουμε.
Δίχως αντάλλαγμα, όπως εμείς ορίσουμε, εμείς.

Κανείς δεν ξέρει τις κραυγές
κανείς δεν ξέρει τις κραυγές μας πως θα ακούσει.
Κραυγές και γέλια
κι ουρανός καθάριος
που μέσα στις πιο λευκές στιγμές
με τα δικά μας χρώματα θα βάψουμε,
τα άπληστα μάτια μας να ξεδιψάσουν στο όνειρο
που εμείς θα ζωγραφίσουμε.


Γυρνάω.
Γυρνάω και μαζί μου οι φίλοι μου.
Τρέμετε εχθροί μου. ΤΡΕΜΕΤΕ.
Κάθε στιγμή μου είναι ακριβή και θα την στίψω
και θα γευτώ τη γεύση της
γιατί η μάνα μου με διατάζει με τη ζωή που μου 'δωσε.
Γιατί ο πατέρας μου μού άνοιξε το δρόμο
με το αίμα του και τα δάκρυα που δε χυθήκανε ποτές σε κοινή θέα.
Γιατί τα αδέλφια μου, όλοι εσείς που βλέπουμε τον ίδιο ήλιο,
ή ονειρευόμαστε πατώντας στα ίδια χώματα
ή κλαίμε για τους ίδιους πόνους,
ή τραγουδάμε τις ίδιες προσευχές,
μου δίνουν λόγο,
μου δίνουν αιτία κι αφορμή,
μου δίνουν αύριο.

Γυρνάω.
Και θα χτυπήσω ό,τι κακό γεννάω
με καλό.
Και θα καλύψω με το σώμα και το πνεύμα μου,
βρώμικες ασπίδες πάνω σ' άσπιλο κορμί,
ό,τι ιερό στα μάτια μου:
το φως,
την ευτυχία,
την αγάπη.
Και θα φυσήξω όποια σύννεφα κι αν βγουν,
πάνω από πέλαγα και λόφους και κοιλάδες,
για να 'ναι του αύριο οι μανάδες
ολόλαμπρες μες σε γλαυκή ελπίδα.

Και θα συντρίψω
κάθε σάπιο χθες,
όχι με λήθη αλλά με σύνεση,
όχι με μίσος αλλά με αναγνώριση,
όχι σαν πλήθος αλλά σαν ένας.
Το δικό μου σάπιο χθες.
Το δικό μου σάπιο σήμερα.
Το δικό μου σάπιο αύριο.

Γυρνάω, και είναι τα χέρια μου γεμάτα υποσχέσεις
και τα πόδια μου γεμάτα δρόμους
και τα μάτια μου γεμάτα από στιγμές που δεν έχουν φανεί.
Γυρνάω και δε γέρασα ούτε μέρα.
Κάθε στιγμή είναι νερό στης ζωής μου την πηγή
και, σαν τρελός, πιότερο θέλω κάθε μέρα
από την κρήνη αυτή να πίνω.

Δεν τους τα δίνω, δεν τους τα δίνω τα όπλα μου.
Γιατί δεν είμαι μόνος.
Γιατί δε ζω στο αύριο, δε ζω στο χτες.
Γιατί δε ζω στο αύριο που μου ζωγραφίζουνε,
γιατί δε ζω στο χτες που μου κληρονομήθηκε.

Χτίστης, ζωγράφος και αθλητής,
τραγουδιστής και αλήτης,
όλα θα είμαι κάθε στιγμή
για να χτίζω με τους φίλους μου,
να ζωγραφίζω με τα παιδιά μου,
να αγωνίζομαι με τους αγαπημένους μου,
να τραγουδάω με τους πονεμένους
και να αλητεύω με αυτούς που λένε πατρίδα όλη τη γή.

Γυρνάω.
Και δε θα με νικήσουνε,
γιατί δεν είμαι ένας.
Είμαι ένα σώμα από μύρια σώματα,
ένα πνεύμα από μύρια πνεύματα
και μια ψυχή ανίκητη πάνω και πέρα από βουνά και ραγισμένες πόλεις.
Και είμαι ένα όνειρο, στο σταυροδρόμι των ονείρων.
Και δε νικιέμαι.